to top

Είδαμε την παράσταση | La ronde

Είδαμε την παράσταση | La ronde

“La ronde” του Άρθουρ Σνίτσλερ, μετάφραση-διασκευή: Χρίστος Γεωργίου, σκηνοθεσία-απόδοση: Θοδωρής Βουρνάς, πρωταγωνιστούν: Γιάννης Αρτεμισιάδης, Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος, Μαρία Θωμά, Ζωή Κουσάνα, Ορέστης Τουλιάτος, Ρουμπίνη Γεωργία Χονδρουδάκη.

Ένας ποιητής, μια καμαριέρα, ένας καθώς πρέπει κύριος, η κυρία του καθώς πρέπει κυρίου, μια πόρνη, ένας έφηβος σε οίστρο, μια ηθοποιός και μια αφελής νεαρά συναντιούνται διαδοχικά στο κρεβάτι (και πέριξ αυτού) σε ένα ατέρμονο παιχνίδι ερωτικής παραζάλης. Με φόντο γκαρσονιέρες, συζυγικές κλίνες, εφηβικές κρεβατοκάμαρες και πορνεία, τα ζευγάρια του έργου κρύβονται, κοροϊδεύουν, προσποιούνται, υποδύονται, γοητεύουν, αποπλανούν και εν τέλει φεύγουν αποζητώντας την επόμενη κορύφωση, στριφογυρίζοντας γύρω από αυτό το ερωτικό γαϊτανάκι, δίχως τέλος και αρχή.

 

 

Με αυτόν τον τίτλο άλλωστε έχει γίνει ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Πικάντικο, όπως θα το αποκαλούσαμε κάποτε, προκλητικό και χωρίς ίχνος ηθικών φραγμών, το “La ronde” προτάσσει τη δύναμη της σάρκας που δεν γνωρίζει κοινωνικές τάξεις, ηλικίες, επαγγέλματα και θεσμούς, καθώς όλα αυτά γίνονται ένα, τυλιγμένα σε ιδρωμένα σεντόνια, κακοφωτισμένα δωμάτια, κρυφές συναντήσεις και κορμιά που ποθούν να συναντηθούν.

Όταν η σάρκα προστάζει, η κοινωνία και η λογική σιωπούν φαίνεται να λέει αυθάδικα και ειρωνικά ο Άρθουρ Σνίτσλερ καθώς ξεδιπλώνει τις συνευρέσεις αυτών των ανθρώπων με χιούμορ και υπερβολή που αναδεικνύουν ξεδιάντροπα και το γελοίο που κρύβεται κάτω από το πάθος -για να το πω ευγενικά. Ο οργασμός ως ο απόλυτος εθισμός ισοπεδώνει τον καθωσπρεπισμό και την ηθικοπλαστκή ανατροφή, που όμως με τη σειρά τους μεταμορφώνονται σε παιχνίδια σαγήνης και ναζάκια που κορυφώνουν την απόλαυση του απαγορευμένου.

Αυτό είναι που αποζητούν άλλωστε όλοι στα κρυφά τους ζευγαρώματα: να απολαύσουν ενοχικά αυτό που δεν επιτρέπεται, προσποιούμενοι τους θηρευτές και τα θηράματα εναλλάσσοντας ανά πάσα στιγμή τους ρόλους.

Εντάξτε τώρα όλο αυτό στα πρόσφατα χρόνια της προσποιητά comme-il-fault εποχής μας, όπου η πολιτική ορθότητα μεταφράζεται από ορισμένους σε επιθυμία λυσσαλέου λυντσαρίσματος των διαφωνούντων και έχετε μπροστά στα μάτια σας ένα έργο σύγχρονο που καυτηριάζει την υποκρισία δοξάζοντας τις ενοχές μας ως ερωτικό κάλεσμα. Φανταστείτε τώρα αυτό το “σύγχρονο” έργο στην εποχή που γράφτηκε, μόλις το 1897, με τη λογοκρισία να το απαγορεύει, και αυτό να αποτελεί κρυφή απόλαυση για πολύ λίγους, έως ότου περάσει τουλάχιστον μια εικοσαετία για να παρουσιαστεί στη σκηνή, σοκάροντας τα χρηστά ήθη και έθιμα των θεατών, αρχικά στο Βερολίνο και λίγο αργότερα στη Βιέννη, την πατρίδα του συγγραφέα.

Η παγκόσμια αναγνώριση του “Reigen” (Περιστρεφόμενος χορός, όπως μεταφράζεται ο πρωτότυπος τίτλος) ήρθε το 1950, όταν ο Μαξ Όφιλς το μεταφέρει στο γαλλικό σινεμά με τον τίτλο “La ronde” που σταδιακά αρχίζει να αντικαθιστά τον πρωτότυπο γερμανικό. Με ένα σπουδαίο καστ, “Το γαϊτανάκι του έρωτα” όπως παίχτηκε στην Ελλάδα η ταινία, κατακτά και το αγγλόφωνο κοινό, μετατρέποντας το “απαγορευμένο” θεατρικό του Σνίτσλερ σε παγκόσμια επιτυχία. Για την ιστορία, να αναφέρω πως το 1964 και ο Ροζέ Βαντίμ το μεταφέρει διασκευασμένο στο σινεμά, με την Τζέην Φόντα να σοκάρει τα πλήθη με τη γυμνή της σκηνή.

