Η ταπεινότητα του χαρακτήρα του και η ατελείωτη δίψα για νέες μουσικές περιπέτειες είναι τα στοιχεία εκείνα που θα σε κάνουν να αγαπήσεις τον Γιώργο Περρή και να νιώσεις περήφανος, που αποτελεί το σπουδαιότερο εξαγώγιμο «προϊόν» της χώρας μας.

 

 

Μετράμε 10 χρόνια και κάτι από την κυκλοφορία του πρώτου σου άλμπουμ «Καινούργια μου μέρα». Πόσο έχει αλλάξει ο Γιώργος του τότε με τον Γιώργο του σήμερα σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης;
Ταυτόχρονα πάρα πολύ αλλά και καθόλου. Ανακάλυψα περισσότερο τον εαυτό μου, τα θέλω μου, τις προτεραιότητές μου και απέκτησα μεγαλύτερη συναίσθηση της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας με τα χρόνια που πέρασαν. Επίσης άλλαξαν τα δεδομένα μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς που κάνω.. Μεγαλύτερες παραγωγές και περιοδείες, άρα και μεγαλύτερες ευθύνες και απαιτήσεις. Από την άλλη, ευτυχώς ακόμα είμαι το ίδιο παιδί που ονειρεύεται, που αγαπάει τη θάλασσα, που μαγειρεύει για τους φίλους του και συγκινείται με πολλά και διαφορετικά μικρά πράγματα.

Η νέα σου συνεργασία με τον Μάριο Φραγκούλη και τον Πέτρο Κλαμπάνη έχει αποσπάσει ήδη εξαιρετικές κριτικές. Πες μας δυο λόγια γι’αυτήν. Ποιά τα συναισθήματα που σου γέννησε η δημιουργία αυτού του album;
Η “Κιβωτός” μας γεννήθηκε κάπου πάνω από την Κάσο, καθώς χαζεύαμε το καταπληκτικό μπλε της θάλασσας του Αιγαίου.. Αποφασίσαμε να τραγουδήσουμε παρέα με τον Μάριο τα δικά μας πολυτιμότερα τραγούδια των δεκαετιών του 80 και 90.. Τραγούδια που επηρέασαν και τους δυο μας, τον καθένα για εντελώς διαφορετικούς λόγους και με εντελώς διαφορετική προσωπική σημασία. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό το δίσκο, για τις καταπληκτικές ενορχηστρώσεις του Πέτρου Κλαμπάνης -ενός εξαιρετικού νέου Έλληνα μουσικού που σκίζει στο εξωτερικό- αλλά κυρίως για τη δουλειά που κάναμε με τον Μάριο. Ατελείωτες ώρες αναζήτησης, δοκιμών, ηχογραφήσεων στο κινητό.. Σκαλίσαμε πολλές νότες για να βρούμε την ισορροπία και την αρμονία ανάμεσα στις φωνές μας. Και φυσικά είναι πάντα μεγάλη τιμή και χαρά να τραγουδώ με τον Μάριο, γι’αυτό και του είμαι τόσο ευγνώμων για την εμπιστοσύνη του σε μένα.

Ποιά τα σχέδια σου μετά την ολοκλήρωση της καλοκαιρινής περιοδείας της «Κιβωτού»;
Κατ’αρχάς συγκεντρώνομαι σε αυτή την περιοδεία γιατί είναι πολύ σημαντική για μένα.. Επιστρέφω να τραγουδήσω στην Ελλάδα μετά από αρκετό καιρό, κάτι που το είχα μεγάλη ανάγκη μετά από 3 δίσκους στο εξωτερικό και πολλούς μήνες απουσίας. Θα κάνουμε ένα διάλειμμα όμως από την περιοδεία μας τον Ιούλιο καθώς ο Μάριος θα πραγματοποιεί περιοδεία με την Sarah Brightman στην Ασία κι εγώ ταυτόχρονα θα είμαι στο Λος Άντζελες για την ηχογράφηση του νέου μου δίσκου που θα κυκλοφορήσει του χρόνου. Από το τέλος της περιοδείας μας και μετά θα συνεχίσω με διάφορες συναυλίες σε Αμερική, Ρωσία και μερικές ακόμα χώρες το φθινόπωρο.

Έχει γίνει πολύς λόγος για τον διαχωρισμού έντεχνου και εμπορικού τραγουδιου. Σε βρίσκει σύμφωνο αυτός ο διαχωρισμός; Εσύ πού θα κατέτασσες τον εαυτό σου;
Δεν συμφωνώ με αυτές τις ταμπέλες και τους διαχωρισμούς. Πιστεύω μόνο στο τραγούδι που γίνεται με αλήθεια και αυτό που γίνεται για άλλους σκοπούς. Εγώ κατατάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία του τραγουδιστή που η μουσική είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα στη ζωή του και που θέλει να τραγουδάει για τον κόσμο και να προσφέρει τραγούδια που θα μείνουν στις ψυχές των ανθρώπων..

 

Εύχομαι να μπορώ να συνεχίσω να τραγουδώ για πολλά χρόνια ακόμα και να καταφέρω να πειραματιστώ σε πολλά είδη μουσικής, πάντα με σεβασμό και αγάπη.

 

Πώς αισθάνεσαι για τον χαρακτηρισμό του «νεότερου διεθνούς Έλληνα τραγουδιστή» που σου έχει – επάξια, κατά τη γνώμη μας – αποδοθεί ;
Χα χα κατ’αρχάς σας ευχαριστώ πολύ!! Είναι μεγάλη τιμή για μένα.. Νομίζω ότι οι τίτλοι τις περισσότερες φορές δεν έχουν νόημα, αλλά αυτό που μετράει είναι το έργο. Εγώ ακολουθώ το δρόμο μου, όσο πιο πιστά μπορώ στο παιδικό μου όνειρο. Αυτό όμως που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι οποτεδήποτε είμαι στο εξωτερικό αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη γιατί πάντα εκπροσωπώ την χώρα μου.

Ο Γιώργος που γεννήθηκε στην Αθήνα και ο Περρής που τραγούδησε μπροστά σε 10000 κόσμο στο Παρίσι. Πόσο εύκολο είναι να καβαλήσει το καλάμι ένας καλλιτέχνης που ξεκίνησε δειλά και έφτασε να κατακτήσει τη διεθνή αναγνώριση;
Νομίζω πως είναι λίγο νωρίς για να πούμε ότι έχω κατακτήσει διεθνή αναγνώριση! Απλά είχα την τύχη να ταξιδέψω τη μουσική μου σε κάποιες χώρες του εξωτερικού. Από εκεί και πέρα, νομίζω πως όλα έχουν να κάνουν αυστηρά με τον λόγο για τον οποίο κάνει κανείς αυτή τη δουλειά. Αν είναι πραγματική αγάπη για το τραγούδι, τότε πάντα έχεις συναίσθηση ότι όλο αυτό γίνεται εσωτερικά και άρα δεν αποκτάς έπαρση. Από την άλλη, με πλήρη ειλικρίνεια θα σας πω, πως όλοι οι σπουδαίοι διεθνείς καλλιτέχνες που γνώρισα στη ζωή μου, είχαν όλοι ένα κοινό γνώρισμα: όλοι απλοί και προσιτοί. Με απόλυτη επίγνωση μεν του ποιοι είναι και τι έχουν καταφέρει, αλλά πάντα ουσιαστικά ταπεινοί.

Tαλέντο, τύχη, δημόσιες σχέσεις, συγκυρία, επιμονή, σωστές επιλογές. Βάλε μου σε σειρά τα στοιχεία που πιστεύεις πως πρέπει να διαθέτει κάποιος για να κάνει μια αξιόλογη καριέρα στο χώρο.
Όλα τα παραπάνω, αλλά ξεχάσατε το πιο βασικό: δουλειά, δουλειά, δουλειά. Όση τύχη και να έχεις και όσες δημόσιες σχέσεις και να κάνεις, πρέπει να δουλεύεις ασταμάτητα: πάνω στη φωνή, στο πνεύμα, στις νότες, στις λέξεις και σε άλλες 100 διαφορετικές παραμέτρους που ο κόσμος δεν γνωρίζει. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε και σχεδόν καμία πόρτα δεν ήταν ανοιχτή. Με την ασταμάτητη δουλειά, με το ψάξιμο και τον ιδρώτα, μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις κάτι.

Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που ξεκινάει τώρα την πορεία του; Είσαι υπέρ της γρήγορης αναγνωρισημότητας που προσφέρει ένα talent show ή όλο αυτό είναι ενα εφήμερο πυροτέχνημα;
Δυστυχώς από τα τελευταία 10-15 χρόνια που υπάρχουν τα talent shows, έχει αποδειχτεί -με μερικές ελάχιστες εξαιρέσεις- πως η γρήγορη αναγνωρισημότητα που προσφέρουν αυτά τα παιχνίδια δεν σημαίνει επίσης πραγματική πορεία. Από την άλλη, δεν νομίζω πως εγώ έχω το δικαίωμα να κρίνω τον οποιονδήποτε επιλέγει αυτό το δρόμο. Η μοναδική συμβουλή που θα έδινα σε ένα νέο παιδί είναι να ακούσει πολύ καλά το ένστικτό του και να το ακολουθήσει.

