Δεν ξέρω πόσες φορές εχω αγγίξει το σώμα σου! Χρόνια μετράω που βρισκόμαστε, όχι φορές που σε άγγιξα! Δεν θυμάμαι καν την πρώτη φορά σε είδα. Να πάγωσα στη θέα σου; Μου κόπηκαν τα πόδια; Στάθηκε η αναπνοή μισή ή σε χαράμισα σ ένα καλησπέρα, πέρνα! Πόσο άδικο.

Δεν ήξερα! Δεν είχα καταλάβει ότι ήσουν εσυ! Δεν είχα νιώσει ότι θα σε θέλω για πάντα – είχα όμως μείνει με μια λαχτάρα για μια επόμενη φορά. και την δώσαμε την ευκαιρία, ξανά και ξανά.

 

Κάθε φορά σαν κλέφτες, κρυφά, παράνομα και αυτό από μόνο του συντηρεί, τρέφει. Το απαγορευμένο, το δεν πρέπει, το τι θα σκεφτούν αν και τι θα γίνει αμα. Ποτέ δε το σκέφτηκα μαζί σου. Δεν με ενδιάφερε ίσως. Αντιθέτως, με τα χρόνια θα μπορούσα να υπερασπιστώ την καύλα που διατηρεί αυτή τη σχέση και ίσως, κάποιες φορές να το έκανα.

Αλλα και από την άλλη, ποιος να μιλήσει και τι να πει; Εχει νιώσει την καύλα στη σκέψη, πριν ακόμα το σώμα ξυπνήσει; εχει νιώσει να χάνεσαι στην ηδονή μια ματιάς, ενός φιλιού, ενός αγγίγματος; Εχει κλειδώσει σε φράσεις, ανήμπορος γιατί το μυαλό δεν πρόλαβε να διαχειριστεί την καύλα; Αν ναι, τότε ξέρει, αρά δε μπορεί να πει κάτι.

Και εσυ κάθε φορα για μένα σαν πρώτη, που συνοδεύεται όμως με την εμπειρία της προηγούμενης. Το άγγιγμα γνωστό, η ανάσα εχει μυρωδιά και το φιλί γεύση – σαν κάτι που τρως συνέχεια και λαχταράς, και δε βαριέσαι γιατί δεν είναι για κάθε μέρα.

Το σώμα οδηγός, σαν μυαλό να κρατάει μνήμες. Που θα βρεθούν τα χέρια, πως να αγγίξουν, πόσο να πιέσουν. Η ματιά που θα σε κοιτάξει, η ακοή να περιμένει μια φράση, μια αναπνοή, και εσύ να ξέρεις το πόσο, το πως και το πότε.

 

Όχι δεν ήσουν για κάθε μέρα, το κατάλαβα από την αρχή. Ξεκάθαρο τι έχουμε. Τι Εχεις! Ποσο πρέπει και αν. Και εγώ σ ένα περίμενε, σ ένα ραντεβού όταν κλειστεί.

Να το αλλάξω; Όχι μωρο μου. Οσο δίνεις θα παίρνω, οσο με θες θα σε θέλω και οσο συνεχίσεις να με κοιτάς στα μάτια – όταν φτάνεις εκεί στην ηδονή, θα παραμένω μόνιμα δικος σου…