To «The Curing Room» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και μας βάζει στον σκληρό, αποτρόπαιο και αυστηρώς ακατάλληλο κόσμο του. Tο αντιπολεμικό κοινωνικό δράμα του David Ian Lee έρχεται στον Πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά για να στοιχειώσει τις νύχτες και τις μέρες μας. To «Τhe Curing Room» είναι ένα ενοχλητικά αληθινό δραματικό θρίλερ που πραγματεύεται την καθημερινότητα της αιχμαλωσίας 7 Ρώσων στρατιωτών στην Πολωνία του ’44. Γυμνοί, χωρίς νερό και φαγητό έρχονται αντιμέτωποι με την απόγνωση, το θάνατο και τους ίδιους τους τους εαυτούς σε μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Ο Παναγιώτης Μπρατάκος και ο Στέλιος Ψαρουδάκης μας εισάγουν στο αρρωστημένο δωμάτιο και μιλούν στο Urban Life για τους ρόλους τους, την καλλιτεχνική πρόκληση και την πίστη στις καλύτερες θεατρικές ημέρες.

 

 

 

Τί είναι το «Curing Room» και τι να περιμένει ο θεατής που θα έρθει στο Vault φέτος το χειμώνα;
Στέλιος Ψαρουδάκης: Το «Curing Room» είναι μια ιστορία ενδιαφέρουσα, ανθρώπινη, σκληρή, πραγματική. Μια ιστορία που μας διδάσκει που μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο ον όταν πιεστεί να σκέφτεται και να πράττει με βάση τα ένστικτα του και μόνο. Και ο πόλεμος τρέφεται μέσα από τέτοιες οδούς. Σε ένα καιρό που οι πόλεμοι, όπως τους ξέραμε μέχρι τώρα, αλλά και με τις νέες τους μορφές όλο και πολλαπλασιάζονται γύρω μας το αντιπολεμικό αυτό έργο γίνεται ανατριχιαστικά επίκαιρο.
Παναγιώτης Μπρατάκος: Είναι ένα έργο, το οποίο τολμά να ασχοληθεί με το ανθρώπινο ένστικτο, το ένστικτο δηλαδή που ενεργοποιείται σε ακραίες συνθήκες και προσπαθεί να διασφαλίσει την επιβίωση, το ένστικτο της επιβίωσης. Ο συγγραφέας τοποθετεί 7 σοβιετικούς στρατιώτες να εγκαταλείπονται από τους Ναζί κλειδωμένοι γυμνοί στο κελάρι ενός μοναστηριού στην Πολωνία. Και εκεί ξεκινά το μεγάλο πείραμα: πόσο προετοιμασμένη είναι η οργάνωση της ανθρώπινης κοινωνίας, ώστε να αντέξει τις μη αναμενόμενες συνθήκες της πείνας, της δίψας και του εγκλεισμού; Πόσο καλά μέσα μας κρύβεται ο πρωτογονισμός; Τί είναι ικανός να διαπράξει ένας άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει; Τι γεννιέται μέσα μας, όταν η ελπίδα χάνεται; Τί είναι εν τέλει «άνθρωπος» και ποιον ορισμό αποκτά η λέξη, αν τοποθετήσουμε το συγκεκριμένο είδος, όχι μέσα στα πλαίσια οργανωμένης κοινωνίας, αλλά στις ακρότατες συνθήκες; Το «Curing Room» είναι μια εμπειρία προσομοίωσης στον απόλυτο εφιάλτη της σύγχρονης κοινωνικής οργάνωσης.

 

 

Για περισσότερα από 100′ είστε και οι 7 πρωταγωνιστές γυμνοί επί σκηνής.
Τι λέτε σε όσους μιλούν εκ των προτέρων για γυμνό που χρησιμοποιείται για διαφημιστικούς λόγους; Υπάρχει γυμνό που δεν προκαλεί;
Σ.Ψ.: Εμένα προσωπικά το γυμνό δεν με προκαλεί ποτέ, οπότε είμαι ακατάλληλος να απαντήσω. Πάντως μου φαίνεται άτοπο να μιλάμε για αυτό το θέμα το 2016 με το ίντερνετ να παρέχει αφειδώς απεριόριστες δόσεις γυμνού σε όποιον θέλει και ψάχνει να το βρει.
Π.Μ.: Ο θεατής παρακολουθεί γυμνά κορμιά να σπαράζονται από την πείνα, την δίψα, την απελπισία, να καταφεύγουν τελικά στην έσχατη ωμότητα, προκειμένου να κερδίσουν μία ακόμη μέρα ζωής. Δεν ξέρω ποιον θα μπορούσε να προκαλέσει το συγκεκριμένο γυμνό. Μελλοθάνατοι είναι οι ήρωες. Το γυμνό είναι ο πρώτος εξευτελισμός, πριν κατρακυλήσουν στο χάος. Στο συγκεκριμένο έργο το γυμνό δεν είναι τρόπος προώθησης. Είναι η πρώτη συνθήκη. Είναι η έναρξη του έργου και είναι τόσο σημαντικό, όσο και το μπαλκόνι που χρειάζεται ένας Ρωμαίος για να διεκδικήσει μια Ιουλιέτα ή η λίμνη στον Γλάρο του Τσέχωφ.

