Ξέρεις… Από τότε που μετοίκησα από το νησί στη μεγαλούπολη άρχισε η δουλειά μου να με βάζει σε γνωριμία και με τη λεγόμενη “σκληρή πραγματικότητα”, όχι μόνο σε ό,τι αφορούσε τις αλλαγές στον δικό μου τρόπο ζωής, αλλά και από ό,τι συναντούσα μέσα από τη δουλειά μου!! Κι αυτό με έφερε πιο κοντά στις ρεαλιστικές συνθήκες και στις συναισθηματικές εναλλαγές που προέρχονται από αυτές!
Παρασκευή μεσημέρι. Η εφαρμογή που καλεί ο κόσμος ταξί ηχεί για ακόμα μια φορά και με επιλέγουν να εξυπηρετήσω πελάτη. Κάπου κεντρικά στο Περιστέρι… Φτάνω έγκαιρα και στην εξώπορτα με περιμένει κρατώντας τρεις μεγάλες σακούλες μια γυναίκα της καθημερινότητας αρκετά περιποιημένη και όμορφη. Οι σακούλες κοιτώντας στα γρήγορα περιείχαν μέσα από καθαριστικά μέχρι μίνι σνακς και διάφορα άλλα φαγώσιμα! Χαμογελαστή κι αφού ταχτοποιήσαμε τα πράγματά της, μου δίνει εντολή: “Φυλακές Κορυδαλλού!”. Είχα τόσα να μάθω!
Σύζυγος κρατουμένου (που για ευνόητους λόγους δε θα πω το όνομά του, αλλά…αρκετά γνωστού προσώπου). Επισκεπτήριο Δευτέρα και Παρασκευή. Δυο χρόνια έμειναν ακόμα…
Η κατάσταση είναι καλύτερη τα τελευταία χρόνια. Τα κελιά ανοίγουν το πρωί στις 7 μέχρι τις 11. Αυτές τις ώρες μπορούν να κάνουν τις δραστηριότητές τους: μαγειρεύουν και παράγουν το δικό τους ψωμί. Από τις 11 μέχρι τις 3 το μεσημέρι στα κελιά τους. Έπειται ξανανοίγουν οι πόρτες των κελιών μέχρι τις 7 το απόγευμα που μπορούν να προαυλιστούν, να συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες και να απασχοληθούν με χειροτεχνία.
Κατά ομολογία της όσοι έχουν χρήματα είναι εκεί μέσα στην κορυφή. Οι υπόλοιποι είναι…της σειράς…
Διέκρινα στο βλέμμα της δύο στοιχεία: λαχτάρα που θα πήγαινε να τον δει και θλίψη, γιατί θα ήταν για λίγο… Πολλοί θα πέσουν στην παγίδα ότι πρόκειται για κοινούς εγκληματίες. Έτσι κι εγώ. Διερευνώντας βαθύτερα, όμως, βλέπεις ότι είναι πάνω απ’ όλα ανθρώπινες υπάρξεις και κοίτα…. Ορίστε! Μεταφέρω τη σύζυγο ενός εξ αυτών! Υπάρχει και η άλλη όψη!
Κάποια στιγμή τη ρώτησα:
“Τι σχέδια έχεις μετά την αποφυλάκιση;”.
Κοιτούσε έξω το τελευταίο φως, καθώς έφτανε το σούρουπο… “Θα τον πάρω και θα φύγουμε έξω! Και δεν
αλλάζει η απόφαση!”. Διέκρινα στη ματιά της στεναχώρια, αλλά και καθαρότητα. Το ήθελε πραγματικά! “Δεν ξέρω πόσα χρόνια μου αντιστοιχούν σε αυτή τη ζωή, αλλά τα υπόλοιπα θέλω να τα ζήσω ήρεμα και είναι η τελευταία ευκαιρία!”.
Κάποια στιγμή τη ρώτησα πως είναι να ζεις με τον φόβο. Μου απάντησε: “Δε φοβάμαι για εμένα, αλλά για τα χρόνια
που πήγαν έτσι και δε γυρνούν πίσω…” Και συνέχισε: “Πάντως να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους εξιτάρει ο φόβος. Δε ζουν χωρίς αυτόν!”. Κι αυτή ήταν μια κουβέντα που εμένα τουλάχιστον με επηρέασε πολύ.
