Και είναι αυτό, που όταν με πιάνει θέλω να σε πιάσω και να σου πω ότι δεν μου φτάνει το, τόσο όσο! Θέλω εσένα ολοκληρωτικά!! Αλλά φοβάμαι μην σε χάσω, μην εξαφανιστείς και έχω μάθει – αν μπορεί να το μάθει τελικά κανείς – να μετριάζω τις ανάγκες μου και να μου “φτάνουν” τα λίγα!!

Αλλά πως να μετριάσεις τις ανάγκες του “εγώ” σου; Kαι αν γίνεται, ποιος μπορεί να μου μάθει τον τρόπο; Ίσως ο έρωτας να είναι μια άνιση μάχη με τον δήθεν εγωισμό μας – μια που καταστρέφεσαι, δεν υπάρχεις – αλλά μήπως είναι το “εγώ” μας που θέλει να καταστραφεί και επιλέγει να αφεθεί;

Μήπως απλά επιλέγει το να “σε θέλω¨, είναι ολοκληρωτική παράδοση; ΕΓΩ σε θέλω! Εγώ σε θέλω και παλεύω να βρω τον τρόπο – όχι να το δεις! το ξέρεις, στο έχω πει – παλεύω να βρω τον τρόπο να το πιστέψεις!!

 

O εγωισμός δεν είναι συναίσθημα τελικά, είναι ανάγκη! Είναι η ίδια η ρημάδα η φύση που σ έχει μάθει να μην υπάρχεις μόνος σου! Γιατί λοιπόν εγώ στην αναζήτηση να θεωρούμε εγωιστής; Ανάγκη!

Και ναι, μπορεί να μη θες! μπορεί να μη σου κάνω! Το καταλαβαίνω! Εκεί θα πάρω την ανάγκη μου και θα την βάλω εκεί που ξέρω! Όταν όμως λάμπεις και εσύ όταν με βλέπεις, όταν χαμογελάς μαζί μου και μπορούμε να περνάμε ώρες χωρίς να βαριόμαστε, όταν σε κοιτάω και φωτίζομαι – ε δεν μπορεί! Δεν είναι εγωισμός αυτό που νιώθω!! Δεν είναι!!!

Έτσι θέλω να στα πω! Δυνατά με απορία! Με σθένος και τσαμπουκά. Να μου πεις ότι έχω δίκιο. Να με φιλήσεις και να ζήσουμε καλά και ευτυχισμένοι! Σαν εκείνη την βλαμμένη που επειδή έφαγε ένα μήλο, την φίλησε ο άλλος και ερωτεύτηκαν – πόσο ψέμα πια στα παραμύθια!!

 

Αλλά επειδή η ζωή δεν είναι παραμύθι και η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή, δεν θα στα πω και θα μείνω να φωτίζομαι από ένα φως που όταν βρισκόμαστε ανάβεις. Σαν πορτατίφ!

Έτσι μαθαίνεται η υπομονή, ίσως και η εγκράτεια, από την ανάγκη του εγωισμού μας να θέλει να πάρει! Τόσο…όσο!