Η σειρά Ratched, είναι θρίλερ των Netflix/Fox, δημιουργία των Ράυαν Μέρφυ και Έβαν Ρομάνσκυ, με τους Σάρα Πώλσον, Φιν Γουίτροκ, Σύνθια Νίξον, Τζούντυ Ντέηβις, Τζον Τζον Μπριόνες, Τσάρλι Κάρβερ, Σάρον Στόουν, Βίνσεντ Ντ’ Ονόφριο, Μπράντον Φλυν, Κόρεϋ Στολ.
Ύστερα από την κτηνώδη δολοφονία τεσσάρων ιερέων, ο Έντμουντ Τόλεσον συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στην πολιτειακή ψυχιατρική κλινική Λουσία της Καλιφόρνια. Εκεί, ο προϊστάμενος Δρ. Χάνοβερ θα εξετάσει εάν είναι σε θέση να δικαστεί για τις αποτρόπαιες πράξεις του. Με τον Κυβερνήτη να τον πιέζει να ανακηρύξει τον ασθενή σώφρονα ώστε να καταδικαστεί και να εκτελεστεί πριν από τις επικείμενες εκλογές, ο Χάνοβερ θέλει να εξετάσει όλο το εύρος των πειραματικών του θεραπειών ώστε να καταλήξει στο σωστό συμπέρασμα. Την ίδια στιγμή, κάποια Μίλντρεντ Ράτσεντ κινεί γη και ουρανό ώστε να προσληφθεί ως νοσοκόμα στη συγκεκριμένη κλινική, παραποιώντας έγγραφα, εκβιάζοντας καταστάσεις και αποδεικνύοντας πόσο αδίστακτη είναι.
Είναι πολλές οι φορές που για άλλον λόγο προωθείται μια σειρά, για άλλον λόγο ξεκινάς να την παρακολουθείς και για άλλον λόγο τελικά σε συναρπάζει. Η αλήθεια είναι πως το νέο αυτό σήριαλ 8 επεισοδίων του Netflix, δια χειρός του πολυπράγμονος, τολμηρού και εκκεντρικού Ράυαν Μέρφυ, διαφημίστηκε ως η σειρά που αφηγείται τα έργα και τις ημέρες της Μίλντρεντ Ράτσεντ, της νοσοκόμας από το βιβλίο (και συνεπακόλουθα από την ταινία) “Στη Φωλιά του κούκου”. Όσο κι αν στο άκουσμά του κάτι τέτοιο σού φαίνεται ιντριγκαδόρικο, την ίδια στιγμή βέβαια το ξεχνάς, διότι όποιος θυμόταν το όνομα της νοσοκόμου από τη “Φωλιά του κούκου” να σηκώσει το χέρι του. Στον αντίποδα, όλο αυτό ακουγόταν και εν μέρει ιερόσυλο καθώς σκεφτόσουν ότι ψάχνουν και βρίσκουν διαρκώς αφορμές και αιτίες για να εκμεταλλευθούν (για να μην πω συλήσουν) κλασικές κινηματογραφικές αξίες ώστε να δημιουργήσουν απλά hype. Τέλος πάντως, επειδή εν τέλει είχες ξεχάσει τα περί προώθησης της σειράς και επειδή ουδέποτε θυμόσουν το όνομα της νοσοκόμου από τη “Φωλιά του κούκου”, ξεκινάς να παρακολουθείς το “Ratched” κυρίως λόγω του Ράυαν Μέρφυ που συνήθως υπόσχεται τα καλύτερα (χωρίς βέβαια πάντα να υλοποιεί τις υποσχέσεις του), των ηθοποιών και της υπόθεσης που σε πρώτη ανάγνωση ακούγεται ενδιαφέρουσα. Ο λόγος πάντως που τελικά εθίζεσαι στη σειρά είναι η εικόνα της.
