Στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας στη Β’ σκηνή, παρουσιάζεται για 2η χρονιά το έργο «Η παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη, από την ομάδα This Famous Tiny Circus theater group, που εδώ και 5 χρόνια απασχολεί έντονα, μια που οι παραστάσεις της ομάδας, προκαλεί το ενδιαφέρον κριτικών και κοινού.

Ζητήσαμε να γνωρίσουμε τα πρόσωπα πίσω από την ομάδα This Famous Tiny Circus theater group και βρεθήκαμε μπροστά σε δυο νέα παιδιά, την Ελένη Στεργίου και τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο, που η ανάγκη τους για δημιουργία, πολιτισμό μέσα από την τέχνη του θεάτρου, τους έχει ενώσει. 

Μας μίλησαν για το πως ξεκίνησαν, πόσο δύσκολο είναι για νέους καλλιτέχνες να δημιουργούν – στην Ελλάδα του σήμερα – και τι να περιμένουμε από την ομάδα. Εμείς αυτό που μπορούμε να σας πούμε με σιγουριά είναι, ότι όταν βλέπεις νέους ανθρώπους να κάνουν τέτοιες παραστάσεις, με τόση επιτυχία, με επιβράβευση από κοινό,  κριτικούς αλλά και την ίδια την πολιτεία,  ξέρεις πια, ότι το Ελληνικό θέατρο είναι σε καλά χέρια..

 

 

Ποια είναι η σκέψη πίσω από την δημιουργία του “This Famous Tiny Circus theater group”;
Ελένη Στεργίου: Οι This Famous Tiny Circus ή αλλιώς Το Διάσημο Μικρούλι Τσίρκο δημιουργήθηκε το 2012. Θέλαμε να φτιάξουμε ένα “ Τσίρκο” που θα ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει πολύ Διάσημο χωρίς όμως να ξεχνάει στην πορεία ότι όταν ξεκίνησε ήτανε πολύ Μικρούλι. Το τσίρκο στο μυαλό μου, από παιδί, ήταν κάτι πολύ ακραίο, φαντασμαγορικό και επικίνδυνο.

→ Οι καλλιτέχνες του τσίρκου εργάζονται καθημερινά και κοπιάζουν για να μάθουν πράγματα που για την καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων φαντάζουν άχρηστα, όπως: Πώς να στέκονται στο σκοινί, πώς να πέφτουν, πώς να σηκώνονται και να αρχίζουν πάλι απ’ την αρχή.

Κωνσταντίνος Μάρκελλος: Ξεκινήσαμε με την Ελένη από την βάση να δημιουργήσουμε έναν πυρήνα με ενιαία φιλοσοφία για την τέχνη του Θεάτρου. Συναντήσαμε ωραίους συνεργάτες και περιμένουμε να συναντήσουμε ακόμη περισσότερους. Δουλεύουμε όλοι μαζί, μοιραζόμαστε τα δικά μας ευρήματα, «κλέβουμε» από τα δικά τους. Τους ευχαριστούμε που μεγαλώνουμε παρέα.

 

 

Αν και η ομάδα είναι “νεαρή” ακόμα σε ηλικία, έχετε καταφέρει να παρουσιάσετε παραστάσεις που έχουν κάνει αίσθηση στο κοινό αλλά και στους κριτικούς! Πως το έχετε καταφέρει αυτό;
Κ.Μ.: Από το ξεκίνημά μας είχαμε την πρόθεση να εργαστούμε στον θέατρο με τέτοιο τρόπο που θα μας επιτρέψει να ορίσουμε τον καλλιτεχνικό μας προσανατολισμό, να δώσουμε ένα «στίγμα».

Ε.Στ.: Επικεντρωθήκαμε στην ομάδα πολύ συνειδητά. Αναλάβαμε να χτίσουμε την δουλειά μας από το μηδέν σε όλα τα επίπεδα, από το κομμάτι της υποκριτικής μέχρι το κομμάτι της παραγωγής. Αυτό μας στερούσε (και μας στερεί) πολλές φορές την χαρά. Ευτυχώς είχαμε (ακόμα έχουμε) πολύ ορμή και πάθος κι αυτό ισορροπούσε (ισορροπεί) την κατάσταση. Είναι μονόδρομος να γίνεται με χαρά η δουλειά.

