Την Γιάννα Μπέσιου είχα την τύχη να την γνωρίσω αρκετά χρόνια πριν – δεν λέμε πόσα για να μην μαρτυρήσουμε ηλικίες. Η κύρια ενασχόλησή της είναι το interior design, όμως ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος της αφιερώνεται σε κάτι που κάνει εξαιρετικά : το σκίτσο. Όχι όμως με την μορφή που το ξέρεις.

 

Λίγα πράγματα για σένα. Πως ξεκίνησες, τα ερεθίσματα που είχες.
Μεγάλωσα στην Αθήνα σε μια υγιή και παραδοσιακή οικογένεια, με τον μπαμπά να τρέχει να μου αγοράσει μαρκαδόρους και στη μαμά να αρέσει ότι αρέσει και σ’εμας, σε εμένα και τον αδερφό μου. Δεν γαλουχήθηκα με «μη» και «πρέπει», πέρα από αυτά τα κλασικά στα μικρά μου χρόνια. Ούτε όροι μου τέθηκαν, ούτε και πρότυπα μου υποδείχθηκαν για το «τι πρέπει να γίνω οταν μεγαλώσω». Κι έτσι έγινα ότι μου κατέβηκε στο κεφάλι κι ως εκ τούτου πιο σίγουρη ότι κάνω αυτό που θέλω. Είμαι χαρούμενη πολύ, γι’αυτό κι ελεύθερη.

 

Φυσικό ταλέντο ή ατέρμονη εκπαίδευση πάνω στη σκιτσογραφία; Τι είναι για σένα σημαντικότερο; Εμπνεύσεις της στιγμής ή μελέτη πριν από κάθε νέο σου σχέδιο;
Συνδυασμός νομίζω. Κι ενώ δεν είμαι ιδιαιτέρως επιμελής, παρά πρακτική περισσότερο, η ισορροπία βρίσκεται από μόνη της. Είμαι πολύ ανεξάρτητη στις σκέψεις και τις ιδέες μου. Μου καταβαίνει κάτι εκεί που δεν το περιμένω και το χέρι πάει μόνο του. Από την άλλη μελετώ πολύ, άπειρες ώρες, για το κύριο επαγγελματικό μου κομμάτι: την διακόσμηση.

 

Από τον ρεαλισμό στον οποίο «Η ζωγραφική δεν είναι τίποτε άλλο από αναπαράσταση των πραγματικών και συγκεκριμένων πραγμάτων» στον υπερρεαλισμό, αγγίζοντας και κάποιες φορές τα όρια της pop art. Εσύ σε ποιό καλλιτεχνικό ρεύμα θα κατέτασσες το έργο σου; Υπάρχουν ταμπέλες και είδη στην τέχνη; Και αν ναι, πόσο ευδιάκριτα ή μη είναι τα όρια μεταξύ τους;
«Η Τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν» είπε ο Pablo Picasso. Αυτό. Φαντασία, ιδέες, αίσθηση. Γιατί είναι όμορφο στην Τέχνη να μην υπάρχουν όρια και να εφαρμόζεται ακόμη και σε απλά πρακτικά καθημερινά αντικείμενα όπως σε μια τσίχλα σ’ ένα λαχανικό. Είναι πολύ αστείο. Πιστεύω στην ελευθερία στην Τέχνη, όσο πιστεύω και στον σεβασμό απέναντι στην Τέχνη. Γι’αυτό και στην οριοθέτηση. Στις χυδαίες προκλήσεις ανθίσταμαι.

 

 

Μικροσκοπική σε διαστάσεις αλλά τετραπέρατη σε φαντασία, μπλέκει αντικείμενα της καθημερινής μας ζωής με σχέδια και δημιουργεί ευφάνταστες, πρωτότυπες και συχνά άκρως χιουμοριστικές σκιτσογραφίες. Με όπλο της το μολύβι και το πηγαίο ταλέντο της ενώνει την ύλη με την φαντασία και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον πανέξυπνο.

