Ο Πέτρος Γεωργοπάλης είναι ένας από τους νέους ηθοποιούς που παίζουν – για 2η χρονιά – στην πετυχημένη παράσταση του Θεάτρου Ιλίσια ¨Μάνα θα πάω στο hollywood¨, σε κείμενα της Δήμητρας Παπαδοπούλου και σκηνοθεσία της ίδιας και του Φωκά Ευαγγελινού. Εμείς τον συναντήσαμε και τον ρωτήσαμε για το θέατρο, τις ανησυχίες που έχει ένας νέος ηθοποιός στο ξεκίνημα του αλλά και για την μεγάλη του αγάπη, την Κέρκυρα.

 

 

Από την Κέρκυρα, στη σχολή του Κούν, τώρα στο Hollywood! Μίλησε μας για αυτή την διαδρομή!
Έκανα και μια στάση στη διαδρομή, τέσσερα χρόνια στα Γιάννενα – σπούδαζα εκεί στη φιλοσοφική σχολή. Πριν το πανεπιστήμιο είχα ασχοληθεί στη Κέρκυρα με το μαθητικό θέατρο και χάρη σε μια καθηγήτρια που είχα άρχισα να αγαπώ τα βιβλία. Της είμαι ευγνώμων διότι άλλαξε τελείως το τρόπο που σκεφτόμουν και το ποιος ήμουν. Η σχολική αυτή εμπειρία αποτέλεσε μια φυσιολογική εξέλιξη στο να οδηγηθώ προς το θέατρο επαγγελματικά με μια ενδιάμεση στάση στη φιλοσοφική.  Κάπως έτσι πέρασα στο θέατρο τέχνης του Κουν, που ήταν μια άλλη τεράστια εμπειρία. Η συνέχεια της σχολής με βρήκε να δουλεύω με πολλούς αξιόλογους ανθρώπους του θεάτρου και τώρα στο ¨Μάνα θα πάω στο Hollywood¨, στα χέρια της Δήμητρας Παπαδόπουλου και του Φωκά Ευαγγελινού.

 

Έχεις συνεργαστεί με κάποια μεγάλα ονόματα του θεάτρου! Θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα σχολείο ακόμα, χώρια της δραματικής σχολής;
Σαφώς, σχολείο είναι τα πάντα, ακόμα και μια σονάτα του Μπαχ μπορεί να σου διδάξει την απαραίτητη πειθαρχία που οφείλεις να έχεις και στο θέατρο.  Η δραματική σχολή είναι μια σπίθα στην θεατρική επιθυμία που κρύβει ο καθένας μέσα του και είναι εκεί για να σε φουντώσει. Οι συνεργασίες όμως με ανθρώπους της δουλειάς, είναι το ίδιο το θέατρο και παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και εξέλιξη ενός ηθοποιού. Και εγώ ευχαριστώ όλους όσους συνεργάστηκα γιατί έμαθα πολλά και διαφορετικά πράγματα από τον καθένα τους, από τον Π. Φιλιππίδη (διαβάστε συνέντευξη εδώ) που έκανα τη πρώτη μου δουλειά, τον Μπέζο, Φασουλή, Λαζόπουλο, Καραθάνο και τώρα τη Δήμητρα και τον Φωκά. Ήταν όλοι τους προσωπικότητες που θα μπορούσα να σου μιλώ ώρες, η δε αφοσίωση τους σε αυτό που κάνουν είναι μοναδική και ανιδιοτελής.

 

Πόσο “επικίνδυνο” είναι για έναν νέο ηθοποιό να βρίσκετε σε μια παράσταση που συνεχίζετε για 2-3η χρόνια;
Σίγουρα δεν είναι απλό, ιδίως για έναν άνθρωπο σαν εμένα που είμαι έντονα  δραστήριος και μου αρέσει να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Σε αυτή όμως τη παράσταση νομίζω, η χημεία μεταξύ των ηθοποιών και το κείμενο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, δίνουν σε όλους  μια διάθεση ευρυματικότητας και παιχνιδιού που κάνει απολαυστική τη παράσταση ακόμα και τώρα που διανύουμε τη 2η χρόνια.

