Η ταινία Nuovo Olimpo, είναι αισθηματικό δράμα του Netflix σε σκηνοθεσία Φερζάν Όζπετεκ, με τους Νταμιάνο Γκαβίνο, Αντρέα Ντι Λουίτζι, Λουίζα Ρανιέρι, Γκρέτα Σκαράνο, Αουρόρα Τζοβινάτσο, Αλβίζε Ρίγκο, Τζιανκάρλο Κομάρε.
Ο Πιέτρο και ο Ενέα γνωρίζονται τυχαία στον Νέο Όλυμπο, ένα συνοικιακό σινεμά ρεπερτορίου στη Ρώμη των 70’s που ήταν και τόπος για ψωνιστήρι. Η μοιραία συνάντησή τους και ο δισταγμός του ντροπαλού και άπειρου Πιέτρο για μια φευγαλέα ξεπέτα, οδηγεί σε ένα ρομαντικό ραντεβού την επόμενη βραδιά, με τους δυο άντρες να βυθίζονται σε έναν έρωτα τεράστιο και καταλυτικό, καταδικασμένο όμως εξ αρχής.
Οι πολιτικές αναταραχές στην Ιταλία και οι βίαιες συγκρούσεις της Αστυνομίας με τους διαδηλωτές μία μέρα αργότερα μπαίνουν κυριολεκτικά ανάμεσά τους προτού συναντηθούν για δεύτερη φορά και τους χωρίζουν για πάντα. Τουλάχιστον, μέχρι τη στιγμή που ο Ενέα θα διακριθεί ως σκηνοθέτης από την πρώτη του κιόλας ταινία, στην οποία αφηγείται ακριβώς αυτή την τυχαία συνάντηση.
Αν ο “Nuovo Olimpo” μιλούσε Ισπανικά θα μπορούσε να ήταν από τις σπουδαίες δημιουργίες του Αλμοδοβάρ. Εάν μιλούσε Αγγλικά θα ήταν ένα από τα λαμπερά μελό του Χόλυγουντ, του μεγάλου, του σπουδαίου. Η ταινία όμως μιλάει Ιταλικά και την υπογράφει σκηνοθέτης από την Τουρκία, που όμως ερωτεύθηκε τη Ρώμη και την έκανε πατρίδα του, στο σινεμά και στη ζωή.
Ο Φερζάν Όζπετεκ που μας έχει δώσει τα εξίσου αγαπημένα “Το απέναντι παράθυρο” και “Le fate ignoranti” (το οποίο ξαναγύρισε υπό μορφή σειράς για το Disney+) αφηγείται σύμφωνα με τα λεγόμενά του μια αυτοβιογραφική -μέχρι ενός σημείου- ιστορία και υπογράφει ενδεχομένως την καλύτερη έως τώρα δουλειά του στη μεγάλη οθόνη. Περισσότερο απενοχοποιημένος από ποτέ, αφηγείται με κινηματογραφική σπουδή και συναισθηματικό βάθος την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα που έμεινε ο ίδιος μέσα στα χρόνια, παγωμένος σε μια στιγμή που κανείς δεν έζησε ποτέ ξανά.
Γράφοντας ο ίδιος και το σενάριο, παρέα με τον σταθερό συνεργάτη του Τζιάννι Ρόμολι, ο Όζπετεκ οικειοποιείται την ταινία στον απόλυτο βαθμό, μετατρέποντάς την όμως σε προσωπικό βίωμα όλων μας, όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες, ο τόπος και τα πρόσωπα στη δική μας ιστορία. Θα μπορούσα εδώ να αρχίσω να γράφω περί της οικουμενικότητας του έρωτα που χρόνια και φύλα δεν κοιτά και άλλα τέτοια χαριτωμένα και στερεοτυπικά, όμως είναι τόσο καταλυτική η δύναμη του έρωτα που πηγάζει από την ίδια την ταινία που οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους.
Μόνο έρωτας είναι ο “Nuovo Olimpo”. Ο έρωτας του Πιέτρο και του Ενέα φυσικά αλλά μαζί έρωτας για το ίδιο το σινεμά, έρωτας για τη Ρώμη, έρωτας για τη ζωή (που δεν έζησαν). Σε ένα σινεμά γνωρίστηκαν, κάτω από το φως που αντανακλούσε η οθόνη από ταινίες ασπρόμαυρες και σπουδαίες. Σκηνοθέτης του σινεμά γίνεται αργότερα ο Ενέα, βγάζοντας τα δικά του σώψυχα στις οθόνες που παρακολουθούσαν άλλοι. Μια ταινία που είχαν δει τότε μαζί τούς ενώνει χωρίς να το γνωρίζουν όταν μεταδίδεται από την τηλεόραση.
Η διευθύντρια στον “Nuovo Olimpo” κρατάει κάποιες εξηγήσεις από το παρελθόν και μας χαρίζει έναν από τους ομορφότερους ρόλους που έχουμε δει, χάρη και στη σπουδαία φάτσα της Λουίζα Ρανιέρι που κουβαλάει σε έκφραση και ύφος τις σπουδαίες ντίβες του ιταλικού κινηματογράφου. Είναι και τα γυρίσματα της καινούργιας ταινίας του Ενέα που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, λες και το σινεμά είναι παντού, μέρος της ζωής μας και άρρηκτος δεσμός μας με τον τόπο και τον χρόνο.
Κι έπειτα είναι η Ρώμη, κινηματογραφημένη με περίσσευμα αγάπης και θαυμασμού, με πλάνα που χαϊδεύουν την ουρανογραμμή της και φωτίζουν βελούδινα τα κτίρια και τα γεφύρια της, να παίζει πρώτο ρόλο στην ιστορία, πρωταγωνίστρια κι αυτή μαζί με τους ανθρώπους της.
Οι πρωτοεμφανιζόμενοι (σχεδόν) Νταμιάνο Γκαβίνο και Αντρέα Ντι Λουίτζι υποδύονται χωρίς φόβο αλλά με πάθος τους δύο καταραμένους εραστές, ακροβατώντας περίτεχνα μεταξύ του μελό και του ρεαλισμού, με μια γήινη φυσικότητα που ενθαρρύνει τη σάρκα αλλά ταυτόχρονα και με συναισθηματικό βάθος που προσδίδει ουσία και στις πιο απλές στιγμές. Καθώς ζουν στο παρόν, αντιλαμβάνεσαι πάντα αυτό το κάτι που λείπει στο βλέμμα τους, καθιστώντας τους απόντες στην ίδια τους τη ζωή.
Χαρισματική φάτσα και ο Τζιανκάρλο Κομάρε στον ρόλο του Μολότωφ που κρατάει κι αυτός τις δυνατές στιγμές του. Λατρεμένες οι μουσικές επιλογές, απλά υπέροχο το φινάλε, το οποίο όμως επειδή τα δάκρυα θα σας εμποδίζουν να το δείτε καθαρά, θα πρέπει να το βάλετε σε replay.
