Μόνο θλιβερή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πολιτική σκηνή την προηγούμενη εβδομάδα.Η υπόθεση Novartis απλά απελευθέρωσε εκείνες τις δυνάμεις που έδειξαν το πόσο μίζερα είναι τα πολιτικά ήθη της χώρας μας.
Η χαμηλή αισθητική της πολιτικής ζωής δυστυχώς αντικατοπτρίζει την ευτέλεια και την αδιαφορία του πολίτη απέναντι σε θεσμούς και σε αξίες που οι πιο ρομαντικοί θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτες. Σε κοινωνίες που ο μιμητισμός λειτουργεί, ο σαθρός πολιτικός βίος παραδειγματίζει τον μέσο πολίτη. Το πλέον λυπηρό είναι πως ο ανεπαρκής πολίτης δείχνει να εμπνέει τον πολιτικό.
Είναι θέμα έμπνευσης. Στη θεωρία πάντα πιστεύαμε πως η πολιτική είναι εκείνη που κρατάει στεγανά, τηρεί τις απαιτούμενες ισορροπίες και είναι εκείνη που εμπνέει σεβασμό. Αυτές τις ημέρες διαπιστώνουμε, άλλη μια φορά, πως ο «σύγχρονος» μέσος πολιτικός είναι μία καθ’ ομοίωσιν εικόνα της πλέον ρυπαρής πτυχής του πολίτη. Είναι σαν να ζούμε σε μια εποχή που όλα τα απωθημένα που απλά υπήρχαν σε νιρβάνα, χρόνια τώρα, βρήκαν βήμα να εκτονωθούν. Είναι σαν ο μέσος «τσαμπουκάς» να βρήκε δικαίωση στα έδρανα της Βουλής. Είναι ακριβώς σαν να επανέρχεται με βίαιο τρόπο ένα είδος bullying που κάναμε όλοι λίγο πολύ ως παιδιά, αλλά αυτή τη φορά είναι απέναντι σε πολιτικούς αντιπάλους και γενικά οποιονδήποτε εκλαμβάνεται ως αδύναμος στόχος, όχι λόγω πραγματικής αδυναμίας, αλλά λόγω ήθους, διακριτικότητας και αστικής ευγένειας.
Η λάσπη στην οποία κάποτε παίζαμε, ενίοτε και δημιουργικά, έχει γίνει και πάλι εργαλείο που απλά δημιουργεί εντυπώσεις με πλήρη αδιαφορία για την ηθική της πρακτικής αυτής. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η πολιτική μπλέκει επικίνδυνα με τη δικαιοσύνη και η Βουλή φαντάζει κάπως σαν λαϊκό δικαστήριο που ο καθείς μπορεί να βρεθεί «κατηγορούμενος» και να χρειαστεί να απολογηθεί, χωρίς καν να έχει γίνει κατηγορούμενος μέσω της κείμενης διαδικασίας. Η λάσπη είναι εύκολο εργαλείο πολιτικής. Ανέκαθεν. Δυστυχώς, σήμερα, μέσα στη γενικότερη παρακμή του δημοσίου βίου, οι όποιοι αξιοπρεπείς εκπρόσωποι του λαού θα βάλλονται, όσο θα υπάρχει εκείνος ο λαός που θα δείχνει την προτίμηση του με βάση το συναίσθημα και όχι τον ορθολογισμό που απαιτεί η κάλπη.
Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν τελικά; Είναι ο πολίτης άμοιρος ευθυνών για όσα βλέπουμε; Η πολιτική δεν αποτελεί πλέον παράδειγμα ωριμότητας και καλής συμπεριφοράς για τους πολίτες. Οι εκπρόσωποι του δημόσιου βίου ευτελίζουν συνεχώς την πολιτική τους ύπαρξη και υποσκάπτουν τα θεμέλια της θεσμικής τους θέσης. Είναι δεδομένο, πως «καίγονται» και τα χλωρά. Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ δίκαιος. Ακόμα παιδιά, ακόμα προσπαθούμε.