 

 

Πόσο δυσβάστακτο οικονομικά είναι για μια νέα ομάδα, να τολμήσει την παραγωγή σε μια παράσταση, όταν πια οι οικονομικοί πόροι, έχουν εξαφανιστεί από παντού;
Κ.Μ.: Το Θέατρο είναι ένα άθλημα ακριβό. Δεν μπορείς να κάνεις τα πράγματα συνέχεια με το τίποτα. Χρειάζεται να επενδύεις στην δουλειά σου σε όλα τα επίπεδα. Δεν αρκεί μόνο η ορμή, η φαντασία και η θέληση. Χρειάζονται και χρήματα για να μην στερείς ούτε σε εσένα ούτε στο έργο, ούτε στο κοινό την δυνατότητα να απολαύσετε το μέγιστο που μπορείτε.

Ε.Στ.: Είναι πολλά τα έξοδα μιας παραγωγής. Είναι πολύ πιθανόν με μία λάθος διαχείριση, ή μια σειρά κακών επιλογών, να χάσεις πολλά χρήματα. Μαθαίνεις, όμως με τον καιρό να διαχειρίζεσαι τα πράγματα καλύτερα, να σέβεσαι τον εαυτό σου και να βάζεις όρια. Όλοι οι άνθρωποι στο θέατρο και νέοι και παλιοί αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες απ’ την στιγμή που δεν υπάρχουν πόροι.

 

 

Και ενώ οι “This Famous Tiny Circus theater group”, είναι μια νέα ομάδα, βρεθήκατε την περασμένη Άνοιξη σε συμπαραγωγή με το Δη.Πε.Θε Ιωαννίνων και τώρα πήρατε επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού για την επόμενη παραγωγή! Θα το λέγατε αυτό επιβράβευση των κόπων σας;
Ε.Στ.: Σίγουρα είναι μία επιβράβευση και η συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ιωαννίνων και η επιχορήγηση που πήραμε από το Υπουργείο Πολιτισμού για την επόμενη παραγωγή μας. Είμαστε ευγνώμονες και για τα δυο . Τα προηγούμενα χρόνια εκτελούσαμε παραγωγές -όχι μικρές για το μέγεθος μας- μόνοι μας. Είναι μία σημαντική βοήθεια αυτή που δεχθήκαμε.

Κ.Μ.: Μπορούμε να κάνουμε τον σχεδιασμό μας με μεγαλύτερη άνεση. Έγινε μία αρχή με τις επιχορηγήσεις, είναι αναγκαίο να συνεχίσουν να δίνονται για να μπορούν όσοι εργάζονται και είναι παραγωγικοί στο ελληνικό θέατρο να μπορούν να το κάνουν κάτω από ακόμη πιο αξιοπρεπείς συνθήκες.

 

 

Ας πούμε δυο πράγματα για την φετινή παράσταση “Η Παρέλαση”, το μονόπρακτο της Λούλας Αναγνωστάκη η οποία έφυγε από την ζωή πριν λίγες ημέρες.
Ε.Στ.: Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν ένας ζωντανός μύθος. Δυστυχώς έφυγε από την ζωή πριν προλάβω να την γνωρίσω. Το ίδιο βράδυ παίξαμε την Παρέλασή της. Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει στους συγγραφείς: Ένας άνθρωπος φεύγει και αφήνει το έργο πίσω του. Ζωντανό. Μένει ο λόγος του, η ιδέα του. Είναι σπουδαίο. Η Παρέλαση μας άνοιξε ένα πεδίο έρευνας για την πρόσφατη Ιστορία μας. Μιας Ιστορίας που στο μυαλό μας είναι πολύ συγκεχυμένη ακόμη. Πολλοί ήρωες της Ιστορίας είναι ακόμη ζωντανοί. Στην Παρέλαση η Λούλα Αναγνωστάκη, όπως και σε όλα τα έργα της βάζει στο μικροσκόπιο την ιδιωτική ζωή για να μιλήσει για κάτι πιο ευρύ: τα συλλογικά μας αδιέξοδα.

