Μερικές φορές, όταν ο καιρός χαλάει, σκέφτομαι πως ήταν οι μέρες μου σαν φοιτητής. Ήταν όμορφη εποχή και μου έχουν μείνει κυρίως εκείνα τα βροχερά σουλάτσα στους δρόμους, που μεγάλες παρέες ψάχναμε να βρούμε κάποια καφετέρια για να στρωθούμε στο τάβλι ή στην κουβέντα. Δε μας ένοιαζε η βροχή, ούτε η μέρα, ούτε σχεδόν τίποτα. Μοιάζαμε σαν όλους τους φοιτητές εκείνης της εποχής, όπου η κάθε ημέρα έμοιαζε καλύτερη από την προηγούμενη, σα να ραφινάραμε την ύπαρξη μας. Έμοιαζε τότε πως πέρα από το ότι αυτή η πορεία θα μας οδηγούσε στην απόκτηση ενός τίτλου, υπήρχε και κάτι άλλο, απροσδιόριστο, το οποίο λείαινε τις κακοφορμισμένες μας σκέψεις, στρογγύλευε τις αιχμές μας ή έκανε πιο κοφτερές κάποιες μας πλευρές. Νομίζω, πως μια μεγάλη πλειοψηφία εκείνης της εποχής ένοιωθε κάτι αντίστοιχο.

Η εποχή εκείνη λοιπόν ήταν αρχές του ’90 και εκείνο τον καιρό τα πράγματα πήγαιναν περίφημα από οικονομικής άποψης τουλάχιστον. Δεν υπήρχε κάποιος ιδιαίτερος λόγος να χολοσκάει κανείς για το μέλλον. Υπήρχε μια περιρρέουσα αισιοδοξία πως όλα κυλάνε προς τα κάπου. Δεν υπήρχε η έννοια της στασιμότητας, πόσο μάλλον της κατηφόρας. Μπορούσες μια χαρά να αγνατέψεις την επόμενη ημέρα κοιτάζοντας στον ουρανό λίγο ακόμα πιο ψηλά από ότι τον κοίταζες εχθές. Και έτσι πήγαινε το πράγμα. Οι περισσότεροι τότε στη σχολή είχαμε βρεθεί εκεί από σπόντα. Σχεδόν κανένας δε το είχε σκεφτεί πραγματικά. Και έτσι πήγαινε το πράγμα και βγήκαμε και βρήκαμε κάποια δουλειά να απασχοληθούμε και παρότι είχαμε χάσει τα θετικά στοιχεία της φοιτητικής ζωής, ωστόσο είχαμε πάρει μαζί μας αυτό τον τρόπο να κοιτάζουμε κάθε φορά τον ουρανό από λίγο πιο ψηλά.

Και μετά όλα άλλαξαν. Και από τότε γυρίζω πίσω την ταινία ξανακοιτάζοντας εκείνες τις στιγμές της φοιτητικής ζωής. Τι άραγε να πήγε λάθος; Τι έκανα λάθος; Τι διαφορετικές επιλογές υπήρχαν που θα μπορούσαν να δώσουν μια μεγαλύτερη ώθηση στη γενιά μου έτσι ώστε να περάσει μέσα από αυτό το μαύρο σύννεφο που απλώθηκε στον τρόπο που κοιτάζει τώρα τον ουρανό; Και το παράξενο είναι πως όσο τα πράγματα πήγαιναν σε μια ευθεία γραμμή, προς τα μπροστά, οι γλυκές μνήμες εκείνης της νιότης ερχόταν μόνο σα ποζάρισμα σε σκόρπιες στιγμές της ζωής μου. Δεν είχα την ανάγκη τότε να γυρίζω την ταινία από την αρχή για να την παρακολουθήσω με μεγαλύτερη προσοχή. Δεν υπήρχε η ανάγκη να ψάχνω για αναμνήσεις, στοιχεία και ντοκουμέντα σα γέρος ξεκούτης μπροστά σε μια ντιβανοκασέλα που έκρυβε τα απομεινάρια του παρελθόντος.

