Αστείρευτα ταλαντούχος, ερμηνευτικά ασύγκριτος και σκηνικά ευφυής, ο Πέτρος Φιλιππίδης συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους Έλληνες ηθοποιούς. Υποχόνδριος και εμμονικός με την καθαριότητα, όπως έχει δηλώσει, έχει γράψει ιστορία στην ιδιωτική τηλεόραση, ενώ σε όποια θεατρική παράσταση συμμετέχει βάζει την δική του μοναδική πινελιά χάρης και έμπνευσης. Ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν μπορεί και δεν θέλει να περνάει απαρατήρητος.

Με αφορμή την φετινή επιτυχημένη συνεργασία του με την Λυδία Κονιόρδου στην παράσταση «Και τώρα οι δυο μας» τον συναντήσαμε στο ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένο καμαρίνι του στο Θέατρο Μουσούρη και μιλήσαμε μαζί του για όλα : την ματαιοδοξία, τα όνειρα και την δουλειά του ηθοποιού, την αποτυχία και τα χρήματα, το χθες και το αύριο.  

 

 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε στο ελληνικό θέατρο συνεργασίες ανάμεσα σε μεγάλους ηθοποιούς διαφορετικής όμως νοοτροπίας και καλλιτεχνικής πορείας, πράγμα που δεν βλέπαμε παλαιότερα και που συνήθως δικαιώνει κοινό και καλλιτέχνες. Πιστεύετε στο «η ισχύς εν τη ενώσει»;
Είναι σημαντικό να συναντιέσαι με δυνατούς παίκτες πάνω στη σκηνή, πράγμα προκλητικό αλλά και σπουδαία, όχι μόνο για το θέατρο αλλά και για το κοινό. Είναι προκλητικό εξαιτίας του αποτελέσματος, γιατί στο θέατρο δεν ξέρεις τι θα γίνει στο τέλος : βάζεις τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά το αποτέλεσμα δεν το ξέρει κανείς. Συνήθως δεν γνωρίζεις την εμπορικότητα μιας παράστασης, λίγο – πολύ το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα το ξέρεις.

 

 

Το πιο σημαντικό πέρα από τα έργα και από τους ρόλους, είναι οι συνεργασίες – συναντήσεις, πάνω στη σκηνή και όχι μόνο με ηθοποιούς αλλά και με σπουδαίους σκηνοθέτες, σκηνογράφους, μουσικούς, όλους τους ανθρώπους της τέχνης.

 

 

Φέτος ανεβάζετε μια παράσταση με δυο ηθοποιούς που ο καθένας έχει διαγράψει την δική του πορεία, επιτυχίες, λάθη, κοινό, διαδρομή. Πόσο εύκολο είναι να αφήσει ο καθένας την ματαιοδοξία του πίσω και να συνεργαστεί αρμονικά για το αποτέλεσμα της παράστασης;
Μα δεν έχει να ζηλέψει κανείς κάτι από τον άλλον πάνω στην σκηνή, το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Έχω κάνει έργα προσωποκεντρικά, που όλη η παράσταση επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο αλλά και αυτά, τα έχω παίξει με θιάσους που οι συνάδελφοι είτε νέοι, είτε παλιότεροι ήταν επίσης σημαντικοί και αυτοί με την πορεία τους. Έχει να κάνει με τι ανάγκες έχει ο καθένας. Η προσωπική μου ανάγκη είναι να βρεθώ πάνω στη σκηνή με σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως η Λυδία αυτή τη φορά.

⇒ Έχω να θυμάμαι συνεργασίες με Μπέζο, Καζάκο, Κιμούλη, Σκιαδαρέση, Μιχαλακόπουλο -τώρα με την Λυδία Κονιόρδου – που έχουμε κάνει πετυχημένα πράγματα μαζί και σκέφτομαι πόσο κερδισμένος έχω βγει από αυτές τις συναντήσεις..

 

Φιλιππίδης, Κονιόρδου, 2 διαφορετικοί καλλιτέχνες, με διαφορετικό κοινό ο καθένας! Θα λέγατε ότι αυτή η παράσταση είναι ένα στοίχημα;
Είναι μια συνάντηση που είναι έκπληξη. Η Λυδία είναι μια μεγάλη ηθοποιός, με δική της πορεία, με μια τεράστια καριέρα στο αρχαίο δράμα, στην τραγωδία, στο δράμα γενικότερα – αν και έχει παίξει κωμωδία με επιτυχία. Μια σπουδαία ηθοποιός, άρα ναι, είναι ένα στοίχημα.

