Αν όταν πήγαινες σχολείο, ήσουν και εσύ ένα παιδάκι, ντυμένο σαν στρουμφάκι ήταν γιατί φόραγες και εσύ την σχολική ποδιά. 

Η μπλε σχολική ποδιά με τον άσπρο γιακά, μαρτυρούσε την ιδιότητα του μαθητή και, κατά ορισμένες απόψεις, υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας και τη συνοχή της. Για ορισμένους μάλιστα ακόμη πιο συντηρητικούς, ήταν η έκφραση της συνοχής της μαθητικής κοινότητας. Οταν μάλιστα πριν από 28 χρόνια, ξεκίνησε η συζήτηση για την κατάργησή της , ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας διχάστηκε.

 

Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς όλοι οι μαθητές, αγόρια και κορίτσια έπρεπε να αναζητήσουν σε βιοτεχνίες αλλά και μεγάλα καταστήματα τη σχολική τους ποδιά. «Αφοί Λαμπρόπουλοι», «Δραγώνας» και «Mινιόν» διοργάνωναν ειδικές εκδηλώσεις λίγες ημέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία για να προσελκύσουν περισσότερους μαθητές.

Οι τιμές των νέων σχεδίων αποτελούσαν,κάθε χρόνο, θέμα στις εφημερίδες.

→Το 1975 οι ποδιές έφτασαν τις 3.500 και 4.000 δραχμές εάν ήταν κάποιας ακριβής μάρκας ενώ λίγο πριν την κατάργηση της, οι τιμές είχαν σκαρφαλώσει ακόμη υψηλότερα.

Οι ποδιές «Τseklenis» ήταν από τις πιο ακριβές. Υπήρχαν παραλλαγές σχεδίων: με κουκούλα ή χωρίς, με κρικάκια ή με θέση για ομπρελίτσα και με θέσεις για μολύβια, ζώνη ή σούρα στη μέση. Ηταν άριστης ποιότητας και αισθητικής, κόστιζαν, όμως τα διπλάσια χρήματα από άλλες.

→ Στις 6 Φεβρουαρίου του 1982 ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Λευτέρης Βερυβάκης αποφάσισε την κατάργηση της υποχρεωτικής χρήσης της σχολικής ποδιάς.