Σαν στέκω τώρα και κοιτάζω προς τα πίσω, νομίζω πως βλέπω εκείνο το βλέμμα. Ο τρόπος που κοιτούσαμε τότε δεν είχε φόβο μέσα του, ίσως είχε άγχος, αγωνία, αλλά όχι φόβο. Κάπου εκεί σκέφτομαι τα παιδιά του τώρα και βλέπω ένα βλέμμα διαφορετικό. Αρκετά επιλέγουν μια σχολή η οποία είναι ικανή να τους οδηγήσει σε μια σταθερή εργασία. Αστυνομία και στρατός έχουν την τιμητική τους. Αυτό είναι κάτι που δε με κάνει χαρούμενο αλλά ωστόσο μπορώ να αναγνωρίσω μια πιο μεστή σκέψη σε αντιδιαστολή με τη δική μας πιο αφηρημένη σκέψη τότε. Στο κάτω κάτω τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ό,τι και να σπούδαζες ή να μη σπούδαζες, μια γαμοδουλειά θα την έβρισκες. Επίσης, ένα άλλο πράγμα που σκέφτομαι για τη νέα γενιά είναι πως είναι πολύ πιθανό να έχει πολύ πιο σαφές όραμα από αυτό που είχαμε εμείς σαν πλέαμε στους κυματισμούς μιας φρούδας ευδαιμονίας.

Ναι. Μπορεί να κάθεστε σε παρέες και να μη μιλάτε παρά μόνο να κοιτάτε τις οθόνες κινητών. Μπορεί να φοράτε παντελόνια που δεν είναι χαμηλοκάβαλα, και να αφήνετε χαλαρές τις τσάντες στην πλάτη σας. Μπορεί να σας αρέσει ο JustinBeeper, οι εκπομπές ταλέντων της τηλεόρασης και σα τύχει να δείτε τον RobertSmithνα νομίζετε πως είναι βαμπίρ. Μπορεί τα γούστα σας να είναι διαφορετικά από τα δικά μου αλλά αυτό που οφείλω να σας αναγνωρίσω είναι ένα πράγμα: Είστε κοτσονάτα παιδιά και θα βρείτε τελικά ένα πιο στέρεο δρόμο από τον δικό μας. Είστε η γενιά που μεγάλωσε από γονείς που είχαν τα πάντα και έπρεπε ξαφνικά να τα περιορίσουν, ενώ η δική μου γενιά μεγάλωσε από γονείς που δεν είχαν τίποτε και απέκτησαν τα πάντα καθώς εμείς μεγαλώναμε. Μπορεί να μη το γνωρίζετε, αλλά κάπως έτσι είναι. Είστε η γενιά της κατανάλωσης που δεν μπορεί να καταναλώσει. Η γενιά που πρέπει να χωριστεί ανάμεσα σε εκείνους που επιλέγουν ένα σίγουρο επάγγελμα και σε εκείνους που επιλέγουν να κάνουν κάτι που τους αρέσει, όσο δύσκολο και να είναι αυτό. Ανάμεσα σας δε βλέπω κάποιον που απλά κυλάει και αν τύχει να δω θα είναι τόσο μικρό το ποσοστό που δε θα μπορεί να σας χαρακτηρίσει.

Σας χαίρομαι και ας μην συμφωνώ με τα γούστα σας. Μοιάζετε πως έχετε τον δικό σας τρόπο και αυτό και μόνο μου αρέσει γιατί τον δικό μας τρόπο τον έχουμε δοκιμασμένο και πεταμένο στο καλάθι των αχρήστων. Και αν κάπου κάπου σας δίνουμε συμβουλές, μη μας παρεξηγείτε. Θέλουμε απλά να γίνετε ευτυχισμένοι, χωρίς απαραίτητα να γίνετε οι μεγαλύτεροι εφευρέτες ή επιστήμονες. Ξέρω πως τελικά αυτό που προσπαθείτε να κάνετε: Είναι να βρείτε τη θέση που σας ταιριάζει μέσα στον κόσμο. Μέσα σε ένα χαοτικό κόσμο, αλήθεια. Ψάχνετε να βρείτε αυτό το κάτι που σας ταιριάζει, αυτό το κάτι που θα σας επιτρέψει να αναπτυχθείτε και να παραμείνετε ο εαυτός σας σα τύχει να το ακολουθήσετε. Και νομίζω πως το προσπαθείτε περισσότερο από ότι εμείς.

Και για αυτό, όσο σκατά και να μοιάζουν τα πράγματα, θα μπορέσετε να το καταφέρετε. Και σαν τύχει να γίνεται και εσείς φοιτητές θα θέλω να με βγάλετε έξω. Να θυμηθώ τα δικά μου και να μπορώ να κατανοήσω τα δικά σας. Το χάσμα των γενεών είναι μια μπούρδα. Όλοι μας απλά κοιτάζουμε μπροστά. Αυτό είναι κάτι κοινό. Κάτι που μας ενώνει.