 

Αν κάποιος πει το όνομα Πέτρος Φιλιππίδης θα του έρθει στο μυαλό καλή κωμωδία, αν από την άλλη κάποιος πει Κονιόρδου θα σκεφτεί τραγωδία. Υπάρχουν ταμπέλες στο θέατρο;
Όταν έκανα πέρυσι τον Eμποράκο στο Εθνικό θέατρο – με sold out παραστάσεις – μπορείς να καταλάβεις ότι ο Φιλιππίδης που έπαιζε τον Εμποράκο, δεν διέφερε από τον Φιλιππίδη που έπαιζε τον Φον Δημητράκη αλλά ούτε και κάποιος άλλος από αυτόν που παίζει το ¨και τώρα οι δυο μας¨. Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, να προσαρμόζεται.. Είναι μια δουλειά.

⇒ Αν είσαι καλός δεν θα το δείξει πάντα το κοινό. Δεν σημαίνει ότι όσο πιο πολύς κόσμος έρχεται στο θέατρο τόσο καλύτερος είσαι και όσο λιγότερος κόσμος, τόσο χειρότερος. Όχι. Μπορεί αυτό που κάνεις εκείνη την χρονική περίοδο να μην ενδιαφέρει το κοινό ή να θέλει να σε δει σε κάτι άλλο. Oi ανάγκες όμως του καλλιτέχνη πρέπει να εμφανίζονται. Πρέπει ο καλλιτέχνης να κάνει αυτό που θέλει η ψυχή του. Και αυτό βέβαια καποια στιγμή σε σχέση με αυτό που έχει χτίσει μέχρι εκείνη την ώρα, μπορεί και να το πληρώσει. Δεν μπορεί να αρέσει σε όλους.

⇒ Το όνειρο μου πάντα ήταν να είμαι σε ένα κεντρικό, εμπορικό θέατρο – να μπορεί να έρχεται εύκολα ο κόσμος – και να κάνω σημαντικές συνεργασίες και δουλειές, όπως η φετινή.

⇒ O Μπακαλόγατος, ήταν μια σπουδαία παράσταση. Ας μου επιτραπεί να πω – μιας που μιλάμε για μένα, έπαιζα αλλά και είχα σκηνοθετήσει την παράσταση – ότι μπορεί το κείμενο να μην είχε την βαρύτητα ενός Άμλετ αλλά το πώς κάνεις ποιοτικό θέατρο, έχει να κάνει με το τι συμβαίνει εκείνη την ώρα πάνω στη σκηνή και πως γίνεται αυτό. 

 

Πάντα θέλω να απευθύνομαι σε όλο το κοινό και όχι σε ένα μέρος του. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ οι θεατρόφιλοι, οι ειδήμονες και η θεατρική elite (αν υπάρχει αυτή).

 

 

Φοβάστε τη μη εμπορική επιτυχία μιας παράστασης;
Πάντα το φοβάσαι αυτό για 2 λόγους. Πρώτον γιατί θες να έχεις απήχηση και θες να απευθύνεσαι σε ένα μεγάλο κοινό και εγώ το δηλώνω ότι θέλω να παίζω σε κόσμο και όχι σε 10-15 ανθρώπους και ο δεύτερος λόγος είναι καθαρά επαγγελματικός. Εμείς ζούμε από αυτό,κάνουμε μια δουλειά. Δεν είναι το χόμπυ μας αυτό.

 

Είναι η σκηνοθεσία ένας άλλος τρόπος έκφρασης;
Δεν ξέρω. Δεν τα έχω αναλύσει τόσο πολύ μες το κεφάλι μου. Υπάρχουν έργα που ξέρω ότι θέλω πολύ να τα σκηνοθετήσω για να μιλήσω μέσα από το σύνολο μιας παράστασης. Υπάρχουν έργα που κάποιοι άλλοι σκηνοθετικά, θα τα κάνουν πολύ καλύτερα από μένα, οπότε με ενδιαφέρει μόνο το αποτέλεσμα.