Πώς ένιωσες όταν άκουσες το πρώτο σου τραγούδι στο ραδιόφωνο;
Ήταν μοναδική αίσθηση χαράς και ικανοποίησης! Όταν συνέβη στην Ελλάδα, θυμάμαι οδηγούσα κάπου στην Παραλιακή και άρχισα να ουρλιάζω από τη χαρά μου. Στον Καναδά μου συνέβη κάτι πολύ αστείο: βρισκόμουν σε ένα ταξί και όταν άκουσα τις πρώτες νότες, ζήτησα από τον ταξιτζή να δυναμώσει την ένταση.. Αμέσως μου απάντησε ότι είναι ένα από τα αγαπημένα του καινούργια τραγούδια! Μόλις του είπα ότι εγώ το τραγουδούσα, με πήγε στον προορισμό μου και αρνήθηκε να πληρωθεί! Είχα συγκινηθεί τόσο πολύ!!

Έχεις δηλώσει πως αγχώνεσαι πολύ. Είναι δημιουργικό αυτό το άγχος ή σε έναν νέο καλλιτέχνη μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό; Το καταπολέμησες ή παλεύεις ακόμα; (γέλια)
Είναι και τα δύο! Από τη φύση μου είμαι άνθρωπος οργανωτικός, πειθαρχημένος αλλά και πάρα πολύ αγχώδης. Κάποιες φορές το στρες αποδείχτηκε κινητήριος δύναμη προκειμένου να παλέψω ακόμα πιο σκληρά για το επιθυμητό αποτέλεσμα ενώ άλλες φορές το μόνο που κατάφερε ήταν να με μπλοκάρει! Τώρα πια με την ομάδα μου έχουμε ένα μηχανισμό οργάνωσης που μου επιτρέπει να κοιμάμαι πιο ήσυχος τα βράδια χα χα!! Από την άλλη, το τρακ που με πιάνει πριν να ανέβω στη σκηνή, είναι κάτι που δεν νομίζω πως θα μπορέσω ποτέ να το ξεπεράσω! Ειδικά τα τελευταία 15 λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης, σχεδόν παραλύω!

« …και να που μπορώ να ζω συναυλίες γεμάτες φωνές στης γης τις πλατείες», έλεγες σε ένα τραγούδι σου και τα κατάφερες. Υπήρξαν όμως στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Ποιά ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες και ποιά ήταν τότε η «Κιβωτός» σου;
Φυσικά! Υπήρξαν δύο πολύ συγκεκριμένες περίοδοι στη ζωή μου ήμουν σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσω. Η μεγαλύτερη δυσκολία για μένα ήταν η σχεδόν χυδαία και χωρίς πραγματική σκέψη κριτική που ο οποιοσδήποτε “ειδικός” αυτού του χώρου της μουσικής νιώθει πως έχει το δικαίωμα να κάνει πάνω σου. Παλιότερα αυτό με χτύπησε πάρα πολύ, σε βαθμό που έφτασα να χάσω εντελώς την πίστη στον εαυτό μου και να αμφισβητήσω το ταλέντο μου. Βλέπετε, ως καλλιτέχνης είσαι πολύ ευαίσθητη ύπαρξη από τη φύση σου ενώ από την άλλη από τη στιγμή που γίνεσαι εσύ ο ίδιος το προϊόν που βγαίνει προς τα έξω, αναγκαστικά θα πρέπει να υποστείς το τι έχει να σου πει ο καθένας. Όταν όμως είσαι ένα νέο παιδί, δεν έχεις πάντα τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις αυτό το πράγμα.

 

Μέσα στα χρόνια χρειάστηκε να την παλέψω και να την προσπεράσω αυτή τη δυσκολία. Σώθηκα μέσα από τη φύση, τους φίλους και την οικογένεια μου που με επανέφεραν στο στόχο μου, ακούγοντας τη μουσική των ανθρώπων που θαυμάζω αλλά και τη θάλασσα.

