Η Φώφη Τσεσμελή ή DJ Fo! είναι μία αυθεντική λάτρης της μουσικής με μια μεγάλη πορεία στον χώρο. Εκεί που θα την βρεις να “απολαμβάνει” την δουλειά της είναι στα decks του πιο επιτυχημένου gay club της Αθήνας, του Sodade. Ένα κορίτσι με άποψη, που εκφράζεται μέσα από τη μουσική της κι αν ήταν σύνθημα σε τοίχο θα ήταν σίγουρα
“My life is music and music is life.”
Ξεκινώντας τη δουλειά αυτή, ποια ήταν τα όνειρα και οι βλέψεις που είχες;
Το μοναδικό όνειρο που είχα ήταν να καταφέρω να μοιράζομαι το πάθος μου για τη μουσική και τους ήχους. Όταν ξεκίνησα ήμουν πολύ μικρή, ώστε να έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη για τις βλέψεις μου, ήταν πολύ απλά μια εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ.
Στιγμιαίο επάγγελμα, ή πεπρωμένο;
Μετά από τόσα χρόνια στο χώρο, μόνο στιγμιαίο επάγγελμα δεν είναι. Άρα, πεπρωμένο, λοιπόν.
Μια μουσική εμπειρία που σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;
Είναι πάρα πολλές και ποικίλες. Η πρώτη στιγμή που άκουσα άλμπουμς, τραγούδια, καλλιτέχνες που με διαμόρφωσαν και μου άλλαξαν τη ζωή. Η πρώτη φορά που με έκλεισαν να παίξω επαγγελματικά στα 16 μου χρόνια.
→Η πρώτη φορά που έκανα ραδιόφωνο στα 13 μου. Όταν ξεκίνησα να συνομιλώ, να γνωρίζω προσωπικά και να έχω επαφή μέσω των συνεντεύξεων (και όχι μόνο) με τα μουσικά είδωλά μου. Κάθε φορά που θα έρθει ένα παιδί και θα μου πει ότι το παρότρυνα να ακούσει ‘αυτή τη μουσική’ που τελικά διαπίστωσε ότι λατρεύει. Όταν μου είπε ο Frankie Knuckles να μη σταματήσω ποτέ την ενασχόλησή μου με τη μουσική γιατί είναι σαφές ότι αυτό είναι το ‘κάλεσμά μου’ σε αυτή τη ζωή.
Ποια είναι η πιο τρελή ή απρόοπτη στιγμή της καριέρας σου;
Κάθε επόμενο βήμα, πρόταση, ή προοπτική είναι μια έκπληξη για μένα και με γεμίζει χαρά. Και τις αντιμετωπίζω πάντα ως απρόοπτα, ακόμα έτσι νιώθω.
“Ο ενθουσιασμός μου παραμένει ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια και τίποτα δε θεωρώ δεδομένο.”
Αν μετά την συνέντευξη μπαίναμε στο αυτοκίνητό σου τι μουσική θα ακούγαμε στη διαδρομή;
Θα ακούγαμε τα άπαντα του Maceo Plex.
Βινύλιο, cd ή laptop; Τι προτιμάς;
Προτιμώ βινύλιο και cd. Μου φαίνεται πως το αποτέλεσμα είναι πιο ζωντανό και αυθόρμητο.
Που βγαίνεις στην Αθήνα; Που σου αρέσει να πηγαίνεις;
Βγαίνω σπάνια, γιατί συνήθως η δισκέδασή μου συνδυάζεται με δουλειά. Μου αρέσει να πηγαίνω σε καλοστημένα events με ξένους και Έλληνες DJs που εκτιμώ, ή που θέλω να γνωρίσω καλύτερα τη δουλειά τους. Λόγω περιορισμένου χρόνου, η ιδανική μου διασκέδαση είναι ένα καλό εστιατόριο με λίγους, στενούς φίλους, η ουσιαστική επαφή.