 

Interior design, φωτογραφία, σκιτσογραφία, φρέσκιες ιδέες, μοντέρνα ματιά. Θα μπορούσες να είσαι σε μια πολύ επιτυχημένη διαφημιστική εταιρεία, θα το ήθελες ή όταν μπαίνει στη μέση το χρήμα, χάνεται το αίσθημα της ελευθερίας του καλλιτέχνη;
Θα μπορούσα, ναι. Άλλωστε σε αυτό που κάνω, χρησιμοποιώ προϊόντα, πολλές φορές μάλιστα εμπνέομαι από αυτά για να δημιουργήσω ένα έργο μου. Στην δική μου «δουλειά», παίζει μεγάλο ρόλο πως θα δω ένα προϊόν – ένα κουτάκι αναψυκτικού, για παράδειγμα – και τι θα του κάνω. Αυτό θεωρώ εγώ ελευθερία κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να απευθυνθώ στον πολύ κόσμο, θα ήμουν ακόμη πιο ελεύθερη. Εξάλλου, όταν με έναν πελάτη σου έχεις χημεία και υπάρχει αλληλοσεβασμός το αποτέλεσμα θεωρώ ότι θα είναι ιδανικό. Αφήστε που η ανταμοιβή, σε κάθε μορφή της, είναι κινητήριος δύναμη σε μια καλή συνεργασία σε όλους τους τομείς.

 

Τα σκίτσα σου αποπνέουν μια αισιοδοξία, προκαλούν χαμόγελα και απεικονίζουν την φρεσκάδα της νιότης. Εσκεμμένα ή είσαι έτσι και σαν άνθρωπος; Η απώλεια φέρνει έμπνευση ή σε βγάζει έξω από τα νερά σου;
Η απώλεια, και ειδικά του γονιού είναι σαν να σε ξεριζώνουν, πόνος βαρύς, μη διαχειρήσιμος. Όμως, εκεί που πέφτεις κάτω, εκεί βρίσκεις και την διέξοδο. Ο καθείς την δική του. Η αρχή μου είναι να ζω τη στιγμή – τόσο γραφική. Να εμπνέομαι από οποιαδήποτε δυσάρεστη ή ευχάριστη συγκυρία. Ο θάνατος του δικού σου ανθρώπου σε αλλάζει και στο τέλος τα καταφέρνεις. Πάντα!

 

 

Σε μια Αθήνα γεμάτη αντιθέσεις στις εικόνες της, ποιά είναι τα αγαπημένα σου σημεία να περπατάς, να φωτογραφίζεις, να ανασαίνεις με το ρυθμό της πόλης;
όπως μας τραγουδάει η Χαρούλα ..:
«Άμα θες να δεις πως ζούμε και πιο βίο νοσταλγούμε
πάρε το Μετρό να σε πάει Μοναστηράκι Σάββατο μεσημεράκι….»
Έχουμε την αρχαιότερη συνοικία της Ευρώπης. Πώς να μην μου αρέσει να την περπατάω; Σε δέκα λεπτά νιώθω ότι βρίσκομαι σε Κυκλαδίτικο νησί, ασβεστωμένες αυλές, αρώματα από γιασεμιά. Κλικ και φύγαμε!

 

Έχει χαρακτήρα η πόλη; Και αν ναι, πως αυτός εκφράζεται σήμερα; (δρώμενα, εκθέσεις, βήμα σε νέους δημιουργούς κλπ)
Η Αθήνα έχει ιστορία «βαριά», όμως δυστυχώς η νεώτερη ιστορία της μας πληγώνει. Θα μπορούσε να ήταν παγκόσμιο πρότυπο και έμπνευση στα πέρατα του κόσμου. Δεν είναι όμως πια. Υπάρχουν βεβαίως σπουδαίοι καλλιτέχνες και νέοι φερέλπιδες και ταλαντούχοι, που παρά την συγκυρία προσπαθούν. Πρέπει να συνεχίζεται ο αγώνας, δεν γίνεται αλλιώς άλλωστε. Η ιδιότητα του καλλιτέχνη είναι σύμφυτη με την προσπάθεια και την ελπίδα.

 

Έχεις δηλώσει ερωμένη της Τέχνης, λέγοντας πως δεν θες να θεωρείσαι επαγγελματίας στο είδος σου αλλά ερασιτέχνης. Μέσα σε αυτά τα «ερασιτεχνικά» πλαίσια λοιπόν, ποιά είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Το μέλλον θα ήθελα να μου φέρει ένα μικρό βιβλίο 20Χ20 – κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου δηλαδή – με τα χιουμοριστικά μου σκίτσα. Θα ήθελα να υπάρχει σε κάθε σπίτι και παιδικό υπνοδωμάτιο,να προκαλεί ενθουσιασμό σ’εμάς και στα παιδιά που τόσο μου αρέσουν. Θα είμαι πολύ happy τότε! Για το μετά βλέπουμε …

 

 

Γιάννα Μπέσιου social (πατήστε το εικονίδιο)