 

Πλέσσας, Σπανός, Πρωτοψάλτη, Φραγκούλης, Κορκολής, Βιτάλη. Υπάρχει κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης με τον οποίο θα ήθελες να δημιουργήσετε παρέα;
Πάρα πολλοί! Κατ’αρχάς και τι δεν θα έδινα για να είχα δουλέψει με τον Μάνο Χατζιδάκι! Ξέρω το έργο του απ’έξω και ανακατωτά, του έχω τόσο μεγάλη αδυναμία.. Θα ήταν όνειρο για μένα να συνεργαστώ με τη σπουδαία Δήμητρα Γαλάνη αλλά και με νεότερους καλλιτέχνες της δικής μου γενιάς όπως η Ελεωνόρα Ζουγανέλη που αγαπώ και θαυμάζω. Θα ήθελα επίσης να συνεργαστώ με δημιουργούς όπως η Λίνα Νικολακοπούλου και η Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Η σχέση σου με την Lara Fabian σε έχει καθορίσει σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη; Πώς είναι να συναναστρέφεσαι αυτή την τόσο σπουδαία φωνή και πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι φίλοι στη ζωή μας;
Η Lara ήταν ένα από τα παιδικά μου ινδάλματα. Ως έφηβος, έβλεπα μία νέα κοπέλα με αυτό το θαύμα για φωνή, η οποία έγραφε τα δικά της τραγούδια και ακολουθούσε μία υπέροχη διεθνή καριέρα.. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι όχι μόνο θα με στήριζε ως νέο καλλιτέχνη αλλά ότι αργότερα θα ηχογραφούσε μαζί μου ένα ντουέτο για τον γαλλικό μου δίσκο. Πάνω απ’όλα όμως, είμαι ευγνώμων στη ζωή για την υπέροχη φιλία μας. Με τα χρόνια, γίναμε στενοί φίλοι, γράψαμε τραγούδια μαζί, περάσαμε μοναδικές προσωπικές στιγμές. Την αγαπάω βαθειά και ουσιαστικά.

Έχεις καταφέρει να κρατήσεις την προσωπική σου ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Είναι πηγή έμπνευσης ο έρωτας και προσπαθείς να τον διαφυλάξεις ή τα προσωπικά ενός καλλιτέχνη δεν πρέπει να απασχολούν το αχόρταγο κοινό;
Κατ’αρχάς θεωρώ πως η προσωπική ζωή του κάθε ανθρώπου οφείλει να μένει προσωπική, ανεξάρτητα από το αν είναι καλλιτέχνης ή όχι. Από εκεί και πέρα, πιστεύω πως δεν θα είχα πρόβλημα να μοιραστώ κάποιο πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου με τον κόσμο, όπως εάν πχ αποκτούσα παιδιά ή κάτι το τόσο σημαντικό. Δεν είμαι όμως από τους καλλιτέχνες που “πουλάνε” την προσωπική τους ζωή. Δεν βρίσκω και κανένα ενδιαφέρον σε όλο αυτό.

 

Σίγουρα πάντως ο έρωτας είναι τεράστια πηγή έμπνευσης. Στη ζωή μου υπήρξε κινητήριος δύναμη που μου επέτρεψε να αφεθώ. Αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ ευτυχώς!

 

Μετά από αμέτρητα ταξίδια σε όλο τον κόσμο, ποιά τα στοιχεία της Ελλάδας που σε κάνουν να επιστρέφεις εδώ; Πως αντιμετωπίζουν την χώρα μας έξω τα τελευταία «πέτρινα» χρόνια;
Εγώ είμαι σαν καράβι που ταξιδεύει αλλά πάντα επιστρέφει στο λιμάνι του. Την Ελλάδα την αγαπώ βαθειά. Μπορεί να μην φαίνομαι πολύ γιατί έτσι είναι ο τρόπος που ζω και οι υποχρεώσεις μου με πάνε σε πολλά μέρη του κόσμου, ωστόσο είμαι πάντα εδώ. Το χρώμα της θάλασσας, ο ουρανός, οι φίλοι μου και η οικογένειά μου, για όλα αυτά και τόσα άλλα επιστρέφω πάντα πίσω. Στο εξωτερικό έχουν πολύ σεβασμό για την Ελλάδα, για την ιστορία μας αλλά και κατανόηση για την υπάρχουσα κρίση, η οποία βεβαίως έχει αγγίξει πολλές χώρες.

Τί σκέφτεσαι μόλις ακούς τη λέξη «Αθήνα»; Blender σύγχρονων πολιτισμών ή κακή συνέχεια μιας σπουδαίας ιστορίας;
Όταν ακούω “Αθήνα” σκέφτομαι το σπίτι μου, το μέρος που μεγάλωςα και που είναι όλοι οι φίλοι μου. Με τα καλά της και τα κακά της, η Αθήνα είναι μία πόλη που εξελίσσεται, μαθαίνει, αλλάζει και διευρύνεται. Η ιςτορία της δεν γράφτηκε μόνο πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά γράφεται καθημερινά, στο σήμερα. Την αγαπώ παρά το ότι θυμώνω πολλές φορές μαζί της και απογοητεύομαι, αλλά τι να κάνεις με αυτά? Η καρδιά δεν ορίζεται, αλλά ορίζει!

 

photos: Leonidas Vassilopoulos