Πώς νιώθεις όταν βλέπεις πολλά ραδιόφωνα να λειτουργούν με playlists χωρίς ραδιοφωνικούς παραγωγούς;
Αυτή είναι μια τεράστια κουβέντα…
→Κατ’ αρχήν, τα περισσότερα ραδιόφωνα τα ενδιαφέρουν τα νούμερα, τα target groups των διαφημιστικών, η επιβίωσή τους με κάθε κόστος κι όχι η ποιότητα της μουσικής που παίζουν. Ναι, πρέπει να βγαίνουν τα προς το ζην, αλλά υπάρχουν και όρια, τα οποία υποδεικνύει ο ίδιος ο (απηυδησμένος) ακροατής υποστηρίζοντας ένθερμα τις ελάχιστες καλές, ολοκληρωμένες, διαφορετικές προτάσεις που εμφανίζονται μία στις τόσες και τείνουν να εκλείψουν ολοκληρωτικά από το χώρο.
→Κατά δεύτερον, δεν μπορούν όλοι να κάνουν ραδιόφωνο. Το ότι είσαι τηλεοπτική, ή whatever περσόνα και ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις ραδιόφωνο, γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι θα φέρεις νούμερα, δε μου λέει κάτι. Ούτε και στον κόσμο.
→Κατά τρίτον, τα αυστηρά playlists τα οποία έχουν επιλέξει και επιβάλει τα περισσότερα ραδιόφωνα, έχουν εκμηδενίσει το λόγο και το ρόλο ύπαρξης των ραδιοφωνικών παραγωγών που εκτελούν, πια, χρέη speaker, διαβάζοντας απλά τα memos των προωθητικών ενεργειών του εκάστοτε ραδιοφώνου και των συνεργειών που έχει συνάψει. Και η μουσική παίζει το ρόλο του background.
→Τέταρτον, ακόμα και στα ελάχιστα ραδιόφωνα που δεν επιλέγουν τα αυστηρά playlists, έχουμε να κάνουμε με τα τεράστια ‘εγώ’ πολλών παραγωγών που βάζουν τον εαυτό τους πάνω από τη μουσική και λειτουργούν με κίνητρο την προσωπική τους ανέλιξη/επιβίωση στο χώρο και με τη λογική του ‘άνοιξα μαγαζάκι στο δίωρό μου, μπας και κλείσω κανένα extra-δάκι να παίξω μουσική σε κάποιο μαγαζί’. Ευτυχώς, σε όλα αυτά υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, που δυστυχώς καθημερινά λιγοστεύουν επικίνδυνα.
Την σαφέστερη απάντηση σε αυτό που με ρωτάς την έδωσε ο UP Radio. Ξεκίνησε χωρίς παραγωγούς, σε κάποια φάση -και για λίγο- μπήκαν παραγωγοί, αλλά κατέληξε να είναι ένα ραδιόφωνο που έπαιζε με επιλεγμένο playlist από συγκεκριμένους ανθρώπους και DJ sets. Κι όχι μόνο πέτυχε, αλλά η πρόοδός του στις ακροαματικότητες έδειξε ότι τις εποχές που δεν υπήρχαν παραγωγοί τα νούμερά του ήταν καλύτερα. Παλιά, οι περισσότεροι δυναμώναμε την ένταση του ραδιοφώνου όταν μιλούσε ο παραγωγός για να ακούσουμε τι θα πει. Τώρα, απλά αλλάζουμε συχνότητα μέχρι να τελειώσει.
