Και όμως είναι αλήθεια. Εκεί που λέγαμε «ζήσε Μάη μου», το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανοίγει τις θύρες του στις 19 Μαΐου, η οποία συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων. Δεν θα αναλωθούμε στο ιστορικό, στις στρεβλώσεις, τις καθυστερήσεις, τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις κομματικές ιδεοληψίες, αλλά θα μείνουμε στο ευχάριστο της υπόθεσης, το ότι δηλαδή η Αθήνα, αποκτά ένα ακόμα χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης που της έλειπε εμφατικά τα προηγούμενα χρόνια.
Θυρανοίξια λοιπόν για το Μουσείο στου Φιξ. Ένας χώρος που χτίστηκε το 1893, εκφράζοντας τις πρώτες μεγάλες προσπάθειες εκβιομηχάνισης της χώρας μας. Σε εκείνο το κτίριο που διαθέτει τους απαραίτητους βιομηχανικούς και άπλετους χώρους, οι οποίοι με κάποιες μετατροπές απέκτησαν και όλο εκείνο το απαραίτητο αττικό φως που δίνει σε κάθε έκθεμα μια νότα αειθαλή. Είναι η περίπτωση που το κλασσικό μπορεί να γίνει, με μια ματιά, μοντέρνο. Το Μουσείο αυτό ήταν ανάγκη. Η πόλη μας δικαιολογημένα ταυτίστηκε επί δεκαετίες ως χώρος θαυμασμού της κλασσικής τέχνης και των ελληνικών αυθεντιών στους χώρους της εικαστικής τέχνης και της αρχιτεκτονικής. Η αίσθηση ότι η Αθήνα έχει πεπερασμένο και οριοθετημένο πολιτιστικό ίχνος που δεν επεκτείνεται πέρα από τις δάφνες του κλασσικού κόσμου, θεωρώ ότι είναι πλέον παρωχημένη. Το νέο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης έρχεται για να δείξει την ανάγκη της χώρας αυτής ότι είναι έχει σύγχρονη φωνή που μπορεί να ακουστεί στο κόσμο. Η Ελλάδα μπορεί να παράξει και σύγχρονο πολιτισμό και μπορεί επίσης να δημιουργήσει, για δεύτερη φορά, ένα πολύ δικό της καινοτόμο δείγμα γραφής, το οποίο εμπεριέχει τα δικά της μοναδικά βιώματα και εμπειρίες. Μας δένουν πολλά με το παρελθόν. Η ιστορία μας είναι από μόνη της προστιθέμενη αξία. Έχουμε όμως να δώσουμε και πολλά άλλα στο σύγχρονο κοσμοπολιτισμό. Αρκεί να αντιληφθούμε ότι μπορούμε και να συνεργαστούμε όπως πραγματικά αρμόζει σε μια χώρα με τέτοια συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αντίπαλος μόνο ο κακός μας εαυτός.
Ας τεστάρουμε λοιπόν τον νεοέλληνα. Το νέο σπίτι της μοντέρνας τέχνης ίσως αποτελεί ένα πολύ μικρό δείγμα ότι η χώρα μας θα τα καταφέρει και στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς. Μπορεί να καθυστερεί, να εναντιώνεται, να λογομαχεί, να λοιδορεί, μα όταν συνειδητοποιεί, μπορεί να φτιάξει πάλι έργα μοναδικά και πανανθρώπινα.