Κ.Μ.: Η Λούλα Αναγνωστάκη γράφει την «Παρέλαση» το 1965, δυο χρόνια πριν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Το έργο -παραγγελία του Κουν για να συμπληρωθεί η τριλογία της Πόλης- γράφεται μέσα σε ένα βράδυ. Τοποθετεί δύο παιδιά, δύο αδέλφια ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός μικρού δωματίου γεμίζοντάς τα με τον φόβο και την ανασφάλεια της συνεχώς αναβαλλόμενης επαφής τους με τον έξω κόσμο. Έναν κόσμο ο οποίος υπόσχεται αρχικά μια «…έκθαμβη παρέλαση…». Όσο το έργο εξελίσσεται, μέσα στο δωμάτιο τα παιδιά παίζουν ένα πολύ σκληρό παιχνίδι εξουσίας κι επιβολής, παιχνίδι που το χαρακτηρίζει ο νόμος του ισχυρού, συνθήκη που εικονογραφεί επί της ουσίας αυτό που συμβαίνει και στον έξω κόσμο.

→ Εκεί όπου η παρέλαση, το χαρμόσυνο τοπίο της αρχής θα μετατραπεί σε εκτέλεση και το χαρούμενο πλήθος σε κυνηγημένο κοπάδι. Οι ήρωες και οι φίλοι θα γίνουν δήμιοι κι οι οπαδοί τους θα τρέξουν να κρυφτούν. Στο σημείο που το Συλλογικό τέμνει το Ιδιωτικό τοποθετήσαμε το κέντρο βάρους της παράστασής μας. Σε απόλυτη σύνδεση και αναλογία με την οικουμενική, ανθρωποκεντρική ποίηση του αδελφού της Μανόλη, η Λούλα Αναγνωστάκη παραδίδει ένα έργο-Ελεγεία για την Ήττα. Για όλες τις μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις, τις ανεπούλωτες πληγές και τα αδιέξοδα της σύγχρονης Ιστορίας μας.

 

 

Πως γίνεται η επιλογή για ένα επόμενο έργο; Μια επόμενη δουλειά;
Κ.Μ.: Διαβάζουμε πολύ πριν αποφασίσουμε ποιο έργο θα ανεβάσουμε. Το καθοριστικότερο κριτήριο επιλογής μας είναι τελικά ο βαθμός στον οποίον το έργο μάς αφορά ή μάς δίνει ερεθίσματα να ανακαλύψουμε ανεξερεύνητες περιοχές και να εξελίξουμε τα σκηνικά μας εργαλεία. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βρεθήκαμε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με νέο-ελληνικά έργα. Φαίνεται πως εμφανίστηκε μια βαθύτερη ανάγκη να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Και να τις ξαναβρούμε, να τις επαναπροσδιορίσουμε.

Ε.Στ.: Διαβάσαμε πάρα πολλά έργα της σύγχρονης παγκόσμιας δραματουργίας. Την συγκεκριμένη στιγμή συνδεθήκαμε με την Παρέλαση. Στη συνέχεια η Πένυ Φυλακτάκη μας εμπιστεύτηκε το καινούριο έργο της. Το «Φύκι στο Βυθό» που παρουσιάσαμε σε μορφή Αναλογίου στο Θέατρο Τέχνης τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε. Και από το νέο διάβασμα και ψάξιμο καταλήξαμε στη Λένα Κιτσοπούλου για την επόμενη παραγωγή μας. Ενώ στα πολύ άμεσα μελλοντικά σχέδια υπάρχει ένα κλασικό έργο της ελληνικής δραματουργίας.

 

 

Κωμωδία ή δράμα; Ποιο από τα 2 είδη θεάτρου αγγίζει περισσότερο τον θεατή;
Ε.Στ.: Μπορούμε να γίνουμε πολύ αστείοι σε ακραία δραματικές καταστάσεις, όπως σε μια κηδεία. Το ίδιο το κωμικό, όπως στη ζωή, έτσι και στο θέατρο, προκύπτει συνήθως από την αδυναμία του προσώπου να διαχειριστεί μια δύσκολη στιγμή. Συνθήκη έτσι κι αλλιώς από τη φύση της δραματική.

