Σιωπηλός δρόμος, είναι αστυνομική μίνι-σειρά 13 επεισοδίων της Φιλμικής Εταιρείας και του Mega, δημιουργία του Πέτρου Καλκόβαλη και της Μελίνας Τσαμπάνη, σε σκηνοθεσία Βαρδή Μαρινάκη, με τους Δημήτρη Λάλο, Πηνελόπη Τσιλίκα, Χρήστο Λούλη, Αντώνη Καφετζόπουλο, Ανθή Ευστρατιάδου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννο Περλέγκα, Νικόλα Παπαγιάννη, Μυρτώ Αλικάκη, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη.
Όταν τα ίχνη του σχολικού που μεταφέρει παιδιά επιφανών οικογενειών που κατοικούν στο Βαθύ της Αττικής, χάνονται ξαφνικά ένα πρωί, μια αλυσίδα από γεγονότα θα στιγματίσει για πάντα τις ζωές των εμπλεκομένων. Μετά τον αρχικό πανικό και τις προκαταρκτικές έρευνες της Αστυνομίας, οι απαγωγείς εμφανίζονται τηλεφωνικά και ζητούν ένα υπέρογκο ποσό για να επιστρέψουν τα παιδιά στους δικούς τους. Στο μεταξύ, αυτό που προκαλεί την απορία όλων είναι ο λόγος που οι απαγωγείς επέλεξαν να επικοινωνήσουν με τη Θάλεια Καρούζου, το μαύρο πρόβατο της μεγαλόσχημης οικογένειας επιχειρηματιών και πολιτικών, η οποία μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα.
Ο Σιωπηλός Δρόμος πρόκειται για τη μεγαλύτερη (ευχάριστη) έκπληξη της τηλεοπτικής περιόδου 2020-2021 και ενδεχομένως η καλύτερη σειρά που είδαμε φέτος. Αναμφισβήτητα πάντως, ο “Σιωπηλός Δρόμος” επανατοποθετεί το (νέο) Mega στην κορυφή των σειρών μυθοπλασίας. Πάμε να τα δούμε όλα αυτά ένα προς ένα ώστε να αντιληφθείτε και τον ενθουσιασμό μου (επειδή ξέρω πως το είχατε άγχος). Ας ξεκινήσουμε με τον παράγοντα της ευχάριστης έκπληξης, τον οποίο ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει. Εν μέσω κορωνοϊού, σε ένα κανάλι (ανοιχτής τηλεόρασης) με όνομα μεγάλο μεν σαν ιστορία, αλλά στην πραγματικότητα ολοκαίνουργιο, σκάει μύτη σειρά είδους (αστυνομικό θρίλερ) και μάλιστα αυτοτελής και μίνι, γραμμένη, άκουσον-άκουσον, από δημιουργούς καθημερινής σειράς (σαπουνόπερας στα μάτια των κακόβουλων), με εξαιρετικό καστ και με σκηνοθέτη που το έχει και κινηματογραφικά. Ε μην μου πείτε πως όλα αυτά δεν επιβεβαιώνουν την ευχάριστη έκπληξη.
Εκ του αποτελέσματος δε προκύπτει και το ενδεχόμενο να είναι η καλύτερη σειρά που είδαμε φέτος, όχι επειδή ντε και καλά είναι καλύτερη π.χ. από τις σειρές της ΕΡΤ 1 ή από τις “Άγριες Μέλισσες” των ίδιων δημιουργών, αλλά επειδή συνολικά κερδίζει πόντους στα σημεία: σημειώνει πρωτιά ως αστυνομική μίνι σειρά στην ανοιχτή τηλεόραση (όταν μοναδική αντίστοιχη περίπτωση είχαμε το “Έτερος Εγώ”, αλλά στη συνδρομητική Cosmote TV όπου οι συνθήκες είναι άλλες), έχει εξαιρετικό σενάριο, είναι φρέσκια, σύγχρονη, ελληνική αλλά και με διεθνή όψη, έχει κινηματογραφική σκηνοθεσία και αντίληψη παραγωγής, ολοκληρωμένους χαρακτήρες και ηθοποιούς διαλεγμένους ιδανικά έναν κι έναν για τον κάθε ρόλο. Το κυριότερο δε ήταν πως δεν προσπάθησε ούτε στιγμή να εντυπωσιάσει με δηθενιές και προοδευτικότητα.
