“Χασάπης” του Νικολά Μπιγιόν, μετάφραση-σκηνοθεσία: Νίκος Σκουλάς, πρωταγωνιστούν: Λουκάς Κούτρας, Οδύσσεια Μπουγά, Νίκος Σκουλάς, Ορέστης Τουλιάτος.
Χαράματα παραμονής Χριστουγέννων, σε ένα αστυνομικό τμήμα του Τορόντο. Ένας νεαρός δικηγόρος πνευματικών δικαιωμάτων καλείται από τον αξιωματικό υπηρεσίας για διευκρινίσεις σε μια παράξενη υπόθεση. Λίγο νωρίτερα, άγνωστοι είχαν εγκαταλείψει στην πόρτα του Τμήματος έναν ταλαίπωρο γερασμένο άντρα, ντυμένο με στρατιωτική στολή, με σκούφο Άι Βασίλη στο κεφάλι και έναν γάντζο που χρησιμοποιούν οι χασάπηδες περασμένο στον λαιμό του, σαν κόσμημα, στην άκρη του οποίου ήταν περασμένη η επαγγελματική κάρτα του δικηγόρου.
Καθώς ο άγνωστος άντρας δεν μιλάει γρι Αγγλικά, και με τον δικηγόρο να δηλώνει από την πλευρά του πλήρη άγνοια, μοναδική ελπίδα τους να βγει κάποια άκρη από όλο αυτό είναι η διερμηνέας που περιμένουν.
Πραγματικά δεν ξέρεις τι να περιμένεις ούτε τι σε περιμένει, από τη στιγμή που η παράσταση ξεκινά στη σκηνή Intermedia του Θεάτρου Αλκμήνη. Μια ρουτινιάρικη υπόθεση αναγνώρισης στοιχείων που θα μπορούσε να είναι και μια κακόγουστη φάρσα, ξετυλίγει σταδιακά μια ιστορία γεμάτη απανωτές ανατροπές, η οποία μάλιστα κορυφώνεται σε ένα από τα πιο άγρια θρίλερ που έχετε δει.
Γραμμένος το 2014 από τον καναδό συγγραφέα Νικολά Μπιγιόν, ο “Χασάπης” είναι ένα ύπουλα εξελισσόμενο, βίαιο έργο με κινηματογραφική αντίληψη, γεμάτο από απανωτά σοκ που σε κρατούν διαρκώς στην τσίτα. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν εμβαθύνω ούτε στη σύγχρονη θεματολογία του ούτε στα αποτρόπαια (αλλά όχι χυδαία αποτυπωμένα) γεγονότα που ενοχλούν με τη σκληρότητά τους, καθώς θεωρώ ουσιώδες το στοιχείο της έκπληξης.
Ως κινηματογραφικό θρίλερ αντιλαμβάνεται το έργο και ο Νίκος Σκουλάς, τόσο στη σκηνοθεσία του όσο και στον ρόλο του αστυνομικού επιθεωρητή που κρατά για τον εαυτό του. Μέσα στον σχεδόν ρεαλιστικό χώρο που έστησε η σκηνογράφος και ενδυματολόγος της παράστασης Θάλεια Ξενάκη, του οποίου την αληθοφάνεια όμως αφήνει σε εκκρεμότητα με διακριτικές πινελιές, ξετυλίγει την παράσταση με συνεχείς εναλλαγές στον τόνο.
Ταυτόχρονα, επενδύει και στο μυστήριο, ακολουθώντας όλα αυτά τα μικρά στοιχεία που ο συγγραφέας αποκαλύπτει σταδιακά, πετώντας μας διαρκώς δολώματα. Απολαυστικά αφελής φαινομενικά αλλά έμπειρος αστυνομικός συνάμα, ο Νίκος Σκουλάς πλάθει λειτουργικά τον χαρακτήρα που υποδύεται, με ερμηνευτική απλότητα και ρεαλισμό. είτε δείχνει γεμάτος περηφάνεια στον δικηγόρο τις φωτογραφίες από τις κόρες του στο κινητό, είτε όταν εμφανώς υποψιάζεται πως συμβαίνει κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται.