Κ.Μ.: Το θέατρο δανείζεται από τη ζωή. Είναι η συμπυκνωμένη έκφραση της περιπέτειας του βίου. Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τον πραγματικό κόσμο θα βρεθεί μπροστά σε κραυγαλέες αντιφάσεις: Μέσα στην πλέον δραματική στιγμή ενός ζωντανού ανθρώπου κρύβεται ένα αστείο. Ο κάθε θεατής προσέρχεται στο θέατρο με μία ανάγκη. Να δει να προβάλλονται στην σκηνή, στον ήρωα, στην «κατάσταση», στην θεατρική στιγμή κομμάτια από το πλήθος όλων όσων ο ίδιος δυσκολεύεται να χωνέψει μέσα στην καθημερινότητά του. Οι ζωές κάποιων φανταστικών προσώπων, οι στιγμές τους, δραματικές ή κωμικές λειτουργούν ως ξόρκια ενάντια στα «οικεία δεινά».

→ Έτσι, μάλλον, φτάνει ως τις μέρες μας καθόλου ελαττωμένη η θεραπευτική-λειτουργική δύναμη του Θεάτρου. Το οποίο, ας μην ξεχνάμε, ξεκίνησε από λατρευτικές θρησκευτικές τελετές και παιζόταν δίπλα σε τόπους αφιερωμένους στον Ασκληπιό, θεό της Ιατρικής. Αν, λοιπόν, μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη είναι -και στην περίπτωση του θεατή και στην περίπτωση του πιστού- αυτή που τον φέρνει στην εκκλησία ή στο Θέατρο, τότε ας αποφασίσει ο καθένας για λογαριασμό του ποιον θεό ή ποιο δραματικό είδος επιθυμεί να τον λυτρώσει!

 

 

Μιλήσατε για τη Λένα Κιτσοπούλου. Ποια ακριβώς είναι τα προσεχή σχέδια σας;
Ε.Στ.: Η Παρέλαση είναι σε εξέλιξη. Παίζουμε για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας Σάββατο & Κυριακή στις 21.00 μέχρι 29/10, όταν και θα ολοκληρωθεί ο δεύτερος κύκλος παραστάσεων στην Αθήνα. Θα θέλαμε πολύ να συνεχίσουμε γιατί η ανταπόκριση του κόσμου είναι συγκινητική, αλλά υπάρχει ήδη προγραμματισμένη περιοδεία. Από τις 31/10 ως τις 27/11 θα είμαστε σε Δωδεκάνησα και Κρήτη.

→ Η περιοδεία κλείσει στις αρχές Δεκέμβρη στη Σύρο, ένα μέρος που αγαπώ σαν σπίτι μου, αφού εκεί πέρασα 6 πολύ δημιουργικά φοιτητικά και… μεταπτυχιακά χρόνια! Παράλληλα με την Παρέλαση θα ξεκινήσουμε τις πρόβες για την νέα μας παραγωγή «Ο Καραφλομπέκατσος & η Σπυριδούλα» της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου που θα παρουσιάζεται από 12 Φεβρουαρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο Θέατρο Σταθμός.

Κ.Μ.: «Ο Καραφλομπέκατσος» & «Η Σπυριδούλα» είναι δύο διηγήματα από την τελευταία συλλογή της Λένας Κιτσοπούλου «Το μάτι του ψαριού», τα οποία θα παρουσιάσουμε σε ενιαία παράσταση. Τους ρόλους θα αναλάβουν ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης και η Ελένη Στεργίου. Πρόκειται για δυο ιστορίες σύγχρονων ανθρώπων εγκλωβισμένων μέσα στα όρια του αστικού κενού τους. Πρόσωπα που ερωτεύονται, ελπίζουν κι απελπίζονται χτυπώντας με φόρα στα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά αδιέξοδα που τους προσφέρει η συμβατική ζωή τους. Αναγκάζονται να αλλάξουν σπίτι, ρούχα, δέρμα, φύλο, ζωή… Φλερτάρουν τον θάνατο για να ανακαλύψουν και πάλι άλλο ένα, καινούριο αδιέξοδο. Μα πάντα τραγουδώντας.

 

 

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος & Ελένη Στεργίου
Σύμβουλος στην Δραματουργία: Βασιλική Δεμερτζή
Σχεδιασμός Σκηνικού Χώρου: Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη & Μπάμπης Καμπανόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου
Κατασκευή Σκηνικών: Μπάμπης Καμπανόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαγεωργίου

 

Παίζουν:
Ελένη Στεργίου,
Κωνσταντίνος Μάρκελλος