 

Τώρα, για να επιστρέψουμε στα δικά μας, ο Θοδωρής Βουρνάς παρουσιάζει στη σκηνή του Μικρού Broadway τη δική του ανάγνωση στο κλασικό πλέον έργο, μεταφέροντας τη δράση στην Ελλάδα των ’80s, με το “Physical” της Ολίβια Νιούτον Τζων σε κάθε πιθανή διασκευή να αντηχεί στην αίθουσα και να υπογράφει τον τόνο αυτής της απολαυστικής και καλοκουρδισμένης παράστασης που κυλιέται στα σεντόνια μιας δεκαετίας που έβγαλε το (αντρικό) γυμνό στα εξώφυλλα, δόξασε την τσόντα, ανέδειξε το καμάκι σε εθνικό σπορ, παρακολουθούσε εβδομαδιαίως τα σκάνδαλα των Γιούιν και των Κόλμπυ και που χαμουρευόταν στα κρυφά, όπου έβρισκε φωτισμό αρκετά χαμηλό ώστε να κρύβει τα προσχήματα που όλοι κουβαλούσαμε στις αποσκευές μας.

Διατηρώντας τον καυστικό λόγο του Σνίτσλερ και την υπερβολή στην έκφραση του καθωσπρεπισμού χάρη και στη μετάφραση του Χρίστου Γεωργίου, ο Θοδωρής Βουρνάς, αφήνει προσωρινά πίσω του τα σκοτάδια των άλλων δύο παραστάσεων που ανέβασε πρόσφατα στην Αθήνα και παραδίδεται στο ημίφως των ιδρωμένων από την κάψα δωματίων (φωτισμοί: Βασίλης Πλατάκης) και στα τσαλακωμένα σεντόνια που φιλοξενούν όλους αυτούς τους ξαναμμένους εραστές. Με ένα διπλό κρεβάτι στο επίκεντρο της σκηνής, βουβό μάρτυρα (κυριολεκτικά και με τη διττή έννοια του όρου) του ξιπασμένου πάθους όσων κυλιούνται άλλοτε ντυμένοι αλλά πρωτίστως γυμνοί επάνω του (σκηνικά-κοστούμια: Χάρης Σεπεντζής) τα στιγμιότυπα διαδέχονται το ένα το άλλο με μια βέβηλη ορμή και ένα καυστικό χιούμορ που αγκαλιάζεται νοσταλγικά με την μπαλαφάρα και μας θυμίζει όλα τα ξεφτιλίκια που ζήσαμε και υποστήκαμε για χάρη του έρωτα των επόμενων 20 λεπτών (συν πλην 10).

Διατηρώντας τον ρυθμό και το ύφος σε σταθερό τέμπο και με σκηνοθεσία που αναδεικνύει χαρακτήρες οικουμενικούς μέσα από την καρικατούρα, η σκηνοθεσία του Θοδωρή Βουρνά κλιμακώνει σταδιακά αυτόν τον ξέφρενο χορό γύρω από το κρεβάτι-γαϊτανάκι σε μια απολαυστική κωμωδία που σχολιάζει, κοροϊδεύει, υπαινίσσεται και θυμίζει πολλά.

Την τρέλα του συμμερίζονται απολύτως και οι έξι ηθοποιοί της παράστασης που ο καθένας με τη σειρά του και εναλλάξ αποδεικνύουν τον κωμικό χρονισμό τους και την αμεσότητα της ερμηνείας τους φάτσα στο κοινό που μετατρέπουν σε ηδονοβλεψίες της γελοιότητας των ηρώων που υποδύονται. Τσαλακωμένοι χωρίς να τους καίγεται καρφί, με τέμπο γαλλικού μπουλβάρ αλλά και στόμφο ελισαβετιανής κωμωδίας, αυτοί οι έξι ταλαντούχοι και ακομπλεξάριστοι άνθρωποι ντύνονται, γδύνονται, υποκρίνονται, εξευτελίζονται, διατηρώντας πάντοτε στο πρόσωπό τους τη μάσκα της υποκρισίας, ενόσω αφήνουν έντεχνα υποψίες αλληλεπίδρασης με τους θεατές, χωρίς να σπάνε ποτέ τον τέταρτο τοίχο.

Χαρίζοντας άπλετο γέλιο και ερεθίζοντας διαρκώς την καλά κρυμμένη ηθική μας, το “La ronde” είναι η ακατάλληλη για ανηλίκους και φονταμενταλιστές του καθωπρεπισμού ένοχη θεατρική απόλαυση που δεν ξέραμε ότι μας είχε λείψει.

 

• Μικρό Broadway -Σκηνή Μάνος Κατράκης – Αγίου Μελετίου 61Α & Πατησίων
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

Invalid username, no pictures, or instagram servers not found
Invalid username, no pictures, or instagram servers not found