Πρέπει να έχεις αχρωματοψία και παντελή έλλειψη γούστου και αισθητικής για να μην δακρύσεις μπροστά σε αυτό το οπτικό ποίημα. Κατ’ αρχάς η χρωματική παλέτα, βγαλμένη από τα τεχνικολόρ σώψυχα του Χόλυγουντ εκείνης της περιόδου, είναι τόσο εκτυφλωτική, τόσο ολόλαμπρη και με κοντράστ τόσο ισχυρά που έχει αισθητική νουάρ ασπρόμαυρης. Αυτόν τον συναρπαστικό χρωματικό κώδικα υπηρετούν οι κομμώσεις και το μακιγιάζ, τα απίστευτα κοστούμια και εκείνα τα υπέροχα σκηνικά που απλώνονται εντυπωσιακά, ολόλαμπρα και εφιαλτικά συνάμα μέσα στη χρωματική παραζάλη τους.
Είναι τέτοια η αρμονία των χρωμάτων τα οποία έχουν επιλεγεί, που σε συνδυασμό με την εξαιρετική φωτογραφία και την τοποθέτηση της κάμερας σε τέτοιες θέσεις κάθε φορά ώστε να δημιουργεί μια ανείπωτη γεωμετρική συμμετρία, που κάθε πλάνο μοιάζει με πίνακα. Είναι τεράστια η δύναμη της εικόνας στο “Ratched” και είναι αυτή η δύναμη που απογειώνει τη σειρά. Ως κορνίζα δε, έρχεται η μουσική του ΜακΚουέηλ που μοιάζει να γεννήθηκε στα υπόγεια του “Ψυχώ” και η οποία γεννά συναίσθημα, υπογραμμίζει χαρακτήρες και απογειώνει τις στιγμές.
Όμως, όλη αυτή η εικαστική ισχύς της σειράς είναι ταυτόχρονα και το πιο αδύναμο σημείο της, γιατί πολύ απλά όλο αυτό το εικαστικό μεγαλείο δεν περικλείει κάτι αντίστοιχα μεγαλειώδες. Μετά τα πρώτα δύο εισαγωγικά επεισόδια, είσαι πλέον σίγουρος πως βλέπεις κάτι που μοιάζει με έναν κύκλο του “American Horror Story”. Οι χαρακτήρες πολύ γρήγορα γίνονται ακραίοι και γραφικοί, η ιστορία καταφεύγει σε αχρείαστες υπερβολές μόνο και μόνο για το σοκ και το δέος, η κεντρική ιδέα παρά λίγο δεν εκτροχιάζεται σε κάτι άλλο και το κυριότερο όλων, το φινάλε και ολόκληρο το 8ο επεισόδιο μοιάζουν με το ξεκίνημα ενός επόμενου κύκλου.
Οι ηθοποιοί, παλιότεροι και νεότεροι έχουν εξαιρετική παρουσία και υποκριτική δύναμη, όμως δεν έχουν ουσιώδεις ρόλους να αποτυπώσουν, οπότε πλάθουν εικόνες και όχι χαρακτήρες. Καταλυτικής σκηνικής παρουσίας η Σάρα Πώλσον, φροντισμένη η υπόγεια ευαισθησία που βγάζει η Σύνθια Νίξον, θεά η Σάρον Στόουν, αλλά εξαιρετικά αδύναμοι οι αντρικοί ρόλοι, με εξαίρεση το ζωώδες ένστικτο του Φιν Γουίτροκ που τον σώζει από την καρικατούρα. Υπερφίαλη και κενόδοξη σειρά η “Ratched” παρακολουθείται με ενδιαφέρον ακριβώς λόγω της τεράστιας εικαστικής της δύναμης, της ιντριγκαδόρικης ιστορίας και των ηθοποιών της, αλλά στο τέλος είναι μια υπόσχεση που ο Ράυαν Μέρφυ δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει μέχρι τέλους. Του χρόνου (λογικά) θα παρακολουθήσουμε τον δεύτερο κύκλο, αφού εξαρχής η παραγγελία είχε γίνει για δύο σαιζόν.