 

 

Πόσο τρέξιμο έχει το ξεκίνημα σ έναν νέο ηθοποιό;
Έχει αρκετό, αν και θα έλεγα ότι ανήκω στους τυχερούς αφού λίγο πριν τελειώσω τη σχολή έκανα πρόβες για μια παράσταση στην Επίδαυρο και έπειτα η μια δουλειά έφερε την άλλη, όμως σίγουρα δεν είναι το πιο εύκολο επάγγελμα του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρίσκεσαι σε συνεχή εγρήγορση και να εξασκείς τα ταλέντα σου. Προσωπικά δεν έχω σταματήσει να διαβάζω, να συνεχίζω σπουδές στο φλάουτο και το τραγούδι και να κάνω μαθήματα χορού.  Όσα περισσότερα ένας νέος ηθοποιός μπορεί να κάνει σωστά και σοβαρά, τόσες περισσότερες ευκαιρίες θα προκύψουν.

 

Ακροάσεις, οντισιόν! Πόσο αντικειμενικά λειτουργούν όλα αυτά;
Δεν ξέρω, δεν θα σου πω ότι όλα κινούνται αντικειμενικά. Βεβαίως, μου έχει τύχει να πάρω αρκετές φορές δουλειές από ακροάσεις και σκηνοθέτες που ούτε καν με ήξεραν. Δεν είναι πάντα αντικειμενικά τα πράγματα και κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολα. Αυτό συμβαίνει βέβαια γιατί ο κάθε σκηνοθέτης εκφράζει την προσωπική του γνώμη. Με κάποιους μπορεί να ταιριάζεις περισσότερο, με άλλους λιγότερο. Σημασία έχει από όλη αυτή τη διαδικασία των ακροάσεων να μην πτοείσαι, να βρίσκεις τη δύναμη να επιμένεις, να διεκδικείς το καλύτερο για εσένα και που ξέρεις κάποια μέρα ο πολυπόθητος σκηνοθέτης των ονείρων σου να σε βρει!

 

Υπάρχουν θεατρικές παρέες στο χώρο, που μονοπολούν ρόλους και παραστάσεις;
Ναι, αλλά δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, είναι φυσιολογικό άνθρωποι που νιώθουν ότι επικοινωνούν με τον ίδιο τρόπο να θέλουν να δουλεύουν πιο συχνά μαζί, το θέμα είναι μέσα σε όλο αυτό το μονοπώλιο κατά πόσο οι άνθρωποι δίνουν χώρο στο νέο, τότε ίσως να έχει περισσότερο ενδιαφέρον το θέατρο..

 

Μουσική, χορός, θέατρο! Πια θα έλεγες ότι είναι η μεγάλη σου αγάπη;
Κάνω το πιο όμορφο επάγγελμα. Το θέατρο τα έχει όλα, συμπεριλαμβάνει το χορό και τη μουσική και αυτό με κάνει να νιώθω πλήρης..!

 

Είναι εύκολο να βιοποριστεί ένας νέος ηθοποιός μέσα από το θέατρο σήμερα;
Δεν είναι εύκολο αν αναλογιστείς ότι 3 φορές το χρόνο ένας ηθοποιός πρέπει να αναζητήσει την επόμενη δουλειά. Πολλές φορές δεν είναι πάντα εφικτό, ιδίως για έναν νέο ηθοποιό που πια οι ακροάσεις είναι περιορισμένες.

 

Έχεις φτάσει στο σημείο να θες να τα παρατήσεις όλα;
Όχι. Ακόμα πάνε καλά τα πράγματα. Νομίζω είναι νωρίς για να σκεφτώ κάτι τέτοιο και είμαι στη προσπάθεια. Έχω στο μυαλό μου πολλούς ανθρώπους, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, με τους οποίους θα ήθελα να δουλέψω και να εξελιχθώ μέσα από αυτούς. Αν όμως μια μέρα έβλεπα ότι το θέατρο δεν με οδηγεί εκεί που ονειρεύτηκα να είσαι σίγουρος ότι θα έβρισκα τη δύναμη, την αγάπη μου αυτή, να τη διοχετεύσω μέσα από κάποιο άλλο επάγγελμα.

 

 

Στα πλαίσια του τρεξίματος, πόσος χρόνος μένει για προσωπική ζωή;
Δεν είναι αρκετός, η συγκεκριμένη περίοδος είναι μια συνειδητή επιλογή, πιστεύω όμως  πως και τα δύο οφείλουν να συνυπάρχουν. Η προσωπική ζωή στη δουλειά μας είναι άρυκτα συνδεδεμένη με την επαγγελματική διότι το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Η υποκριτική είναι συνυφασμένη με τις εμπειρίες μας, με τη προσωπική ζωή μας και το χρόνο που διαθέτουμε στους δικούς μας ανθρώπους, στην αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία, μέσα σ’αυτά βρίσκονται οι εμπειρίες μας, αυτές αντλούμε για να δημιουργήσουμε ένα ρόλο, αλλιώς όλοι οι ”Άμλετ” θα ήταν ίδιοι.

 

Επόμενα σχέδια;
Προσωπικά θέλω να ταξιδέψω. Επαγγελματικά η παράσταση θα μας βρει μετά το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη και το καλοκαίρι περιοδεία! Επίσης υπάρχουν και κάποιες σκέψεις με μια ομάδα που έχουμε με τον Γιάννη Κακλέα. Οπότε σχέδια υπάρχουν, χρόνος δεν ξέρω κατά πόσο θα υπάρχει!

 

Αν και από νησί, έχεις επιλέξει να ζεις στο κέντρο της πόλης! Υπάρχει κάποιο αγαπημένο μέρος;
Ναι, τα Πετράλωνα, η γειτονιά μου. Αυτό το κομμάτι της Αθήνας που μπορεί να είναι μέσα στο κέντρο αλλά και ταυτόχρονο δίπλα σε αυτό, με αρκετά σπίτια ακόμα να μην έχουν αλλοτριωθεί από τις γύρω πολυκατοικίες, με το  Ζέφυρο, τον περιφερειακό του Φιλοπάππου και τη λαϊκή αγορά της Παρασκευής!

 

Σου λείπει το νησί;
Μου λείπει η θάλασσα.. Παρότι τελευταία κάνω κάτι αστραπιαία ταξίδια αυθημερόν με αφορμή τις σπουδές μου στο μουσικό πανεπιστήμιο εκεί, μου λείπει αυτό το κομμάτι της Κέρκυρας που γνώρισα σαν παιδί, όχι το κοσμικό κομμάτι της απαραίτητα.. Η θάλασσα είναι ζωτικής σημασίας για μένα, η επαφή μου με τη φύση και κυρίως με το νερό είναι αυτά που αφήνουν τη φαντασία μου ελεύθερη, και με κάνουν πιο δημιουργικό. Δυστυχώς δεν μπορώ να βρίσκομαι συχνά λόγω του θεάτρου, μα σίγουρα το Πάσχα ή κάποιο καλοκαίρι που δεν δουλεύω θα με βρεις στο νησί, στη θάλασσα, σε κάποιο καντούνι της παλιάς πόλης ή στη Παλαιά φιλαρμονική να παίζω φλάουτο!!

 

 

 

Τι θα πρέπει να ξέρει κάποιος για τον Πέτρο, μέσα από μια παράγραφο;
Έχω είδη πει αρκετά για τον Πέτρο, τι άλλο να μάθει κάποιος..! Λατρεύει την Ιταλία, τα ιταλικά και την πίτσα!

Μια ευχή για την χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
Ο Μπρέχτ είπε κάποτε: “Ελπίζω στους σεισμούς που μέλλονται να’ρθουν.” Εύχομαι να κινητοποιηθούμε ο καθένας μας προσωπικά και να πάψουμε να βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας σα να συμβαίνουν σε ταινία, γιατί δυστυχώς είμαστε μέρος της. Εύχομαι αυτή η χρόνια να μας κάνει πιο ενεργούς πολίτες απέναντι στη κρίση, που δυστυχώς βαθαίνει, απέναντι στους πρόσφυγες και τους άστεγους.

 

photo: Leonidas Vassilopoulos