to top

Είδαμε την παράσταση | Σεβάς Χανούμ

Είδαμε την παράσταση | Σεβάς Χανούμ

Σεβάς Χανούμ” του Γιώργου Χρονά, σκηνοθεσία-διασκευή: Κωνσταντίνος Ρήγος, πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Ιάσονας Χρόνης.

Η ιστορία της Σεβάς Χανούμ, κατά κόσμον Σεβαστής Παπαδοπούλου, μιας διάσημης λαϊκής τραγουδίστριας των χρόνων του ’50, μεταφέρεται στη σκηνή σε έναν συγκλονιστικό μονόλογο για δύο πρόσωπα, με τη σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου σε μια από τις πιο ώριμες και ολοκληρωμένες θεατρικές του στιγμές.

 

 

Για να μην το ταλαιπωρούμε, η Σεβάς Χανούμ πρόκειται για μια από τις καλύτερες παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή στην Αθήνα. Μια σπαρακτική φωνή που πασχίζει να ακουστεί για να μην ξεχαστεί γαμώτο και να μην παρασύρουν οι πατημασιές και τα σφουγγίσματα τη ζωή της που γράφτηκε λες με κιμωλία -όμορφη, καλλιγραφική, σπουδαία μα εφήμερη.

Το κείμενο του Γιώργου Χρονά που είχε συναντήσει τη Σεβάς Χανούμ στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη το 1983, αποδίδει με μια περίτεχνη απλότητα τη ζωή αυτής της γυναίκας που αναδύθηκε μέσα από τη φτώχια και τις δυσκολίες για να μεσουρανήσει στα πάλκα και στις καρδιές των ανδρών μέχρι που έφυγε ξεχασμένη, χτυπημένη από την κακιά αρρώστια, με ελάχιστες ηχογραφήσεις να θυμίζουν αυτήν την υπέροχη φωνή.

Αυτή τη συνέντευξη μετέτρεψε σε θεατρικό ο Γιώργος Χρονάς, με έναν λόγο συνταρακτικό, άμεσο αλλά βαθιά ποιητικό και ήρθε μετά ο Κωνσταντίνος Ρήγος για να τη μετατρέψει σε μια ολιστικά συγκινητική και μεγαλειώδη μέσα στην απλότητά της παράσταση που καθιστά τη Σεβάς Χανούμ κομμάτι του ασυνείδητου του καθενός, χαρίζοντάς της φήμη και αγάπη αιώνια.

Μέσα στο αφαιρετικό σκηνικό του διαμερίσματός της στη Θεσσαλονίκη του ΄83, το οποίο όμως ανοίγεται με αισθητική αρτιότητα σε ολόκληρη τη ζωή και την ψυχή της, ο Κωνσταντίνος Ρήγος σκηνοθετεί λέξεις, ερμηνείες, μουσικές και συναισθήματα, παρασύροντας τον κάθε έναν από εμάς σε έναν αξέχαστο συγκινησιακό στρόβιλο, την ίδια στιγμή που πλάθει νοητές εικόνες ασύλληπτες, λες και η σκηνή του θεάτρου Σημείο αποκτά μεγαλειώδη σκηνικά που όμως δεν υπάρχουν παρά στη φαντασία μας.

 

Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ καταθέτει καντάρια ψυχής και ταλέντο σε μια ερμηνεία ζωής, παραδίδοντάς μας μια Σεβάς Χανούμ αλλοιωμένη από τον χρόνο και τον πόνο, μα τόσο εκπληκτικά υπερήφανη και μεγαλοπρεπή που μένει αξέχαστη. Η φωνή, η προφορά, το μέτρο, στα συναισθηματικά ραγίσματα, οι ανεπαίσθητες παύσεις από τον πόνο στο κορμί, ο ασταθής βηματισμός που κοντράρει το μεγαλειώδες και πανίσχυρο βλέμμα (ακόμα κι όταν το θολώνει η πίκρα), οι αναμνήσεις που ζωντανεύουν μπροστά της (και μπροστά μας) και η βαθιά κατανόηση του χαρακτήρα και της στιγμής είναι που απογειώνουν την ερμηνεία της Κωνσταντίνας Μιχαήλ σε ύψιστη θεατρική εμπειρία που σε στοιχειώνει από την αρχή μέχρι αυτό το φινάλε με τις μάσκες να πέφτουν και το πραγματικό να συγκρούεται με τη φαντασίωση, σαν θέατρο που τελειώνει μέσα στο θέατρο. Απλά, υπέροχη.

Εξαιρετικός συνοδοιπόρος της Σεβάς Χανούμ, βουβός σχεδόν μα τόσο ουσιαστικά σημαντικός, ο Ιάσονας Χρόνης, ως δημοσιογράφος και άχρονος ακροατής, συνυπάρχει στην αφήγηση συμπληρώνοντας τα λόγια με λέξεις γραμμένες με κιμωλία, συνοδεύοντας τους στίχους με την ηλεκτρική κιθάρα του και την υπέροχα μελωδική φωνή του, συνομιλώντας φευγαλέα μαζί της και αποχαιρετώντας της με έναν καθάριο μονόλογο-φόρο τιμής στη ζωή, το θάρρος και ολάκερη την ύπαρξη αυτού του σπουδαίου πλάσματος, δικαιώνοντας τις επιλογές της και χαράσσοντας ανεξίτηλα το όνομά της στο πάνθεον των σπουδαίων που θα συνοδεύει τη μνήμη μας για πάντα.

Κι ας έχουν ανάψει τα φώτα τα σκληρά στη σκηνή, κι ας έχει χαθεί η ψευδαίσθηση του χθες κι ας περιμένουν οι λέξεις οι γραμμένες με την κιμωλία το σφουγγάρι και τις πατημασιές που θα τις σβήσουν. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη σπουδαία παράσταση.

 

Κλείνω με δύο υστερόγραφα:
Πρώτον, οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών που ακούγονται για σόλο ηλεκτρική κιθάρα αναδεικνύουν το μουσικό μεγαλείο και τη διαχρονικότητά τους κόντρα σε όσους σύγχρονους τα θεωρούν μουσειακά απολιθώματα.
Δεύτερον, ο Ιάσονας Χρόνης, πέραν της υπέροχης φωνής (τόσο στο τραγούδι όσο και στην πρόζα) έχει αξιοζήλευτο γραφικό χαρακτήρα.

• Θέατρο Σημείο – Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following