Ξανθή Γεωργίου, το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο που ενσάρκωσε την γυναίκα του Τσιτσάνη (Ουζερί Τσιτσάνης) και έδωσε χρώμα στην σκηνή του θεάτρου Κάππα (Δείπνο Ηλιθίων) μιλάει στο UrbanLife.gr για το πάθος της, την υποκριτική, την εμπειρία της ως Ιέρεια και την Ελλάδα της κρίσης.

  

Ουζερί Τσιτσάνης. Μια μεγάλη ταινία για έναν μεγάλο συνθέτη. Μίλησε μας για τα γυρίσματα και τον ρόλο σου.
Με μαγεύει ο κινηματογράφος. Το πως συνυπάρχουν οι άνθρωποι μπρος και πίσω από τις κάμερες. Το πως στήνεται μια σκηνή, πως φωτίζεται και πως ζωντανεύει. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ταινία εποχής. Φέρνει κάτι από τα παλιά…Αντικείμενα, ρούχα ακόμη και χειρονομίες. Όταν το σκηνογραφικό έφτιαχνε το σπίτι του Τσιτσάνη, πήγαινα κι άραζα. Ήθελα να το νιώσω σπίτι μου.

→Ήταν μεγάλη μου τιμή να ερμηνεύσω τη γυναίκα του Τσιτσάνη, τη Ζωή. Έκανα βαθιά έρευνα, ήθελα να την καταλάβω αυτή τη γυναίκα. Με συγκλόνισε η αγάπη που είχε στον άνδρα της κι η ευγένεια της ψυχής της κι αυτό ήθελα ν΄αποδώσω στην ταινία.

 

Θεωρείς πως χρειάζεται τύχη στο επάγγελμα που έχεις διαλέξει ή όλα είναι θέμα σκληρής δουλειάς και ταλέντου;
Ταλέντο, τόλμη και τύχη έλεγε ο Ελύτης ότι είναι τα τρία ”Τ” της επιτυχίας.

 

Που βρίσκεις τον εαυτό σου πιο “δυνατό”; Δράμα, κωμωδία ή μιούζικαλ;
Κυρίως έχω ασχοληθεί με το δράμα αλλά θα ήθελα περισσότερες ευκαιρίες και στην κωμωδία.

 

Πως βλέπεις να έχει επηρεάσει η δύσκολη οικονομική κατάσταση που διανύουμε, το χώρο του θεάτρου;
Η κρίση που ζούμε έχει επηρεάσει τους πάντες και τα πάντα. Στο θέατρο, από τη μία έχει ψαλιδίσει τα φτερά της δημιουργίας και απ’ την άλλη έδωσε κίνητρο για δημιουργία.

 

//Η τέχνη κάνει υποφερτή την πραγματικότητά μας, σαν να νικάμε το θάνατο.// 

 

 

Θεωρείς πώς ο ελληνικός κινηματογράφος έχει τις προδιαγραφές για να πάει καλά και «εκτός συνόρων»;
Ο ελληνικός κινηματογράφος ήδη πάει καλά και εκτός συνόρων και έχει τις προδιαγραφές να πάει ακόμα καλύτερα. Τα τελευταία χρόνια τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω στην Ελλάδα λόγω κρίσης, άρα επόμενο να υπάρχει κι ενδιαφέρον για το τι τέχνη παράγει αυτή η χώρα.

 

Το «Δείπνο Ηλιθίων» σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου γνώρισε τεράστια επιτυχία. Ποιο πιστεύεις πως ήταν το δυνατό του στοιχείο;
Πιστεύω πως το δυνατό του στοιχείο είναι η αλήθεια στις σχέσεις και σ’ αυτά που συμβαίνουν πάνω στη σκηνή. Η παράσταση λειτουργεί σαν καθρέφτης μιας πραγματικότητας που διέπεται από ρατσισμό και χρησιμοποιεί το χιούμορ για να περάσει τα μηνύματα, χωρίς διδακτισμό.

 

Έχεις πει πως η υποκριτική επιδιώχθηκε από παλιά αλλά προέκυψε στα 24 σου. Θυμάσαι τι ήταν αυτό που σε έσπρωξε να το κυνηγήσεις και τελικά να το κάνεις δικό σου;
Θυμάμαι, επειδή έκανα χορό από μικρή, κάποια στιγμή στην εφηβεία ήθελα να εκφραστώ και με το λόγο, όχι μόνο με την κίνηση. Κάπου εκεί πήρα την απόφαση ότι θα γίνω ηθοποιός.

