“Ο κήπος με τις αλήθειες”, δράμα του Άντριου Μπόβελ, σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής, παίζουν: Σταμάτης Φασουλής, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Ματίνα Νικολάου, Ιωάννης Αθανασόπουλος, Παναγιώτης Γαβρέλας, Βίκυ Διαμαντοπούλου.
Η νεαρή Ρόζι Πράις, μετά από μία μάλλον αποκαρδιωτική χρονιά στην Ευρώπη και έναν προδομένο έρωτα στο Βερολίνο, επιτρέφει στο πατρικό της, στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, για να ξαναβρεί τους γονείς της, τον συνταξιούχο και υπερπροστατευτικό Μπομπ, τη δυναμική και καρδιά της οικογένειας, νοσοκόμα Φραν και τα τρία της αδέλφια, την Πιπ, τον Μαρκ και τον Μπεν. Εκεί, στον κήπο του σπιτιού όπου μεγάλωσαν θα ξετυλιχτεί η τελευταία πράξη (ή μάλλον μια σειρά από τελευταίες πράξεις) που θα οδηγήσουν την οικογένεια Πράις στα όριά της, ανακαλύπτοντας ο καθένας την αλήθεια για τον άλλον αλλά πολύ περισσότερο για τον ίδιο του τον εαυτό.
Να ξεκινήσω λέγοντας πως πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλό -άπαιχτο στην Ελλάδα- έργο, βαθιά ειλικρινές, διακριτικά μελαγχολικό, χαρωπό στις στιγμές του, αλλά σπαρακτικά ανθρώπινο. Κάθε ένας από τους έξι χαρακτήρες, τόσο ως μονάδα όσο και ως μέλος του παζλ της οικογένειας Πράις, χαίρει απίστευτου βάθους χαρακτήρα και ολότητας, την ίδια στιγμή που εκπροσωπεί και ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, με αποτέλεσμα ένα άμεσο και ταχύτατο γκελ με το κοινό.
Παρά την απόσταση χιλιάδων μιλίων που μας χωρίζουν, αυτός “Ο κήπος με τις αλήθειες” στην Αδελαΐδα θα μπορούσε να είναι η αυλή του διπλανού μας σπιτιού, καθώς η οικουμενικότητα των ηρώων και της ιστορίας δεν γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς, είτε ανθρώπινους είτε γεωγραφικούς.
Η παράσταση που παρακολούθησα στο θέατρο Μουσούρη έχει το επί πλέον ευτύχημα της συμμετοχής του Σταμάτη Φασουλή, σε πολλαπλά επίπεδα, με κυρίαρχο αυτό της μετάφρασης. Είναι έργο κειμένου και μάλιστα όχι από τα εύκολα, καθώς συνδυάζει τη δράση με αφηγήσεις μέσα από μονολόγους ενώ κάποιες φορές οι διάλογοι ακούγονται σαν παράλληλοι μονόλογοι με τους ηθοποιούς να συνομιλούν μεν ενώ παίζουν φάτσα στο κοινό. Μια τέτοια ροή λόγου απαιτεί προφανώς τεράστια σημασία στη λεπτομέρεια της κάθε λέξης και του κάθε επιρρήματος που θα χρησιμοποιηθεί ώστε οι φράσεις να κυλούν σαν τον νερό, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους ηθοποιούς να περνούν απρόσκοπτα από τον μονόλογο στη δράση.
Ε λοιπόν είναι εξαιρετικό το ελληνικό κείμενο, από κάθε άποψη, χωρίς ποτέ και πουθενά να εντοπίζεις εκφράσεις της πρωτότυπης γλώσσας. Την ίδια στιγμή, από τη θέση του σκηνοθέτη, ο Σταμάτης Φασουλής παίρνει το κείμενό του και το μοιράζει στον κάθε ήρωα δυιλίζοντάς το μέσα από το ιδίωμα του χαρακτήρα του, χρησιμοποιώντας τις ίδιες τις λέξεις για να εντείνει το συναίσθημα.