 

 

Πόσο προετοιμασμένο είναι το κοινό να δεχθεί ένα έργο τόσο ωμό και βίαιο;
Σ.Ψ.: Νομίζω ότι τα δελτία ειδήσεων, τα videogames, αλλά και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος κάποιες φορές, έχουν φροντίσει τα τελευταία χρόνια με το χειρότερο τρόπο να «εκπαιδεύσουν» το κοινό στη θέα της βίας. Ωστόσο, δεν μπορώ να συγκρίνω την ωμότητα και τη βιαιότητα των σκηνών ενός θεατρικού έργου, που στο κάτω κάτω αποσκοπούν στο να στείλουν ένα μήνυμα, με  την ωμότητα και τη βιαιότητα των σκηνών από τα τεμαχισμένα κορμιά των παιδιών στη Συρία που προβάλλονται μόνο για να σοκάρουν και να εντυπωσιάσουν , με την αρνητική έννοια του όρου.
Π.Μ.: Δεν γνωρίζω. Θα το διαπιστώσουμε στην πράξη ή για να μείνω πιστός και στο πνεύμα του έργου: η νεκροψία θα δείξει (γέλια). Σίγουρα πάντως το θεατρικό κοινό είναι πλέον αρκετά εξοικειωμένο με τη σκληρότητα επί σκηνής. Εμένα προσωπικά σαν θεατή θεωρώ πως δεν θα με σόκαρε τόσο η βία, όσο η πιθανότητα της συνθήκης, η πιθανότητα δηλαδή να βρεθώ έγκλειστος κάπου χωρίς δυνατότητα σίτισης.

 

 

Το «Curing Room» είναι μια μικρογραφία της σύγχρονης κοινωνίας;
Σ.Ψ.: Σαφέστατα όταν μαζεύουμε εφτά διαφορετικούς ανθρώπους σε ένα κλειστό χώρο δημιουργούμε μια μικρή κοινωνία. Όταν και οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες οπότε βγαίνουν στην επιφάνεια και οι πιο αιχμηρές πλευρές του χαρακτήρα του καθενός, τότε έχουμε και μία αρκετά αντιπροσωπευτική στιγμή του κοινωνικού αυτού συνόλου.Δεν είμαι όμως σίγουρος ότι αναφερόμαστε στη σύγχρονη κοινωνία ή γενικότερα στην κοινωνία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Π.Μ.: Το «Curing Room» είναι η σύγχρονη κοινωνία εκτοξευμένη στο ακρότατο πεσιμιστικό της σενάριο. Είναι τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά στην πραγματικότητα. Είναι ένα έργο που έρχεται να σου πει πως αρκεί μια τυχαία συνθήκη, μια ανατροπή, για να τιναχθεί στον αέρα όλος ο δυτικός πολιτισμός και να συμπεριφερθείς σαν αγρίμι, που παλεύει να ζήσει.

 

 

«Δεν θα δώσω καμία διαταγή εγώ. Κανείς δε θα γίνει μάρτυρας και κανείς δε θα γίνει χασάπης. Θα ζήσουμε όλοι. Μαύρο, άσπρο, ναι, όχι, το δίλημμα δεν είναι δικό σας. Εγώ αποφασίζω! Θα περιμένουμε λοιπόν…» : Στέλιο, ποσό κοντά σαν άνθρωπος είσαι με τον Λοχαγό Νικολώφ που υποδύεσαι;
Σ.Ψ.: Σε κάθε ρόλο ψάχνω να βρω τα χαρακτηριστικά που πιστεύω ότι είναι κοντά σε μένα και επενδύω σε αυτά. Επίσης ψάχνω να βρω όλα τα πατήματα που χρειάζομαι για να αγαπήσω αυτό τον άνθρωπο που υποδύομαι. Οπότε, δεν ξέρω πόσο κοντά ή μακριά είμαι στο Νικολώφ που είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας όταν έγραφε το έργο, αυτό θα το κρίνουν οι θεατές, αλλά σίγουρα ο δικός μου Νικολώφ έχει σαν πρώτη ύλη δικά μου χαρακτηριστικά. Πάντως θέλω να πιστεύω ότι αν ποτέ βρισκόμουν σε μια παρόμοια κατάσταση θα συμπεριφερόμουν όπως εκείνος.

