Η Κυριακη Μαυρίδου είναι ηθοποιός. Είναι και μια πολύ αξιόλογη ποιήτρια. Έχει ασχοληθεί ενεργά με την αγιογραφία. Βασικά όμως έχει σπουδάσει Νομική. Γενικά η Κυριακή Μαυρίδου – ή αλλιώς η γέννημα θρέμμα θεσσαλονικιά Κική – είναι ένας άνθρωπος που εμπνέεται από τη ζωή για να δώσει ζωή.

Σε έναν ρόλο, σε σκόρπιες σκέψεις που θα μετουσιωθούν σε ποίηση, στην «ανθρώπινη» μορφή των Αγιών ακόμα και σε ένα ενδιαφέρον post στο facebook. Μετά την βραβευμένη παράσταση «Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει» και την επιτυχία της «Πνιγμονής» στο Θέατρο Vault συναντηθήκαμε με αφορμή το νέο της πόνημα με τίτλο «Εμείς».  Ένα «Εμείς» που μιλάει για την ύπαρξη της μονάδας μες το σύνολο και για την επίδραση του συνόλου στη μονάδα.

 

 

«Εμείς». Τι θα δουν όσοι παρευρεθούν στις 2 – για αρχή – προγραμματισμένες παραστάσεις στο Bookabar στις 11 και 18 Απριλίου;
Πρόκειται για ένα σαρκαστικό κείμενο, για μια μουσική/πολιτική επιθεώρηση που σκιαγραφεί την ζωή δυο αδερφών, που επιβίωσαν στη μεγαλύτερη σύγχρονη οικονομική «κατοχή» της χώρας. Θα δουν αυτό που ζούνε, αυτό που φοβούνται και αυτό που απεύχονται με ένα εκφραστικό μέσο που ο Έλληνας ξέρει να το χρησιμοποιεί πολύ καλά στις δύσκολες στιγμές του, τη σάτιρα. Μιλάμε για bar theater λοιπόν, το οποίο βασίζεται σε μια ιδέα του Αντώνη Θυσιάδη και στο οποίο θα υπάρχει ένας καλεσμένος – έκπληξη σε κάθε παράσταση.

 

Τελικά η τέχνη έχει όρια; Και κατ’ επέκταση η σάτιρα. Ως που μπορεί ο καλλιτέχνης να «το τραβάει» για μερικά εισιτήρια παραπάνω ;
Η τέχνη ως αποστακτήριο των συναισθημάτων και των αισθήσεων δεν μπορεί να έχει όρια. Όρια πρέπει να έχει η κατάχρηση της τέχνης είτε για λόγους καθαρά εμπορικούς ή για λόγους που σχετίζονται με τα συμπλέγματα του καθενός και δεν έχουν καμία επαφή με την καθαρότητα της τέχνης. Ναι, η τέχνη είναι όμορφο και επιθυμητό να επιφέρει και οικονομικές απολαβές βασισμένες στον κόπο και την προσφορά όσων την υπηρετούν, για να μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν. Όχι όμως να γίνεται αυτοσκοπός για την απόκτηση πλούτου.

 

Σχολιάζοντας την επικαιρότητα: Ποιά η γνώμη σου για την πρόσφατη παραίτηση του Γιαν Φαμπρ σε αντιδιαστολή με τα υψηλά ποσοστά ανεργίας των ηθοποιών. Ξενομανία ή παγκοσμιοποίηση ;
Ξενομανία εμπεριέχεται σίγουρα. Ανέκαθεν οι έλληνες υπερτιμούμε το ξένο και μειώνουμε το ντόπιο. Γοητεύομαστε από το ξενόφερτο και το υιοθετούμε χωρίς να έχουμε συνήθως την επίγνωση του. Στη θεωρία υπερηφανευόμαστε για την αξία και το μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού που έχει παγκόσμια παραδοχή και φήμη, στην πράξη σπεύδουμε να μιμηθούμε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη τα πολιτιστικά στοιχεία των ξένων τα οποία με διάφορους τρόπους εισχωρούν στην κοινωνία μας και τείνουν να καταργήσουν την όποια πολιτιστική κληρονομιά μας.