Στο ραδιόφωνο υπάρχει ένα οξύμωρο σχήμα. Είσαι μόνoς μέσα στο στούντιο κι όμως έχεις τη δυνατότητα να επικοινωνείς με χιλιάδες ανθρώπους. Tι συναισθήματα σου προκαλεί αυτό;
Το ραδιόφωνο είναι ένα μαγικό μέσο επικοινωνίας με το κοινό και μοναδικά άμεσο. Μπορεί να σε εκπαιδεύσει, να σε ταξιδέψει, να σου κρατά πραγματική συντροφιά και να σου εξάρει τη φαντασία, αφού σε προκαλεί να βάλεις τη δική σου εικόνα και το δικό σου συναίσθημα στον ήχο. Έχω να θυμηθώ πολλές συγκινητικές στιγμές, ειδικά αυτές που νιώθεις ότι συντονιζεσαι με τα αυτιά, τη σκέψη, το μυαλό και την ψυχή πολλών ανθρώπων εκεί έξω. Οι οποίοι είναι και πολύ εύγλωττοι και γενναιόδωροι, όταν επιλέγουν να στο επιστρέψουν με κάποιον τρόπο. Κοινώς, ποτέ μα ποτέ δε νιώθεις μόνος-η, κλεισμένος μέσα σε ένα στούντιο.
Ποιά είναι η προσωπικότητα που έχεις γνωρίσει από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας και σου έχει κάνει εντύπωση;
Όπως ανέφερα και πριν, είχα την τύχη και την ευτυχία να γνωρίσω σχεδόν όλα τα μουσικά μου είδωλα. Αυτό που μου έκανε και συνεχίζει να μου κανει εντύπωση είναι ότι κανείς τους και καμιά τους δεν είναι τυχαίος-α. Μιλάμε για φοβερές προσωπικότητες και ξεχωριστά μυαλά, με εξαιρετικές ικανότητες, δυνατότητες και ταλέντο που σε αφήνουν άναυδο. Το άλλο που με εντυπωσίαζε και συνεχίζει να με εντυπωσιάζει είναι ο ότι το μέγεθος της επιτυχίας τους είναι (σχεδόν πάντα) αντιστρόφως ανάλογο με την έπαρση που έχουν, η οποία είναι μηδενική. Ο καλός χαρακτήρας και το προσωπικό ήθος είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το status τους, τουλάχιστον στο εξωτερικό. Οι ψωνισμένοι και οι κομπλεξικοί έχουν βραχεία διαδρομή, συνήθως…
→Δε θα ήθελα να αδικήσω κάποιον ξεχνώντας να τον συμπεριλάβω. Ενδεικτικά θα σου αναφέρω τους Bjork, Orbital, Frankie Knuckles, Βαγγέλη Παπαθανασίου, Gary Cobain (Future Sound Of London), Sven Vath, Deep Dish, Cerrone, Richie Hawtin, Jeff Mils, Danny Tenaglia, Chemical Brothers, Richard D. James (Aphex Twin), Alex Paterson (The Orb), Karl Hyde (Underworld), Thomas Bangalter (Daft Punk) και Laurie Anderson.
“Το κοινό έχει ανάγκη από καλή μουσική και ολοκληρωμένες, ποιοτικές προτάσεις, όχι από ανθρώπους που διακόπτουν για να μας πουν κάτι ανούσιο και βαρετό.”
Μίλησε μας για το μουσικό σου σπίτι, το “Sodade2”.
Είμαι η resident DJ του Sodade2 BackStage τα τελευταία 16 χρόνια και βρίσκομαι εκεί κάθε Παρασκευή και Σάββατο εκτός απροόπτου. Είναι, πλέον, μια σχέση ζωής σαν ένα γάμο από τρελό έρωτα που εξελίχθηκε σε βαθιά αγάπη.
Διάλεξε μας 4 τραγούδια να ντύσουμε μια μελαγχολική μας μέρα.
Zola Jesus – ‘Night’
Siouxsie And The Banshees – ‘Drifter’
Amorphous Androgynous – ‘The Galaxial Pharmaceutical’
Lisa Gerrard and Pieter Bourke – ‘Sacrifice’
Και άλλα 4 για την πρώτη φωτεινή μέρα του καλοκαιριού.
Rodriguez Jr. – ‘Mistral’
Vincenzo feat. Cari Golden – ‘Around The Sun’ (Vincenzo’s Rising Sun Mix)
PAJI – ‘Venom’
Dubspeeka – ‘SK4’