Στον “Σιωπηλό Δρόμο” συνέβη το εξής απλό: είχαν να πουν μια πολύ καλή ιστορία και την είπαν με τον πιο σωστό τρόπο, από κάθε άποψη. Σωστό budget, σωστά τοποθετημένο, άρα ούτε φτώχεια διαπίστωνες στην παραγωγή, αλλά ούτε μεγαλόπνοες ιδέες που δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν, φωτογραφία (Ραμόν Μαλαπέτσας) και μουσική (Ted Regklis) που θα ζήλευαν κινηματογραφικές ταινίες, και έναν Βαρδή Μαρινάκη στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ψύχραιμο (η καρδούλα του το ξέρει μάλλον) και αποφασιστικό να χειρίζεται απερίσπαστα, με σωστές ισορροπίες και ουσιαστική γνώση το υλικό του, καθοδηγώντας ηθοποιούς, κάμερα και μοντάζ (Θανάσης Τότσικας, Κωνσταντίνος Αδρακτάς) με τρόπο που προδίδει βαθιά γνώση και εμπειρία.
Υπήρχε όμως σενάριο για να γίνουν όλα αυτά. Και τι σενάριο! Δομημένο, επιμερισμένο, με ουσιαστική γνώση της κορύφωσης, των χαρακτήρων αλλά το κυριότερο γνώση της ανατροπής επί της συνθήκης του είδους με το οποίο ασχολούνται. Και δεν έχουμε να κάνουμε με ανατροπή για χάρη της ανατροπής, αλλά για ανατροπή με ουσία και λόγο. Ο “Σιωπηλός δρόμος” ξεκινά ως “whodunnit” έως ότου μας αποκαλύπτει τον ένοχο για να μεταμορφωθεί σε παιχνίδι της γάτας με τα ποντίκια (ή του αυλητή εάν προτιμάτε). Μάλιστα, υπακούοντας πλήρως στις διεθνείς σεναριακές συμβάσεις, τη στιγμή που αποκαλύπτεται ο εγκέφαλος, η σειρά κάνει παύση και μας χαρίζει ένα ενδιάμεσο επεισόδιο αναδρομής όπου μαθαίνουμε τα πάντα για αυτόν τον άνθρωπο, χαρίζοντας μάλιστα στον ηθοποιό που τον υποδύεται την ευκαιρία για μια σπουδαία ερμηνεία που κουμπώνει το πριν με το τώρα.
Κι αφού μιλάμε για ηθοποιούς, ας κλείσουμε την αναφορά μας σε αυτήν την υπέροχη τηλεοπτική δουλειά μιλώντας για όλους αυτούς που με τους ρόλους τους μας ξενάγησαν σε αυτήν τη σκοτεινή ιστορία. Με τυχαία σειρά ρόλων, θα ξεκινήσω από τον Αντώνη Καφετζόπουλο που επιβεβαιώνει αυτό που ξέρουμε χρόνια τώρα, από την εποχή της “Ρεβάνς”, δηλαδή πως είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός. Χωρίς ο ρόλος του να έχει εξάρσεις ή αυτό που λέμε “μεγάλες σκηνές”, ο Καφετζόπουλος υποδύεται τον πατέρα-αφέντη Σπύρο Καρούζο κυριολεκτικά με το σύνολο του είναι του, επιβάλλοντας την παρουσία του στον χώρο, όντας απειλητικός ακόμα και τη στιγμή που απλά τρώει τη μακαρονάδα του -δεν αστειεύομαι. Λάτρεψα την εύθραυστη με υποψίες εσωτερικού φόβου αλλά έτοιμη να αποτινάξει το παρελθόν και να διεκδικήσει τη ζωή της Θάλεια της Πηνελόπης Τσιλίκα, όπως γοητεύτηκα ακόμα μια φορά από τη Βίκυ Παπαδοπούλου που ελέγχει τόσο την παρουσία της ώστε να γίνεται πρωταγωνίστρια ακόμα και με ρόλους μικρούς. Η Ανθή Ευστρατιάδου ως η καλή κόρη με τα δικά της μυστικά αποτύπωσε στην ολότητά της τη μεγαλοαστή και κακομαθημένη Αθηνά, ενώ δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω τη Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη ακόμα μία φορά (την είχα ξεχωρίσει στη “Ζωή εν τάφω”) για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τον άχαρο και δύσκολο ρόλο της, έχοντας να κάνει ως επί τω πλείστον με τα παιδιά που οι απαγωγείς κρατούσαν αιχμάλωτα.
