Είχα την εντύπωση, πως τα κάθε είδους συνέδρια παράγουν έργο. Είναι δηλαδή μηχανισμοί, οι οποίοι δημιουργούν μια προστιθέμενη αξία και γι’ αυτό το λόγο είναι πολύτιμα για την κοινωνία ως δίοδοι ανταλλαγής απόψεων και εργαλεία προόδου. Ένα συνέδριο πολιτικού κόμματος στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες, μάλλον απέχει έτη φωτός από τη λογική αυτή. Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν λοιπόν και πέρασε. Και τι άφησε; Αλήθεια, περίμενε κανείς να αφήσει κάποια παρακαταθήκη στο ίδιο το κόμμα ή στα πολιτικά ήθη γενικότερα;
Μια επανάληψη λοιπόν. Δε περίμενα βέβαια να κριθεί κάτι στο Συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος. Τα πάντα εικάζω έχουν ήδη κριθεί και δρομολογηθεί. Είδαμε όμως, για άλλη μια φορά, το ανακάτεμα ενός μέρους του πολιτικού κόσμου της χώρας, μια προσπάθεια ανακύκλωσης προσώπων, τα οποία ακροβατούν στα όρια του τυχοδιωκτισμού. Αλήθεια, γιατί υπάρχουν ακόμα κομματικές ηγεσίες που εικάζουν πως πολιτικοί, οι οποίοι έχουν αξιολογηθεί και κατόπιν κριθεί αρνητικά στην κάλπη, κατ΄ εξακολούθησιν μάλιστα, «κουβαλούν» ακόμα μαζί τους ένα επαρκές εκλογικό κοινό καθώς και κοινωνική καταξίωση; Αυτό το πολιτικό αμάλγαμα του ΣΥΡΙΖΑ και του παλιού ΠΑΣΟΚ γιατί πρέπει να αποτελεί επένδυση μιας βιώσιμης πολιτικής πρότασης για τη κυβέρνηση; Γιατί για άλλη μια φορά δεν είδαμε νέους ανθρώπους να δέχονται τη πρόκληση και να ανεβαίνουν στο άρμα; Δε θα ήταν πιο γόνιμο και αποδεκτό; Μάλλον το πολιτικό κεφάλαιο της χώρας όχι μόνο δε δίνει την ευκαιρία αυτή, καθιστώντας τους μηχανισμούς, εργαλεία προστατευτισμού για έναν πολιτικό «δεινοσαυρισμό», αλλά και ο φέρελπις νέος αξιολογεί ως αναξιόπιστο και τραγελαφικό το όλο σκηνικό για να επιχειρήσει την τόσο αναγκαία αναζωογόνηση του χώρου. Ακόμα και τα συνθήματα τύπου, «με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τα μνημόνια» μαρτυρούν, αν όχι πολιτικό παραλογισμό, μια ένδεια σε έμπνευση, καινοτομία, ρεαλισμό και ηθική. Είδαμε επίσης χειραψίες και μεγάλες κουβέντες για στρατηγικές συνεργασίες και πολιτικά παντρέματα. Είμαι σίγουρος ότι και οι ίδιοι χαμογελούν ειρωνικά από μέσα τους. Ακούσαμε επίσης για κομμουνισμό που εξιλεώνει, για Αριστερά που σώζει. Και όλα αυτά στην Ελλάδα του 2016. Σε μια χώρα με μακροχρόνια ύφεση αλλά και (ευτυχώς ακόμα) τη δυνατότητα να παρακολουθεί τις καλές πρακτικές του εξωτερικού στα πεδία της οικονομικής αλλά και της πολιτικής προόδου.
Κουραστήκαμε να ακούμε διχαστικούς λόγους για αριστερά και δεξιά και ποιος έχει δικαίωμα στην ηθική και στην αγνότητα. Είναι δυνατόν η ελληνική κοινωνία να μην έχει φτάσει σε σημείο κορεσμού με τον λαϊκισμό; Μια μυρωδιά ναφθαλίνης βγήκε από το κλειστό γυμναστήριο του Φαλήρου. Και είναι τόσο κρίμα αυτό. Φαίνεται πως ούτε οι ειδικές συνθήκες που δημιούργησε η οικονομική κρίση είναι ικανές να φέρουν έναν αέρα προόδου και εκσυγχρονισμού στα πολιτικά ήθη. Πολύ φοβάμαι πως ο άνεμος αυτός δεν ήρθε ούτε και στην ελληνική κοινωνία που ουσιαστικά εκείνη δημιουργεί και συντηρεί το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Και μετά βέβαια θα φταίνε και πάλι οι θεσμοί, οι αμερικανοί, οι εξωγήινοι και οι εβραίοι. Είναι τόσο απλό. Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν!
