Μιούζικαλ των Universal/Amblin σε σκηνοθεσία Τομ Χούπερ με τους Τζένιφερ Χάντσον, Τζούντι Ντεντς, Ίντρις Έλμπα, Ίαν ΜακΚέλλεν, Τέυλορ Σουίφτ, Ρόμπι Φέρτσάιλντ, Τζέησον Ντερούλο, Τζέημς Κόρντεν, Ρέμπελ Γουίλσον.
Μια “συμμορία” από αλητόγατες του Λονδίνου συγκεντρώνεται μια φορά τον χρόνο ώστε να αποφασίσει η γηραιότερη και σοφότερη μεταξύ αυτών σε ποια γάτα αξίζει η ευκαιρία για μια δεύτερη ζωή. Αυτή τη χρονιά, τη διαδικασία επιλογής αλλά και τις τρικλοποδιές που βάζει σε όλους ένας κακότροπος γάτος που θέλει οπωσδήποτε να πάει στον Γατοπαράδεισο, παρακολουθεί έκθαμβη μια νεαρή ψιψίνα που οι ιδιοκτήτες της πέταξαν στα σκουπίδια.
Ήταν το 1981, επάνω στη φούρια αυτών που αργότερα θα αποκαλούσαμε “mega-musicals” όταν ο Άντριου Λόυντ Βέμπερ ανεβάζει στο Λονδίνο την παράσταση “Cats”, σε παραγωγή του Κάμερον Μάκιντος, σκηνοθεσία του Τρέβορ Ναν και χορογραφίες της Γκίλιαν Λυν. Επρόκειτο κατ’ ουσίαν για μελοποιημένα ποιήματα του Τ. Σ. Έλλιοτ, γραμμένα το 1930 για τα εγγόνια του που δημοσιεύθηκαν εννέα χρόνια αργότερα στη συλλογή του “Old Possum’s Book of Practical Cats”. Στην παράσταση τα ποιήματα αυτά που το κάθε ένα περιγράφει και μια διαφορετική γάτα συνδέθηκαν κάτω από την ιδέα αυτής της μεγάλης ετήσιας συγκέντρωσης, όπου κάθε αλητόγατα του Λονδίνου διεκδικεί με το τραγούδι της την εύνοια της σοφής γερο-Δευτερόνομης για μια θέση στον Γατοπαράδεισο. Κι αν όλο αυτό σας θυμίζει ένα talent show για γάτες, πολύ καλά κάνει και σας το θυμίζει, αφού κάπως έτσι είναι. Η παράσταση δεν έχει ουσιαστική υπόθεση πέραν αυτού, όμως βασίζεται στη μουσική, τις χορογραφίες και τους ηθοποιούς που ντυμένοι γάτες αλωνίζουν με κινησιολογία αιλουροειδούς τη σκηνή σε ένα αλλόκοτο θέαμα που όμως έσκισε. Οι “Γάτες” έμειναν στο Λονδίνο για 21 ολόκληρα χρόνια και άλλα 18 στο Μπρόντγουέυ, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση στα μακροβιότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Από τότε έχει ανεβεί ακόμα δύο φορές στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου, έχει μεταφραστεί σε πολυάριθμες γλώσσες, με τις παραστάσεις τους στο Αμβούργο να έχουν συμπληρώσει 10 χρόνια και στο Τόκυο να έχουν υπερβεί τις 10.000 από το πρώτο τους ανέβασμα το 1983.