Εξαιρετικός είναι ο Λουκάς Κούτρας, στον ρόλο του άγνωστου, τραυματισμένου άντρα που κάποιοι παράτησαν στο Τμήμα, βουβός στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, να ξεστομίζει απλά κάποιες μισές φράσεις σε μια γλώσσα που ουδείς κατανοεί, με βλέμμα που ταξιδεύει από την απορία στον φόβο και στον πόνο, επιβλητικός και σημείο αναφοράς του έργου, χωρίς να σηκώνεται σχεδόν ποτέ από την καρέκλα.
Ορμητική και εντυπωσιακά ρεαλιστική η Οδύσσεια Μπουγά στον ρόλο της διερμηνέως, εισβάλλει καταλυτικά στη ροή του έργου, απόλυτα πιστευτή σε φωνή και κίνηση, καθώς υπόσχεται πάνω από όλα να δώσει την εξήγηση στο μυστήριο.
Επιτρέψετε μου όμως στο σημείο αυτό να κάνω ένα μικρό διάλειμμα. Αν υποθέσουμε πως ο “Χασάπης” είναι δομημένος σε τρία -ας πούμε- μέρη, δεν μπορείς να μην εντοπίσεις πως στο τελευταίο από αυτά, ο συγγραφέας δείχνει να αλλάζει τόνο και ύφος στη γραφή. Στην ταχύτητα του κινηματογραφικού ρεαλισμού που χρησιμοποίησε στην αρχή, αρχίζουν να παρεμβάλλονται κάποιοι μονόλογοι, σαφέστατα επεξηγηματικοί, οι οποίοι όμως μοιάζουν να τροποποιούν τον χρονισμό της παράστασης αλλά και να οδηγούν σε μια ερμηνευτική έκφραση που βγαίνει εκτός του μέχρι τότε κλίματος.
Οπότε, μολονότι υπήρξε σπαρακτική σε δεινότητα η Οδύσσεια Μπουγά, εισέπραξα τη σύμβαση του κειμένου ελαφρώς αποξενωτική. Άφησα για το τέλος τον Ορέστη Τουλιάτο, ο οποίος με εντυπωσίασε με τη δραματικότητα στις σταδιακές κορυφώσεις του, τις οποίες διατηρεί ρεαλιστικές ακόμα και εντός του πλαισίου του τρίτου μέρους.
Έχοντας γνωρίσει το κωμικό ταλέντο του σε άλλες δύο παραστάσεις της φετινής σαιζόν, απόλαυσα την εντελώς αντίθετη όψη στη φωνητική και σωματική ισχύ τούτης εδώ της τόσο ελεγχόμενης ερμηνείας του, σε έναν ρόλο που τραυματίζει την ψυχή και συγκλονίζει στο φινάλε.
Αξίζει να αναφερθεί πως η ξένη γλώσσα που μιλάνε στην παράσταση, τα Λαβινιανά, αποτελεί δημιούργημα των γλωσσολόγων Κριστίνα Κράμερ και Νταγκάνα Ομπράντοβις, ειδικά για τις ανάγκες του “Χασάπη”. Ως προς αυτό δε, αξίζουν ακόμη περισσότερα συγχαρητήρια στους ηθοποιούς για τον βαθμό δυσκολίας που προστίθεται στην ερμηνεία τους.
Επίσης, δεν θα μπορούσα να παραβλέψω την πρωτότυπη μουσική του Ανδρέα Γαλανόπουλου, όπως και τη δουλειά που έχει γίνει στους ήχους.
• Θέατρο Αλκμήνη – Σκηνή Intermedia – Αλκμήνης 8-12, Γκάζι
Παραστάσεις: Σάββατο & Κυριακή στις 21:30