 

Tι σε απελπίζει;
Με απελπίζει η αγένεια, η αδικία κι η αχαριστία. Με απελπίζει όταν πρέπει να εξηγώ το αυτονόητο. Με απελπίζει που οι πόλεμοι δεν δίδαξαν και που η ανθρωπότητα ματώνει. Κι όσο απελπίζομαι…ελπίζω!

 

//Η ιστορία έχει δείξει ότι σε περιόδους κρίσης η τέχνη άνθιζε και ξεπηδούσαν καινούρια καλλιτεχνικά κινήματα.//

 

 

Με την κρίση, θεωρείς πως ο κόσμος στράφηκε προς το δρόμο της δημιουργίας και της εσωτερικής αναζήτησης σχετικά με παλιά που όλο ήταν πιο εύκολα και φανταχτερά; Πόσο δύσκολο λόγω κρίσης να στηθεί και να ανέβει μια παράσταση;
Θεωρώ ότι η κρίση αφαίρεσε το περιτύλιγμα κι ανέδειξε το περιεχόμενο. Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους. Κάποιοι το έριξαν στη δημιουργία και την εσωτερική αναζήτηση και κάποιο άλλοι στη μιζέρια και την επίρρηψη ευθυνών, βγάζοντας το χειρότερο εαυτό τους. Μια παράσταση για ν’ ανέβει απαιτεί μεράκι, προσωπική θυσία, πίστη κι αγάπη.

 

Γιατί εν έτη 2017 ένα reality show έχει τόση μεγάλη απήχηση στο κοινό;
Γιατί έχει γίνει τσίχλα στον εγκέφαλο.

 

Η εμπειρία σου ως Ιέρεια στην Αρχαία Ολυμπία…
Aπό τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου. Την τελετή αφής της φλόγας, την διέπει μια ιερότητα, μια μυσταγωγία.

 

Ένας ηθοποιός χρειάζεται πειθαρχία ή πρέπει να φέρεται ελεύθερα και λίγο μποέμικα ώστε το πνεύμα του να μη χαλιναγωγείται;
Θεωρώ ότι η πειθαρχία απελευθερώνει και μόνο τότε βρίσκει έδαφος το πνεύμα.

 

Ήξερες ότι…
√Αγαπημένη της περιοχή στην Αθήνα είναι τα→Αναφιώτικα
√Αγαπημένος θεατρικός ρόλος που λαχταρά→Η Γουίνι από τις ”Ευτυχισμένες μέρες” .
√Εκτός από τις σπουδές υποκριτικής έχει →και πτυχίο αρχαιολογίας.

 

 

Υπάρχει στήριξη από άλλους ηθοποιούς κυρίως πιο παλιούς στα νέα παιδιά;
Στη ζωή μας γνωρίζουμε ανθρώπους που μας στηρίζουν κι ανθρώπους που δεν μας στηρίζουν. Είναι θέμα νομοτέλειας.

Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον θεατή να ενστερνιστεί τον ρόλο και αυτό που έχει να του δώσει;
Όσο πιο πολύ δουλέψεις και εμβαθύνεις στο ρόλο, τόσο πιο εύκολα θα κάνεις τον θεατή να τον εστερνιστεί.

Τι κάνει ένα ηθοποιό επιτυχημένο, μεταδοτικό και άμεσο;
Η δουλειά και η αλήθεια του.

Τελικά η δουλειά στο θέατρο είναι τόσο κακοπληρωμένη όσο ακούγεται;
Η δουλειά στο θέατρο είναι από κακοπληρωμένη έως ανύπαρκτα πληρωμένη κι ενίοτε καλοπληρωμένη. Είναι που θα τύχεις.

Είσαι άνθρωπος που αγχώνεται, έχει ανάγκη από προγραμματισμό και πλάνο;
Είμαι άνθρωπος των άκρων. Άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς!

 

Τip:
Για όσους δεν πρόλαβαν, Το Δείπνο Ηλιθίων σε σκηνοθεσία Σπύρου Παπαδόπουλου θα συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά την θεατρική σεζόν 2017-2018.