 

 

Ο Δημήτρας Καρατζιάς μιλώντας πριν λίγο καιρό στο Urban Life (συνέντευξη εδώ) δήλωσε πως «Ο ηθοποιός είναι κλέφτης. Μπορείς να ζήσεις ζωές και καταστάσεις, που σε μια κανονική ζωή δεν θα μπορούσες». Πώς ορίζετε εσείς το επάγγελμα σας;
Σ.Ψ.: Επάγγελμα. Αυτό είναι ένα ερώτημα. Από τη στιγμή που πληρωνόμαστε είναι επάγγελμα. Όμως είναι ένα λίγο διαφορετικό επάγγελμα και σίγουρα πολύ ενδιαφέρον. Θα συμφωνήσω με το Δημήτρη στο γεγονός ότι είμαστε κλέφτες. Έχουμε όμως και μια αποστολή: Να ψάχνουμε, να βρίσκουμε τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής και να τα παρουσιάζουμε στον υπόλοιπο κόσμο προσπαθώντας να τον κάνουμε λίγο καλύτερο. Αυτός είναι άλλωστε και ο βαθύτερος στόχος του θεάτρου: να κάνει τον κόσμο καλύτερο.
Π.Μ.: Τεχνίτης. Διαρκώς εκπαιδευόμενος. Απαιτείται υψηλή φυσική και ψυχική αντοχή. Ειδικότητα: φυσικός μετατροπέας πραγματικότητας. Συμπεριλαμβάνεται και η δυνατότητα αναπαραγωγής της. Στην ιδανική συνθήκη το προϊόν χρησιμοποιείται για καθαρά παιδαγωγικούς σκοπούς.

 

Παναγιώτη, στην παράσταση υποδύεσαι τον Στρατιώτη Γιούρι, ο οποίος κάποια στιγμή λέει πως «Η ελπίδα χάθηκε, οι προσευχές δεν βοηθούν κανέναν». Τί ρόλο παίζει η πίστη σε κάτι ανώτερο στη ζωή μας;
Π.Μ.: Σπουδαίο κεφάλαιο για τον άνθρωπο η πίστη σε κάτι ανώτερο. Και δεν μιλώ θρησκειολογικά. Κάτι ανώτερο είναι και η πίστη στις δυνατότητες του εαυτού σου, ο οραματισμός ενός εξελιγμένου εαυτού σου. Η πίστη στις καλύτερες μέρες. Αυτή είναι η δύναμη που μας οδηγεί να ξυπνάμε κάθε πρωί και να ξεκινάμε τη μέρα μας με την υπαρξιακή υπομονή που χρειάζεται κάθε σημερινός άνθρωπος για να συνεχίσει να ανέχεται όλη αυτή την παράλογη ζωή που κάποτε, κάπως, κάποιοι μας ανάγκασαν να ζήσουμε.

 

 

Μπορεί ένας θεατρικός ηθοποιός να ζήσει με τα χρήματα από το θέατρο;
Σ.Ψ.: Νομίζω ότι το θέατρο ποτέ δεν μπορούσε να παρέχει στους ηθοποιούς μια πλουσιοπάροχη ζωή, εκτός ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Κάποια όμως χρόνια πριν παρείχε τουλάχιστον τα στοιχειώδη για την επιβίωση. Σήμερα η απάντηση είναι ένα ξερό όχι, αλλά δεν σταματάμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους αυτό το όχι να το κάνουμε ναι.
Π.Μ.: Δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Και κάπως πρέπει να λυθεί αυτό.

 

Φτάνουν στα χέρια σας δυο θεατρικά σενάρια : ένα έργο βαρύ και δύσκολο που όμως εμπεριέχει μια μεγάλη καλλιτεχνική πρόκληση για εσάς και μια σύγχρονη τηλεοπτικού τύπου κωμωδία που ξέρετε πως θα σας κάνει διάσημους και θα γεμίζει καθημερινά το θέατρό σας. Με δεδομένο οτι είστε δυο νέοι ηθοποιοί, τί θα επιλέγατε και γιατί;
Σ.Ψ.: Όλα τα έργα έχουν μια καλλιτεχνική πρόκληση. Το πρόβλημα εντοπίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζονται. Επίσης η επιτυχία είναι και σχετική και αβέβαιη. Θα σου απαντούσα λοιπόν ότι θα επέλεγα με βάση τις συνθήκες, τους συνεργάτες και κυρίως το ένστικτο μου. Έχω δει σπουδαία έργα να καταστρέφονται και με πιο μέτρια να γίνονται διαμάντια.
Π.Μ.:  Μπορώ να επιλέξω να κάνω το έργο το βαρύ και δύσκολο και μετά την κωμωδία για να διασκεδάσω ή να κάνω την κωμωδία και με τα χρήματα και τη διασημότητα να επενδύσω στο έργο το βαρύ και δύσκολο ή να κάνω μόνο το έργο το βαρύ και δύσκολο και μετά να αποσυρθώ ή να κάνω μόνο την κωμωδία και μετά να αποσυρθώ ή…. (γέλια) Το ωραίο σε αυτό το επάγγελμα είναι η δυνατότητα της συνεχούς επιλογής. Τώρα η επιλογή αυτή εξαρτάται από τη στιγμή και τη συγκυρία που θα με πετύχει. Σημασία πάντα έχει η ύπαρξη της επιλογής. Και είναι πολύ λίγα τα επαγγέλματα που την παρέχουν.

 

Πρωταγωνιστούν: 
Νίκος Γκέλια, Στέλιος Καλαϊτζής, Μάνος Κανναβός, Παναγιώτης Μπρατάκος, Θανάσης Πατριαρχέας, Βασίλης Τσιγκριστάρης, Στέλιος Ψαρουδάκης