Όχι απαραίτητα γεωγραφικά, εννοιολογικά πιο πολύ. Μεγάλωσα σε πόλη, ζω σε νησί η σύγκριση κατά τη γνώμη μου είναι λίγο άνιση.
Μου λείπει αυτή η εποχή που αν είχε κάποιος υπολογιστή μας εντυπωσίαζε, αν είχε παιχνοδομηχανή τρέχαμε να δούμε τι σόι πράγμα ήταν αυτό. Γιατί εμάς αυτό που μας γέμιζε τις μέρες ήταν οι πλατείες, οι αλάνες, τα άδεια πάρκινγκ. Με μπάλες, με ποδήλατα με σημαδεμένα γόνατα, ζούσαμε!Δεν μας ένοιαζε τι θα πει ο ένας,τι θα κάνει ο άλλος, η μοναδική μόνιμη κόντρα μας ήταν τα μπάνια και τα παγωτά το καλοκαίρι και τα πάρτυ και οι βιντεοκασέττες με τις αγαπημένες μας σειρές τον χειμώνα.
Δεν ξέρω, αυτή η γενιά μορφώθηκε πια τόσο πολύ, που γεμίσαμε δικαστές, εμπειρογνώμονες, διδάκτορες και επειδή μας τελείωσαν και τα ελληνικά,γίναμε λαϊφ κόουτς και ινφλουένσερς?
Για ο,τι και αν συμβεί,όλοι έχουν γνώμη και ξέρουν καλύτερα. Ξαφνικά όλοι θίγονται με το παραμικρό και η υπερανάλυση έχει πάρει τη θέση του χιούμορ, της πλάκας, του χαβαλέ. Ναι οκ, η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές φαινόταν σαν να τα έχουμε ισοπεδώσει όλα, ο σεβασμός δεν είχε θέση στις εκφράσεις μας και πολλοί πίστευαν πως είναι επίκτητος και όχι πως πρέπει να σου αξιζει. Πως εν παίζει ρόλο η ηλικία ή η θέση σου,αλλά ξεκάθαρα ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά σου.
Ύστερα, εκεί που έβλεπες να υπάρχει μια εξέλιξη για το καλό της ανθρωπότητας, ή τουλάχιστον έτσι είχε βαπτιστεί, πως πολλά πράγματα κοιτούσαμε να τα απλοποιήσουμε,τώρα έχουμε γυρίσει ξανά στην δημιουργία πολυπλοκότητας σε ο,τι μπορείς να φανταστείς. Σαν να λέμε “το τερματίσαμε παιδιά,πάμε μια πάλι πίσω??”
Για το μόνο που είμαι σίγουρη, είναι πως αυτή η εξέλιξη, αυτές οι μαζεμένες αλλαγές, αυτή η υπερτροφοδοσία πληροφοριών, αγαθών, εξουσίας κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, στάθηκε η αφορμή να γίνουμε περισσότερο αυτό που είμαστε,ο καθένας ξεχωριστά. Καλοί,κακοί,μίζεροι,μισάνθρωποι κι ανθρωπιστές,φιλότιμοι και άπληστοι. Η πλειοψηφία αυτών μπήκε κάτω από τον μεγεθυντικό φακό και σαν να μην έφτανε αυτό,θέλησαν και ν αναπαραχθούν.
Κλείστηκαν σε χρυσά κλουβιά,αγόρασαν αναπαυτικούς καναπέδες γιατί εκεί πάνω σε αυτούς θα βασιλεύσουν, θα γίνουν θρασείς κριτές των όλων, κρύβοντας τη δειλία τους πίσω από μια οθόνη και εκεί θα περάσουν πάνω από το μισό της ζωής τους. Κάποτε λέγαμε “να βγούμε έξω, μην κλεινόμαστε σε 4 τοίχους”,τώρα βγαίνουμε έξω μόνο για να δουλέψουμε σκληρά, ώστε να κλειστούμε όσο πολυτελέστερα γίνεται σε 4 οθόνες. Τάμπλετ,τηλεόραση, υπολογιστή,κινητό. Όπου, ίσως ακουστεί υπερβολή, αλλά πολύ πιθανόν να δουλεύουν και τα 4,ταυτόχρονα.
Γίναμε εικονικά κοινωνικοί και χάσαμε τον αυθορμητισμό μας, μας λένε καλημέρα και ψάχνουμε να δούμε αν έχουν κουμπάκι αντίδρασης. Αν ήθελα ένα κουμπάκι,θα ήταν μόνο μιας χρονομηχανής. Όχι τόσο γιατί είμαι σίγουρη πως τότε ήταν καλύτερα, όσο γιατί όπως το βλέπω με γεωμετρική πρόοδο, γινόμαστε χειρότερα.