 

Περισσότερες θεατρικές σκηνές από κάθε άλλη φορά, που το δικαιολογείτε αυτό;
Κατά την προσωπική και ταπεινή μου άποψη, οφείλεται στην ανεργία, στην παιδεία και σε άλλα πράγματα που ταλανίζουν το θέατρο. Όταν κάθε χρόνο δίνουν κάπου στα 1500 παιδιά στις σχολές και κάπου στα 1000 αφομοιώνονται, αυτό σημαίνει ότι σε 3 χρόνια θα βγουν 1000 ηθοποιοί. Που θα πάνε όλοι αυτοί; Αυτό αυτομάτως δημιουργεί το φαινόμενο των πολλών σκηνών.

 

Είστε ένας ηθοποιός που έχετε κάνει πολύ τηλεόραση. Σας στεναχωρεί η εικόνα της σήμερα;
Έχω παίξει πάρα πολύ τηλεόραση και στην μεγάλη της επιτυχία. Να με στεναχωρεί που δεν είμαι στην τηλεόραση; Όχι ούτε καν. Μου λείπει σαν δουλειά γιατί μου αρέσει η διαδικασία της και το οικονομικό κομμάτι. Όταν έχεις δουλειά στην τηλεόραση έχεις και χρήματα – όχι αυτά που είχαμε κάποτε αλλά έχεις καποια.. 

⇒ Ας δώσουμε την δυνατότητα να δουλέψουν και κάποιοι άλλοι στην τηλεόραση, ας μην είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Αυτό που αντιμετώπισα είναι ότι τελικά δεν ήμασταν εμείς οι ίδιοι και ίδιοι αλλά κάποιοι άλλοι, όχι στην τηλεόραση, αλλού..

 

Πότε ένας ηθοποιός γίνεται σπουδαίος – μεγάλος ηθοποιός;
Όταν τον αναγνωρίζει το κοινό. Κατά την γνώμη μου θέλει χρόνια δουλειάς. Κάθε καλλιτέχνης κρίνεται για την παράσταση που κάνει εκείνη την ώρα αλλά σε βάθος χρόνου θα κριθεί από το σύνολο της δουλειάς του.

 

Έχετε υπηρετήσει το ελληνικό κείμενο πάρα πολύ. Το προτιμάτε περισσότερο για μια παράσταση;
Μου αρέσει πολύ το ελληνικό κείμενο. Πάντα πίστευα ότι το θέατρο πρέπει να μιλάει την γλώσσα του. Πρέπει να ανεβαίνουν ελληνικά έργα αλλά και να γράφονται εξίσου, πρέπει να ανακαλύψουμε συγγραφείς, να ανακαλύψουμε έργα, υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση.

 

Τι σημαίνει ηθοποιός;
Μακάρι να ξέρα. Δεν ξέρω. Ένας που κάνει τον κόσμο να γελάει ή να κλαίει. Δεν είναι εύκολο να το κάνει ο καθένας αλλά είναι και τόσο απλό. Ο ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος που καλεί κάποιους άλλους, τους λέει μια ιστορία και εκείνοι πρέπει να κλάψουν ή να γελάσουν. Τόσο απλά.

Αγαπημένο σημείο της πόλης και αγαπημένος ταξιδιωτικός προορισμός.
Μου αρέσει πολύ ο Μπλε Παπαγάλος στο Μεταξουργείο, μου αρέσει να πηγαίνω εκεί. Είμαι άλλωστε και μεγαλωμένος στο κέντρο. Αγαπημένος μου προορισμός η Πάρος. Φυσικά όμως τα Ιωάννινα και η Κέρκυρα.

Τα επόμενα σχέδια του Πέτρου, άμεσα και απώτερα.
Σχέδια όχι, εγώ τα λέω όνειρα. Τα όνειρα μου πάντα ήταν, είναι και θα είναι να κάνω καλές παραστάσεις, όπως αυτή που κάνουμε φέτος με την Λυδία. Και βέβαια καλές συνεργασίες. Κάθε μέρα φαντάζομαι τον εαυτό μου και διαφορετικά. Τη μια μέρα συνταξιοδοτημένο στην άλλη άκρη και την άλλη μέρα στην Επίδαυρο να παίζω έναν μεγάλο ρόλο. Και όλο αυτό για να μην βαριέται το μυαλό.