Είναι 1η του μήνα. Μπήκε ο καινούργιος Φεβρουάριος.Έχω δύο ανθρώπους στη ζωή μου που θα έκανα τα πάντα.
Ο ένας από αυτούς έχει γενέθλια σε 5 μέρες. «Σαν σημερα» σε 5 μέρες μια ψυχή ήρθε στη ζωή μου στην πιο άσχημη εποχή της και με τον πιο δύσκολο τρόπο,να φέρει τα πάνω κάτω για δεύτερη φορά -μιας και την πρώτη τα κατάφερε με τεράστια επιτυχία η κόρη μου – και να με πείσει πως ότι κι αν ότι σου δίνει η ζωή,αντιμετώπισε το με αγάπη….
Το αγοράκι μου. Ο μικρός άντρας του σπιτιού.
Από το πρωί είμαι στους δρόμους να ψωνίσω για το πάρτυ, να δώσω τις τελευταίες προσκλήσεις κρυφά. Βλέπεις, Φλεβάρης άγριος μήνας, που τόσα χρόνια δεν μας άφησε μια φορά να κάνουμε γενέθλια, ή θα ήταν άρρωστος ο μικρός ή η αδερφή του.
Φέτος λοιπόν πείσμωσα. Όχι μόνο θα του έκανα γενέθλια αλλά θα ήταν και από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ζωής του. Όλα πάνε βάσει σχεδίου αλλά όλα πρέπει να γίνουν κρυφά. Το απόγευμα σχολάσαμε γυρίσαμε σπίτι και τα παιδιά πήγαν στο δωμάτιο τους για να παίξουν.
Κλειδώθηκα στο εργαστήριο μου. Ένα δωμάτιο που δουλεύω διάφορες κατασκευές μου και είναι πάντα κλειδωμένο γιατί έχει εργαλεία. Τα παιδιά το ξέρουν και δεν πάνε εκεί μέσα ποτέ. Άρχισα να φτιάχνω τα αναμνηστικά δωράκια που θα δώσουμε στους καλεσμένους μας. Χάρτινο κουτάκι, ένα μπισκοτάκι από αυτό, δύο από αυτά ένα από εκεί και ένα από το άλλο. Και καραμελίτσες πάνω στο χρωματιστό χαρτί. Ύστερα στο ναύλον προστατευτικό σακουλάκι, κορδελίτσα και φιογκάκι και πάμε για το επόμενο. Χάρτινη βασούλα, χρωματιστό χαρτάκι.
Πόσα παιδάκια είπαμε? Κάπου 25 πακέτα.
Ακούω έξω από την πόρτα του δωματίου μια φωνούλα: «μαμά σε παρακαλούμε πολύ, μπορείς να μας βάλεις μια ταινιούλα να δούμε?» Αφού το ζητάτε τόσο ευγενικά φυσικά και θα σας βάλω.
Τα παραμύθια του Άντερσεν άρχισαν να παίζουν κ εγώ έκανα προσπάθεια να τελειώσω όσο πιο γρήγορα μπορώ,μην αποκοιμηθούν και δεν τα προλάβω. Είναι και αυτή η μέση μου αυτές τις μέρες που μου πάει κόντρα, δεν ακούει τα παυσίπονα δεν ακούει την ζώνη, δεν άκουσε ούτε και το εμπλαστρο. Τελικά πονάω πολύ και θέλω να πάω να καθίσω το συντομότερο.
23..24…25! Έτοιμο και το τελευταίο. Τι ώρα είναι? 8 και τέταρτο. Πάω γρήγορα στο σαλόνι να δω αν τα προλάβω έστω για λιγάκι ξύπνια. Η μικρή μου αποκοιμήθηκε. Ο μικρός με περιμένει. Πάω κοντά της χαϊδεύω το κεφάλι, ανοίγει τα μάτια με κοιτάει και χαμογελάει. Τα μικρά τους κορμάκια στον καναπέ φτάνουν σχεδόν ως τη μέση του από κάθε μεριά και βρίσκω πάντα λίγο χώρο κάπου στη μέση.
– Να καθίσω μαζί σας κι εγώ;
– Ας μαζέψουμε τα πόδια μας να κάτσει η μαμά, λέει στην μικρή και με το που κάθομαι νιώθω μια ανακούφιση από τον πόνο της ορθοστασίας και πριν προλάβω να σκεφτώ, τα πονηρακια μου, έχουν βάλει τα πόδια τους πάνω μου λες και είμαι υποπόδιο.
Κουραστική μέρα σήμερα. Τι μέρα είναι είπαμε?
Έχει τόση πολλή σημασία άραγε? Σημασία έχει να την κάνεις να μετράει. Είναι η μέρα που είναι ένα κομμάτι από την μικρή μας συνωμοσία. Την έκπληξη που θα δώσει ευτυχία σε ένα μικρό παιδάκι. Και είναι ακόμα πιο σημαντική γιατί είναι το δικό μου το παιδάκι.
Η γεύση της κουρασμένος μέρας ξεχάστηκε. Έδωσε τη θέση της σε εκείνο το χαμόγελο στα μάτια του και την αγκαλιά που μου δίνει πάντα πέφτοντας πάνω μου με φόρα και χάνω την ισορροπία μου κι έτσι μαγικά δεν θυμάσαι πια τι αφορούσε η κούραση.
Τώρα ο Άντερσεν έδωσε τη θέση του στον Winnie στην οθόνη. Κάνε κάθε μέρα να μετράει. Ο Winnie ήξερε αυτά τα απλά πράγματα.
– Τι μέρα είναι σήμερα; ρωτά ο Winnie.
– Είναι σήμερα, απαντά ο Piglet.
– Η αγαπημένη μου μέρα, λέει ο Winnie.