Το βαρύ πυροβολικό όμως ακούει στο τρίδυμο Λάλου-Λούλη-Παπαγιάννη, τριών ηθοποιών σε τρεις ρόλους που μένουν αξέχαστοι. Πάμε ανάποδα, ξεκινώντας από τον Νικόλα Παπαγιάννη στον ρόλο του παλιού φίλου της Θάλειας και μέλους της σπείρας των απαγωγέων Μιχάλη Τοπάλη. Ο άνθρωπος, απλά, κεντάει. Με απόλυτο έλεγχο αυτής της ξεχωριστής φάτσας, εκμεταλλεύεται φωνή, βλέμμα και σώμα για να βγάλει οργή και ξέσπασμα την ίδια στιγμή που μεταμορφώνεται σε φοβισμένο γιο και μικρό παιδί που θέλει να ξεφύγει από το παρελθόν του. Ο Χρήστος Λούλης στον ρόλο του Βασίλη Τότση, γαμπρού της οικογενείας και δεξί χέρι του Καφετζόπουλου, κυριολεκτικά ανεβαίνει πίστα με αυτήν εδώ τη δουλειά, καθώς κατορθώνει να εμφυσήσει θεατρική εμπειρία ετών σε μια απόλυτα ελεγχόμενη κινηματογραφική ερμηνεία. Και κλείνω με τον personal favourite Δημήτρη Λάλο που -θα το πω πολύ απλά και περιεκτικά- απέδωσε τον καλύτερο μπάτσο που έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια η τηλεόραση, εδώ και αλλού: τόσο αρρενωπό και τόσο εύθραυστο, τόσο αποφασισμένο μα και τόσο ανήσυχο, τόσο ατίθασο μα και τόσο έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες του. Προσωπικά, δεν θα με χάλαγε καθόλου εάν ο αστυνόμος Νάσος Οικονομίδης επέστρεφε στο μέλλον με μια άλλη, εντελώς διαφορετική ιστορία (αν με ακούει κανείς, επικροτώ από τώρα).
Για να αποδώσουμε τα εύσημα που οφείλουμε και στο κανάλι, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε πως έπαιξε και αυτό πολύ μεγάλο ρόλο στην επιτυχία της σειράς. Το Mega τον πίστεψε τον “Σιωπηλό δρόμο”, ρισκάρισε μαζί του και βγήκαν όλοι νικητές. Σε ένα δύσκολο time slot, πρωτόγνωρο για ελληνική σειρά (Κυριακή βράδυ στις 9) και απέναντι από μεγαθήρια reality και show, το Mega τού έχτισε κοινό, αποφασίζοντας μάλιστα -όπως Αμερική- να μεταδίδει κάθε επεισόδιο χωρίς διαφημιστικά break, εκτός ενός ακριβώς λίγο πριν τους τίτλους τέλους κάθε επεισοδίου. O “Σιωπηλός Δρόμος” είναι διαθέσιμος on demand και δωρεάν από το site του Mega.
