Το κύμα χτύπησε το μισοβυθισμένο καράβι σαν να το χτύπαγε βράχος. Είναι σίγουρο ότι δε θα αντέξει αλλά τέτοια χτυπήματα. Τα νερά έχουν ήδη πλημμυρίσει το βόριο κατάστρωμα και οι τελευταίοι επιβάτες μαζί με το πλήρωμα είναι μαζεμένοι στην πρύμη, το τελευταίο κομμάτι που μπορούν να σταθούν.

Γραπωμένοι στην κουπαστή, επιβάτες και πλήρωμα κρατιούνται στην ζωή. Καμμία εικοσαριά ψυχές προσπαθούσαν να χωρέσουν σε δύο βάρκες. Η τελευταία τους ελπίδα. Το πλήρωμα έδινε οδηγίες για το πώς θα μπούνε οι επιβάτες. Αυτοί θα έφευγαν τελευταίοι με την μικρότερη που ζήτημα ήταν αν χώραγε τους μισούς. Πανικός, φωνές, νερό, τρόμος… οι τελευταίοι επιβαίνοντες του μισοβυθισμένου πλοίου.

Ξαφνική σιγή επικράτησε στο κατάστρωμα και μετά από ελάχιστο ένα τεράστιο κύμα κατάπιε ολόκληρο το πλοίο. Λίγο μετά φάνηκε πάλι ο ουρανός, μα το πλοίο πλέον είχε βυθιστεί ακόμα περισσότερο και οι βάρκες που κρέμονταν από τα σχοινιά δεν ήταν πλέον δύο αλλά μια. Κανείς δεν έδωσε σημασία στο ότι και οι ψυχές ήταν λιγότερες αφού το τελευταίο κύμα πήρε μαζί του μερικές…εκτός από την φωνή μιας μάνας που ούρλιαζε για το παιδί της. Οι υπόλοιποι είχαν μείνει σαστισμένοι στην εικόνα της μικρής βάρκας που αποκλείεται να τους χώραγε όλους.

Τα λίγα δευτερόλεπτα σιγής καλύφθηκαν γρήγορα από φωνές υστερίας και πανικού καθώς πλήρωμα και επιβάτες σπρώχνονταν να μπούνε στην μικρή βάρκα. Το ένστικτο επιβίωσης υπερνίκησε την τάξη και θύμιζε το κατάστρωμα εκείνη την ώρα όχι ναυάγιο αλλά πρωτόγονη ανθρωποθυσία. Ένας πυροβολισμός ακούστηκε και όλα σταμάτησαν. Ήταν ο καπετάνιος. Ήρεμος στην όψη σαν να μην βρισκόταν εκεί τόση ώρα…φώναξε. Δεν θα γίνουμε ζώα! Πρώτα τα γυναικόπαιδα. Οι άντρες θα μείνουμε εδώ. Πως βαστάει η καρδιά σας να μπείτε μέσα. Σαν να μίλησε πατέρας σε παιδιά, όλοι σιώπησαν. Έσκυψαν το κεφάλι από ντροπή.

 

-Λάθος! Ακούστηκε μια φωνή από την κουπαστή. Όλοι γύρισαν να δούνε ποιος μίλησε…αλλά περισσότερο έψαχναν τι εννοούσε. Λες και η θάλασσα παραξενεύτηκε με αυτήν την άγνωστη φωνή και σταμάτησε να χτυπάει το πλοίο για να ακούσει και αυτή.
-Πρώτα οι ερωτευμένοι! Αυτοί να μπούνε στην βάρκα πρώτοι. Αν αξίζει σε κάποιον απ όλους να ζει, αυτοί είναι οι ερωτευμένοι. Αυτοί αξίζουν την ζωή. Αυτοί ξέρουν τι να την κάνουν. Αν κάποιος αξίζει να ζει αυτός είναι ο ερωτευμένος. Που έδωσε νόημα στην ζωή του πριν τον χτυπήσουν αυτά τα κύματα.

 

Πρώτα οι ερωτευμένοι, λοιπόν να μπούνε στην βάρκα και αν μείνει χώρος να μην μπει κανένας άλλος από εμάς. Να μην τους μολύνουμε με τις μίζερες ζωές μας. Αφού δεν ερωτευτήκαμε δεν μας αξίζει να μπούμε σε αυτήν την βάρκα μαζί τους. Να τους αφήσουμε μόνους τους να αγκαλιαστούν χωρίς τα αδιάκριτα βλέμματα μας.

Πρώτα και μόνο οι ερωτευμένοι να μπούνε! Ο μύθος λέει, ότι μέρες μετά ψαράδες από ένα ερημονήσι βρήκαν στην ακτή μια βάρκα από το ναυάγιο. Η βάρκα ήταν ανέγγιχτη, σαν να μην την είχε αγγίξει μήτε θάλασσα μήτε άνθρωπος. Σαν να την είχε βάλει εκεί το χέρι του θεού. Ήταν σίγουρο ότι άνθρωπος δεν μπήκε ποτέ σε αυτή την βάρκα!