Δεν σου φτάνει που έχεις χωρίσει, έχεις κλάψει, έχεις κυλιστεί στο βούρκο της μερέντας και στην ακολασία του παγωτού, συναντάς τον πρώην σου. Κάνει ότι δεν σε βλέπει και δήθεν τάχα μου τυχαία αλλά ωραία, πέφτει πάνω σου. Κανονικά θα έπρεπε να εύχεσαι να πέσεις πάνω σε νταλίκα εκείνη την ώρα και όχι σ’ αυτόν. Έχεις τα μαύρα σου τα χάλια κακομοίρα. Σαν την παλαβή έχεις βγάλει βόλτα τον σκύλο. Φοράς φόρμα και αθλητικά με άσπρη κάλτσα. Είσαι άβαφη με τα γυαλιά μυωπίας και μαλλί πιασμένο αλά γκέισα -που αντί για τα ξυλάκια, έχεις ξεχάσει το στυλό που έγραφες συνταγές-. Παρακαλάς ν’ ανοίξει η γη να σε καταπιεί και κοπανιέσαι μόνη σου βρίζοντας τον εαυτό σου και την τύχη σου. Σε χαιρετάει ευγενικά, όπως πάντα άλλωστε-και στην τελική δεν έχεις καταλάβει γιατί το διαλύσατε το μαγαζάκι-. Εσύ του χαμογελάς σαν να θέλεις να δείξεις ότι το διάστημα που είστε χωριστά, πήγες για λεύκανση στα δόντια. Σε ρωτάει πώς είσαι, τί γίνεται με τη δουλεία και τις φίλες σου. Εσύ χαζοχαρούμενα ανταποδίδεις τις ερωτήσεις για να το παίξεις άνετη.
Ξαφνικά, εκεί που κοιτάζεις μια τα πατώματα από αμηχανία και μια αυτόν, ακούς μια πεταλουδίσια φωνή να λέει όλο σκέρτσο και νάζι : ” Έρχομαι αγάπη μου, δοκιμάζω τα δύο τελευταία. Έλα να μου πεις τη γνώμη σου και πλήρωσε για τα υπόλοιπα μέχρι να τελειώσω”. Αυτός σε κοιτάει λοξά και χαμογελάει απολογητικά και με τύψεις. Ναι, ναι πρέπει να νιώθει τύψεις που σε άφησε να το δεις, πριν σου πει ο ίδιος τι συμβαίνει στη ζωή του.
Παθαίνεις τεταρταίο πυρετό και κοντεύεις να σωριαστείς στη μέση του δρόμου, ελπίζοντας να σε μαζέψει αυτός και όχι το ΕΚΑΒ. Χαμογελάς ξανά μανά δείχνοντας εμφανώς απογοητευμένη και στεναχωρημένη αλλά ευτυχής που τον είδες και ελπίζεις να τον ξαναδείς, χωρίς το παρλιακό που τον σέρνει από τη μύτη. Φεύγει, πάει στην αλλοπαρμένη που είναι κάτι μεταξύ μοντέλας και γαζέλας(Naomie Campbell no 2). Σκέφτεσαι, αμάν πια! Χάθηκε ο κόσμος να με πετύχαινε χθες το βράδυ που ήμουν θεά με το μαύρο μικροσκοπικό μου φόρεμα; Να δει και τα αποτελέσματα του Pole dancing και θα σου έλεγα μετά αν θα ήταν ακόμα με αυτή τη σουρλουλού”.
Προχωράς με το λουρί του σκύλου ανά χείρας ,ο οποίος σε κοιτάζει απεγνωσμένα και αναρωτιέται αν ο πρώην σου θα ξαναγυρίσει στη ζωή σου για να ησυχάσει από την τρέλα σου. Προσπαθείς να περάσεις τον δρόμο απέναντι και στο φανάρι αντί για τον τροχονόμο, νομίζεις ότι βλέπεις αυτόν με στολή και σφυρίχτρα. Έχεις ξεφύγει εντελώς. Σουλατσάρεις σε όλα τα μέρη της γειτονιάς που κυκλοφορούσατε μαζί πιασμένοι χέρι χέρι και αναρωτιέσαι τί βρήκε στην ξυλάγγουρη. Δεν μπορεί, θα γυρίσει ο τροχός και αυτός στον ίσιο δρόμο. Τον δικό σου.
Φτάνεις επιτέλους σπίτι και αποφασίζεις να γίνεις το νέο πρόσωπο της Coco Chanel. Ντύνεσαι σικ και σέξι, βάφεσαι και πατάς μια ισιωτική στο μαλλί. Ξεκινάς αντί για τα βουνά να πάρεις τον δρόμο για το σπίτι του πρώην. Κόβεις βόλτες απ’ έξω μέχρι να εμφανιστεί. ¨έρχεται, ευτυχώς μόνος. Δεν αντέχεις κι άλλο εγκεφαλικό. Σε βλέπει, σε πλησιάζει και το μόνο που έχει να σου πει είναι” Ουάου”. ¨εντάξει, δεν θέλεις κάτι άλλο. Πήρες το αίμα σου πίσω. Του κλείνεις το μάτι και τον χαιρετάς σαν τη βασίλισσα Ελισάβετ. Μόλις τον εκδικήθηκες δείχνοντάς του τί χάνει. Χάρισμα της. Ας μείνει με το ξέπλυμα!
→ Τις περισσότερες φορές όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε το φάντασμα του πρώην που κυκλοφορεί ανάμεσά μας-ταινία του τρόμου- μας χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε πολύ περισσότερα από αυτά που μας δίνει ο εκάστοτε πρώην. Θέλουμε-χωρίς απαραίτητα να τρέφουμε αισθήματα- να πάρουμε μια ικανοποίηση του τύπου ” ας πρόσεχες, τώρα έχασες και άλλος θα είναι ο τυχερός”. Ανακαινίζουμε την ζωή μας και προχωράμε παρακάτω, κάνοντας εξορκισμό στα αερικά που μας κυνηγούν. Ο επόμενος να γίνει νυν μέχρι να γίνει πρώην ή να μείνει για πάντα.