 

Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την εθνικότητα κάποιου – άλλωστε η τέχνη δεν έχει εθνικότητα, φύλο, ηλικία –  έχω πρόβλημα με την ανευθυνότητα και την ελαφρότητα του κράτους. Άλλωστε ο καλός νοικοκύρης πρώτα κοιτάει να δει τι έχει στον κήπο του, πριν πάει να ζητήσει απ’τον κήπο του γείτονα.

 

 

H Επίδαυρος είναι ο αυτοσκοπός του έλληνα καλλιτέχνη, σκηνοθέτη ή ηθοποιού;
Όχι βέβαια! Ευχή είναι. Τι πιο όμορφο να σου δίνεται η δυνατότητα να δημιουργείς στον ίδιο χώρο που δημιούργησαν οι πρόγονοι σου – που τους θαυμάζεις – και να δέχεσαι όλη αυτή την μαγική ενέργεια της ιστορίας;

 

Το θέατρο στα χρόνια της κρίσης. Νέες τάσεις ή πενία και στην έμπνευση ;
Δεν υπάρχει «πενία» στην έμπνευση. Υπάρχει «πενία» στις επιλογές. Ζούμε στην κατεξοχήν χώρα όπου η τέχνη είναι συναλλαγή δημοσίων σχέσεων και όχι καλλιτεχνικών αξιών. Αλλά «Στη θάλασσα, μάτια μου, επιπλέουν οι φελλοί, τον θησαυρό πρέπει να αντέχεις, να βουτήξεις για να τον βρεις». Ευτυχώς έχουμε καλούς δύτες αλλά λίγους πρόθυμους. Η κρίση είναι τώρα οικονομική, ανέκαθεν όμως πολιτιστική από άποψη παιδείας. Το θέατρο και όλες οι τέχνες μπορούν να παραχθούν με τα ελάχιστα. Ένας πίνακας ακόμη και από κάρβουνο, μία παράσταση στην ύπαιθρο χωρίς φώτα και κοστούμια, ένα ποίημα σε μία πέτρα και ένα τραγούδι στην πλατεία.   

 

Tα social media χτίζουν καριέρες ή είναι μια εφήμερη απόλαυση αναγνωρισιμότητας ;
Χτίζουν. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο τι χτίζεις αλλά κυρίως πως το χτίζεις. Τι υλικό έχεις. Στους δυνατούς σεισμούς τα πρόχειρα κτίσματα πέφτουν.

 

Η Αθήνα του χτες και η Αθήνα του αύριο. Τι έχει αλλάξει στην πόλη σήμερα; Σε στρεσάρει και σε στεναχωρεί η παρούσα κατάσταση;
Είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Ήρθα πριν 14 χρόνια στην Αθήνα. Την αγαπώ για την ιστορία της. Θλίβομαι αφάνταστα και θυμώνω για το πώς την κατάντησαν. Θα έπρεπε να είναι μια πόλη με τα ποτάμια της και την κλασική αρχιτεκτονική που κληροδοτήθηκε στους νεότερους. Αναρωτιέμαι ειλικρινά: όλοι αυτοί οι πολιτικοί μας, που έζησαν στο εξωτερικό και ήρθαν, που σπούδασαν στα Παρίσια και στα Λονδίνα, στις Βοστώνες και στις Ρώμες πως μπόρεσαν να δημιουργήσουν αυτό το φθηνό, αποτυχημένο μπότοξ της ωραιοτάτης μας «κοιμωμένης»; Μάλλον μας πιάσανε στον ύπνο και ο λαός που κοιμάται μπορεί να ξεπουληθεί και να ξυπνήσει οπουδήποτε χωρίς να το καταλάβει.

 

Μια ευχή. Για εσένα, «ΕΜΑΣ», όλους.
Υγεία. Αγάπη. Απλότητα. Δεν υπάρχει λόγος να φωνάζεις ότι φαίνεσαι. Είναι τόσο απλό, υπάρχεις.

«Εμείς» στο Bookabar (Αγίου Κωνσταντίνου 50, Μαρούσι)
Σκηνοθεσία, σκηνικά : Βαγγέλης Λάσκαρης
Κείμενα, ερμηνεία : Κική Μαυρίδου
Ακορντεόν : Άννα Λάκη
Ενδυματολόγος : Ελένη Εξάρχου
Φωτογραφία : Άννα Τσολακίδου
Graphic design: Smart Creativity