to top

Oθόνες κάτω από τα αστέρια – cine Αλεξάνδρα

cine Αλεξάνδρα

Θερινός κινηματογράφος γειτονιάς, το cine Αλεξάνδρα βρίσκεται στο Κάτω Χαλάνδρι, πολύ κοντά στη Μεσογείων, στο ύψος του Χολαργού. Άνοιξε στα δύσκολα χρόνια των αιθουσών, το 1970, και παρέμεινε σινεμά συνοικιακού ύφους και λειτουργίας, κλασικά με επαναλήψεις ταινιών του χειμώνα.

Μέσα στα χρόνια του ’90 έκλεισε κι αυτός, όπως πολλοί άλλοι, χορτάριασε κι εγκαταλείφθηκε, με μόνο τη μεγάλη χτιστή οθόνη του να θυμίζει ότι εκεί κάποτε υπήρχε σινεμά. Χαρακτηρισμένος, όμως, διατηρητέος τόσο ως χώρος όσο και ως χρήση, το 2006 ανάβει και πάλι τα φώτα του και ξεκινά μια καινούργια ζωή.

Μέχρι και το καλοκαίρι του 2017, η Αλεξάνδρα είχε το ύφος και την εμφάνιση ενός τυπικού γειτονικού θερινού, χωρίς τίποτε να την κάνει να ξεχωρίζει, ενώ το 70s παρελθόν της ήταν εμφανές, τόσο από την επιγραφή στην πρόσοψη όσο και από τη συνολική της όψη. Δεν ήταν ένας άσχημος θερινός, αλλά ούτε είχε κάτι που θα τον έκανε να ξεχωρίζει, εκτός ίσως από τις ομπρέλες παραλίας που υπήρχαν στο πίσω μέρος της αίθουσας. Όμως, η Αλεξάνδρα υποδέχεται το καλοκαίρι του 2018 υπό νέα διεύθυνση, όπως λέγαμε κάποτε, και πλέον στα χέρια της εταιρείας διανομής SevenFilms, δέχεται ένα πολύ κομψό -αλλά ταυτόχρονα διακριτικό- lifting και περνά σε μια νέα εποχή, αποδεικνύοντας εμπράκτως πως δεν χρειάζονται ατελείωτα εκατομμύρια για να ανακαινιστεί ένας θερινός. Κέφι και καλό γούστο χρειάζονται.

 

 

Η πρόσοψή του cine Αλεξάνδρα  επί της οδού είναι χαριτωμένη και, μετά την ανακαίνιση, ιδιαίτερα κομψή. Η μέχρι πρότινος λευκή επιφάνεια επάνω από τα τουβλάκια της πρόσοψης, βάφτηκε σκούρα γκρι και φιλοξενεί την κομψή νέα επιγραφή και λογοτύπηση του ονόματος, πλέον, με την προσθήκη του “Cine”. Σε ένα φαρδύ σημείο του πεζοδρομίου, σας υποδέχονται το ταμείο, ακριβώς στα δεξιά της εισόδου, και πολλά ταμπλώ με φωτογραφίες από τις ταινίες της σαιζόν, τόσο στους τοίχους όσο και επάνω στο πεζοδρόμιο. Υπάρχουν και κάποιες θέσεις με τραπεζάκια που μπορούν να σας φιλοξενήσουν μέχρι να ξεκινήσει η προβολή.

Αφού διασχίσετε ένα μικρό χτιστό προθάλαμο (που φιλοξενεί και την καμπίνα προβολής), περνάτε στην αυλή που είναι σχετικά μεγάλη στο μήκος, με αρκετά φυτά και πολλές λευκές, πολυθρόνες σε δύο μπλοκ με έναν κάθετο διάδρομο ανάμεσά τους. Το γκρι χρώμα που χρησιμοποιήθηκε στην πρόσοψη κοσμεί τόσο τους τοίχους του διαδρόμου της εισόδου (όπου υπάρχει και η παλιά μηχανή προβολής) όσο και τις επιφάνειες γύρω από την οθόνη, κάνοντας τον χώρο πολύ πιο κομψό χωρίς ουσιαστικά να έχει αλλάξει τίποτα. Το χαλικάκι στο πάτωμα έχει διατηρηθεί (αν και έχει αντικατασταθεί με εντελώς νέο που ακόμα είναι ολόλευκο), ενώ έχει προστεθεί ένας γκρι κάθετος διάδρομος ανάμεσα στις πολυθρόνες. Η οθόνη είναι χτιστή, μεγάλη και σε άνετο ύψος, οπότε επιλέγετε ελεύθερα τη θέση σας, αφού βλέπετε εύκολα από παντού, ακόμα και από τις πρώτες σειρές.

 

 

Τα τραπεζάκια έχουν αυξηθεί και κοσμούνται από γλαστράκια με βασιλικό. Αναβαθμισμένο βρήκα και το μπαρ, στην πίσω δεξιά πλευρά, το οποίο, εκτός από τα αναμενόμενα, προσφέρει νόστιμα χοτντογκ, φρούτα εποχής, κάποιες επιλογές σε αλκοόλ, ενώ φροντίζει να διατηρεί τα ποτήρια της μπύρας στην κατάψυξη. Ακριβώς μπροστά από το μπαρ έχει δημιουργηθεί και ένας καλυμμένος χώρος, αρκετά μεγάλος, σε περίπτωση βροχής. Τα κτίρια στις δύο πλευρές του σινεμά είναι σχετικά χαμηλά, κι αυτό είναι καλό, αφού βλέπετε ουρανό όταν σηκώσετε το βλέμμα, ειδικά πίσω από την οθόνη.

Η προβολή είναι ψηφιακή με DCP προβολέα της Sony και προσφέρει αψεγάδιαστη και λαμπερή εικόνα. Ο ήχος αναβαθμίστηκε αισθητά, αφού πλέον ακούγεται stereo, με πολύ καλύτερη ποιότητα και επιτέλους σε δυνατή ένταση. Για αυτό φροντίζουν το κεντρικό, το δεξί και το αριστερό ηχείο μπροστά από την οθόνη, με τα περιφερειακά να δημιουργούν τις απαραίτητες αντηχήσεις.

 

•cine Αλεξάνδρα – Ηρώων Πολυτεχνείου 27, Κάτω Χαλάνδρι

Μάνος Θηραίος

Δεν ξέρω αν φταίει το ότι γύρω από τα Κάτω Πατήσια όπου γεννήθηκα και ζω υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, το ότι είμαι μοναχοπαίδι ή ότι οι γονείς μου είχαν πάρει είδηση πως τους άφηνα στην ησυχία τους όταν έβλεπα ταινία. Κάπου εκεί πάντως έγινε η ζημιά, στα σίγουρα. Κι όσο, μεγαλώνοντας, ανακάλυπτα πως το σινεμά ήταν κάτι περισσότερο από περιπέτειες, κωμωδίες, από την Αλίκη ή την Έλενα Ναθαναήλ εκείνο το καλοκαίρι, τόσο μεγάλωνε και το ταξίδι. Πάντα γούσταρα να βλέπω ταινίες κι ύστερα να τις αφηγούμαι στους δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην τους γνώριζα όλους με το όνομά τους.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following