Είναι πολύ σημαντικό να τα γνωρίζουμε λιγάκι αυτά προτού αρχίσουμε να γράφουμε διάφορες αρλούμπες για την ταινία που αποτελεί κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού και όχι ένα πρωτότυπο δημιούργημα, οπότε σχόλια και κριτικές με επιχειρήματα του τύπου “η ταινία δεν έχει υπόθεση αλλά αποτελεί συρραφή από μουσικοχορευτικά νούμερα” είναι απλά φαιδρές. Η ταινία έχει προβλήματα, αλλά η υπόθεση δεν είναι ένα από αυτά. Ίσα-ίσα που το σενάριο του Λη Χωλ και του Τομ Χούπερ έχει αναβαθμίσει τον ρόλο της Βικτώρια, της ψιψίνας που πέταξαν στα σκουπίδια, ώστε να είναι αυτή που μέσα από τα μάτια της παρακολουθούμε την ιστορία καθώς οι αλητόγατες της συμμορίας τής παρουσιάζουν αυτόν τον υπέροχο κόσμο τους. Όπως και να έχει όμως δεν γίνεται να κρίνεις μια ταινία ασκώντας κριτική στο θεατρικό από όπου προέρχεται -και μεταξύ μας, παρά την τεράστια επιτυχία του, δεν υπήρξε και το καλύτερο θεατρικό του κόσμου. Στο αλλόκοτο του θεάματος βασιζόταν και στα χορευτικά του ως επί τω πλείστον, αφού ούτε στον μουσικό τομέα τα πήγε περίφημα. Με εξαίρεση το “Memory” κανένα άλλο τραγούδι της παράστασης δεν έγινε επιτυχία σε αντίθεση με άλλα μιούζικαλ που έβγαζαν το ένα χιτ μετά το άλλο.
Δυστυχώς ο Χούπερ, μολονότι δείχνει να γνωρίζει πως ελλείψει ιστορίας και σύγκρουσης θα έπρεπε να στηριχθεί στο θέαμα, τον χορό και στην αλλοκοτιά, φαίνεται πως παρασύρεται και το κάνει με λάθος τρόπο. Η ψηφιακή μετατροπή των ηθοποιών σε ανθρωπόμορφες γάτες δεν έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Όχι πως οι ηθοποιοί στο θέατρο που φορούσαν γατίσιες γούνες αποτελούσαν λιγότερο παράξενη εικόνα. Όμως στη θεατρική σκηνή μπορούσες να αντιληφθείς τη σύμβαση. Στην οθόνη του σινεμά, η σύμβαση που επιλέγει ο Χούπερ δεν δουλεύει. Χίλιες φορές να είχε επιλεγεί η λύση του ολοκληρωτικού animation. Το ίδιο αμφισβητούμενη είναι και η κλίμακα των σκηνικών που έχουν γιγαντωθεί ώστε να είναι ανάλογα με το γατίσιο μέγεθος των ηρώων. Σωστή η ιδέα, ανεπιτυχής η υλοποίησή της.
Προσωπικά πολύ περισσότερο όμως με χάλασαν δύο άλλα πράγματα. Εν πρώτοις οι ερμηνείες στα τραγούδια. Αντιλαμβάνομαι πως το να συγκεντρώνεις ένα μάτσο σταρ σε μια ταινία ανεβάζει τις μετοχές της, αλλά εδώ είναι μιούζικαλ, οπότε οι φωνές μετράνε και οι ηθοποιοί του Χούπερ δεν έχουν όλοι τους φωνή. Σε συνδυασμό δε με αυτήν τη συγκρατημένη τρόπον τινά ενορχήστρωση, πολλά από τα τραγούδια χάνουν σε δυναμική, αφού λίγες είναι οι φορές που ακούς την ορχήστρα πραγματικά να αλαλάζει. Στις χορογραφίες είναι που έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, αλλά κι εκεί φαίνεται πως η σκηνοθεσία τις σαμποτάρει με όλον αυτόν τον καταιγισμό εικόνων, τα συνεχή κοψίματα στο μοντάζ και τις διαρκείς αλλαγές στην οπτική γωνία να μην σε αφήνουν να απολαύσεις αυτά τα θαυμάσια χορευτικά.
Τώρα, από εκεί μέχρι να φτάσεις να μιλάς για τη χειρότερη ταινία η απόσταση είναι δισεκατομμύρια έτη φωτός. Παρά τα ελαττώματά της, η ταινία δεν παύει να είναι το “Cats”, να έχει μεγάλα ονόματα στη μαρκίζα, να είναι μια πανάκριβη και πλούσια παραγωγή και να σου δίνει -έστω και υπό αυτή την εν μέρει λάθος οπτική- την ευκαιρία να απολαύσεις στην οθόνη ένα από τα μεγαλύτερα μιούζικαλ που ανέβηκαν ποτέ.
cinemano.gr | instagram