Είναι υπέροχη, ας πούμε, η στιγμή που ο πατέρας, σοκαρισμένος από μια απόφαση της μικρής τους κόρης, παίζει αμήχανα με τη λέξη “κύκλος”, σαν να ήταν η μοναδική που συγκράτησε από όσα η Ρόζι είχε πει λίγο νωρίτερα. Επάνω στις λέξεις, τον τονισμό τους και την εκφορά τους άλλωστε μοιάζει να έχει βασίσει ολόκληρη τη σκηνοθεσία, συνδυάζοντας την κλασική εξιστόρηση με ξεσπάσματα φρεσκάδας που μοιάζουν με στιγμές τρέλας, χαράς ή απόγνωσης.
Ο ίδιος, ως Μπομπ Πράις, κουβαλάει επάνω του την κούραση μιας ολόκληρης ζωής, αρνητής του μέλλοντος και των αλλαγών, λάτρης ενός αέναου παρόντος, αφοσιωμένου στα τριαντάφυλλα του κήπου του που του προσφέρουν σταθερότητα. Ασυγκράτητος στα ξεσπάσματά του, σπαρακτικός στην απόγνωσή του, τρυφερός και αμήχανος στις αποκαλύψεις, ο Σταμάτης Φασουλής μεταμορφώνεται στον παραιτημένο και απογοητευμένο πωλητή που συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα από τη δουλειά και από τη ζωή του.
Κολώνα του η Φραν, της υπέροχης Μίρκας Παπακωνσταντίνου, φιγούρα αγέρωχη, μάνα κουράγιο και γυναίκα δυναμική ταυτόχρονα, αποφασισμένη να πολεμήσει σαν λέαινα για όσους αγαπά. Με παράστημα ευθυτενές, βλέμμα καθάριο και φωνή στεντόρια που αρθρώνει ξεκάθαρα τις λέξεις και τα νοήματά τους, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου κρατά την οικογένεια και την παράσταση στους ώμους της, ρόλος πρώτος σε ψυχή και σε ουσία. Συνεπέστατη και διακριτή παρουσία, η Ματίνα Νικολάου στον ρόλο της μεγάλης κόρης, της Πιπ, που ψάχνει αφορμές για να δικαιολογήσει τις εγωιστικές της αποφάσεις, εσωστρεφής και ευγενής ο Μαρκ του Ιωάννη Αθανασόπουλου, καθώς πολεμά με τους δικούς του δαίμονες και την πραγματική του αλήθεια, εξωστρεφής, αντίθετα, ακόμα και στη συντριβή του ο Παναγιώτης Γαβρέλας, λαμπερός όπως το golden boy που υποδύεται καθώς αυτός “Ο κήπος με τις αλήθειες” επιφυλάσσει την τιμωρία για τον φιλόδοξο Μπεν. Είναι και η Ρόζι της Βίκυς Διαμαντοπούλου, αφηγητής της ζωής των Πράις και ξεναγός μας στον κήπο τους, τόσο λεπτεπίλεπτη στις συναισθηματικές της διακυμάνσεις, τόσο παιδί μα και τόσο ώριμη.
“Ο κήπος με τις αλήθειες” χαίρει μίας ευρύτερης συγκέντρωσης ταλέντου, με τα σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη να ορίζουν τον παραμορφωτικό ρεαλισμό του χώρου, με τρυφερά σημεία και μαζί σκληρές γωνίες, ενώ οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ χρωματίζουν συνθήκες, γεγονότα και ζωές. Τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη ντύνουν τους ήρωες με τη “στολή” του χαρακτήρα, ενώ οι μουσικές επιλογές του Ιάκωβου Δρόσου δονούν εναλλάξ τη σκηνή και την ψυχή μας.
• Μουσούρη – Πλ. Καρύτση, Κέντρο
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 19:00, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 17:00, Κυριακή στις 18:00
