Στη προηγούμενη απαγόρευση κυκλοφορίας , φρόντισα να μη χρειαστεί να βγω από το σπίτι πάρα ελάχιστες φορές κι αυτό μόνο για ιατρικούς λόγους. Ομολογώ πως δε με επηρέασε καθόλου, αντιθέτως θα ήθελα κι άλλο χρόνο με την οικογένεια μου γιατί δε πρόλαβα πραγματικά να τους χορτάσω και να κάνουμε όσα πράγματα θέλαμε.

Ετούτη τη φορά, η δεύτερη απαγόρευση με βρίσκει μόνη με το παιδί, γιατί ο σύζυγος λόγω δουλειάς αναγκάζεται και λείπει εκτός νησιού.
Και όντας μόνη επωμίζομαι όλες τις εξωτερικές δραστηριότητες. Σούπερ μάρκετ, σχολείο, γιατρό φαρμακείο. Βαρύ πρόγραμμα για έναν σπιτόγατο.

Έφτασε η πρώτη έξοδος και αυτόματα ένιωσα σα να παρανομώ. Έβλεπα τους γνωστούς μου κι ένιωθα πως μπαίνουμε σε μια σύγχρονη κιβωτό του Νώε περιμένοντας μια μεγάλη καταστροφή και ελπίζοντας μετά το τέλος της να είμαστε πάλι όλοι στις θέσεις μας. Μετά σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να πω, πως μοιάζει και με μια αναγκαστική χειμερία νάρκη.

Καλή δύναμη λες. Καλή επιστροφή. Και το εννοείς. Για κάποιους δεν είναι εύκολο. Αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι δύσκολο. Το να ζεις στο σπίτι σου είναι επιλογή σου, γιατί όταν σε αναγκάζουν να μη βγεις από αυτό, το θεωρείς ανυπόφορο; Τη στιγμή που το έφτιαξες με αγάπη να περνάς εκεί τη ζωή σου, τις στιγμές σου. Να μεγαλώνεις μέσα του τα παιδιά σου.

Επίσης αλήθεια μη ξεχνάς πως σε τέτοιες δύσκολες κρίσεις της ανθρωπότητας είσαι από τους βολεμένους. Που έχουν φαΐ και σπίτι. Που έχουν οικογένεια και παιδιά. Δίποδους και τετράποδους φίλους για συντροφιά. Κι εσύ ξεδιάντροπα παραπονιέσαι γι αυτά που έχεις ενώ κάποιος άλλος πραγματικά τα στερείται.

Ξεχνάς τι σημαίνει θετική σκέψη ,ξεχνάς οτιδήποτε έχεις επιλέξει να ανήκει στην αρέσκειά σου και βλέπεις την απόλυτη καταστροφή. Ενώ απλά το μόνο που σου επέβαλαν είναι να κάθεσαι περισσότερο σπίτι σου. Κι όχι μόνο σε σένα αλλά σε κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη.