Ο μύθος λέει ότι η Tequila βρέθηκε από τους Αζτέκους θεούς. Κομματιασμένος από το χαμό της αγαπημένης του ένας θεός, θέλοντας να ξεσπάσει, αποφάσισε να βλάψει τους θνητούς. Τότε ο θεός Quetzalkoatl με αντάλλαγμα τη σωτηρία των θνητών, του χάρισε την περιοχή που ευδοκιμεί το φυτό αγαύη. Πήρε το μεθυστικό χυμό της και ξέχασε την αγαπημένη του.

 

Η τεκίλα με την σημερινή μορφή της εμφανίζεται τον 16ο αιώνα. Φτάνοντας οι Ισπανοί στην Κεντρική Αμερική, παρατήρησαν ότι οι χυμοί της γαλάζιας αγαύης καταναλώνονταν από τους ιθαγενείς. Εφοδιασμένοι με την ευρωπαϊκή τεχνογνωσία της απόσταξης, δημιούργησαν την τεκίλα, βαφτισμένη από το χωριό Tequila που καλλιεργούταν η γαλάζια αγαύη.

Το 1758, όταν ο Jose Antonio Cuervo έλαβε την πρώτη άδεια για την παραγωγή τεκίλας, μέχρι σήμερα, που η τεκίλα αποτελεί το βασικό εξαγώγιμο προϊόν του Μεξικού (578 διαφορετικές φίρμες με παραγωγή 170 εκατομμύρια λίτρα ετησίως), μεσολάβησαν πολλά γεγονότα, που άλλοτε έφερναν την τεκίλα στο προσκήνιο και άλλοτε την κράταγαν στον πάγκο των αναπληρωματικών και αμφιβόλου ποιότητας spirits. Μαζί με αυτά, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τη σημασία της ως “ποτού της επανάστασης” δίπλα στο Πάντσο Βίλα ή ακόμα τη σύνδεσή της με τον ταυρομάχο και εθνικό σύμβολο Πέδρο Ινφάντε ή, επίσης, την παρουσία της σε εκδηλώσεις της καθημερινότητας, όπως ο παραδοσιακός χορός Μαριάκι και τα διάσημα μεξικάνικα γουέστερν, που πάντα πήγαιναν πακέτο με πολλά ποτήρια τεκίλας.

 

 

Παρ` όλα αυτά, το ποτό της λάβας, (η ετυμολογία της λέξης tequila), περιοριζόταν μέχρι τα σύνορα του Μεξικού, και μάλιστα με την ετικέτα του λαϊκού ποτού, σε αντίθεση με τα malt και τα κονιάκ, που την ίδια περίοδο έκαναν καριέρα στην Ευρώπη ως ελιτίστικα και σοφιστικέ. Κάποια στιγμή, ωστόσο, οι Μεξικανοί επηρεάστηκαν από την αποδοχή του ουίσκι και του κονιάκ, έδωσαν μεγαλύτερη προσοχή στην ποιότητα της πρώτης ύλης και στη χρήση αποκλειστικά της μπλε αγαύης και ο ρους της ιστορίας άλλαξε. Το 1910, στη πόλη Jalisco άρχισαν να λειτουργούν με επιτυχία 100 ποτοποιίες, το 1920 ανανεώθηκε η παραγωγή με την προσθήκη νέων, πιο σύγχρονων μεθόδων καθώς και του aguamiel, ή αλλιώς του νερόμελου. Και ήρθε το 1924 με πολλές δόσεις λάμψης. Τότε, ο Ελάδιο Σάουζα, ξεκίνησε να εξάγει την τεκίλα του στις ΗΠΑ, αναγράφοντας κάτω από τη λέξη Sauza, την περιγραφή -Μεξικάνικο Ουίσκι-. Όπως αποδείχθηκε, αυτό το ευρηματικό τρικ λειτούργησε και γρήγορα πολλές χώρες της Ευρώπης γεύτηκαν το εθνικό ποτό του Μεξικού και άνοιξε ο δρόμος.

Για την παραγωγή της τεκίλας χρειάζεται η αγαύη. Το ιδιαίτερο αυτό φυτό, που ευδοκιμεί στην περιοχή της Τequila και ανήκει στην ομάδα των κρινοειδών, πρέπει να βρίσκεται στην κατάλληλη ωριμότητα, που μεταφράζεται στο όγδοο μέχρι δωδέκατο έτος της ηλικίας του. Τότε, αρχίζει η συγκομιδή. Οι Jimadores, φορώντας μεγάλα άσπρα καπέλα, γεμίζουν τους αγρούς με το εντυπωσιακό κόκκινο χώμα και τα γαλαζοπράσινα φυτά καθώς κόβουν την αγαύη από την ρίζα. Στη συνέχεια, απομακρύνουν τα φύλλα μέχρι να αποκαλυφθεί η pina, δηλαδή η καρδιά της αγαύης. Η καρδιά μεταφέρεται με προσοχή στην ποτοποιία. Εκεί, κόβεται σε τέταρτα και αφαιρείται το σκληρό μέρος. Το καθαρό και μαλακό που παραμένει, ψήνεται αργά σε τεράστιους φούρνους ή βράζει σε μεγάλες χύτρες. Η διαδικασία αυτή, που μπορεί να κρατήσει και 24 ώρες, ακολουθείται από την ψύξη των βρασμένων καρδιών, για δυο ημέρες περίπου. Στη συνέχεια προστίθεται η μαγιά και ξεκινάει η ζύμωση.

Μόλις ολοκληρωθεί και η αλκοολική ζύμωση, πραγματοποιείται η απόσταξη. Από εκεί και πέρα, ανάλογα με τον επιθυμούμενο τύπο της τεκίλας, ολοκληρώνεται η παραγωγή με την εμφιάλωση ή ακολουθεί παλαίωση σε δρύινα βαρέλια.

 

Στο Μεξικό η τεκίλα καταναλώνεται σε σφηνάκια με δυο τρόπους: γλύφοντας πρώτα το αλάτι από τη λεγόμενη «ανατομική ταμπακέρα» του χεριού (το διάστημα μεταξύ δείκτη και αντίχειρα για να μειωθεί το «κάψιμο» της αλκοόλης) κι έπειτα δαγκώνοντας μια φέτα λεμονιού (ή lime) για την ενίσχυση της επίγευσης (tequila cruda). Ο δεύτερος τρόπος είναι τα τρία σφηνάκια που τα χρώματά τους θυμίζουν τη σημαία του Μεξικό δηλαδή tequila blanco (λευκό), χυμός lime (πράσινο) και sangrita (ένα κόκκινο πικάντικο μείγμα από καυτές πιπεριές και ντοματοχυμό). Στη σκουρόχρωμη τεκίλα συνηθίζεται η προσθήκη μιας φέτας πορτοκαλιού.

 

Οι ευρωπαίοι όμως την θεωρούσαν χαμηλής ποιότητας ποτό κι έτσι μένει στην αφάνεια μέχρι το 1920. Τότε ο ιδιοκτήτης του αποστακτηρίου Sauza έβαλε κάτω από την ονομασία «Tequila Sauza» τον τίτλο «μεξικανικό ουίσκι». Με αυτό το τρικ, η τεκίλα κατάφερε να μπει στις ευρωπαϊκές αγορές, και μερικές δεκαετίες αργότερα αποτελεί το πιο δυνατό brand του Μεξικού.

Μιας και σήμερα αποτελεί το Νο 1 εξαγώγιμο προϊόν για το Μεξικό, έχει θεσπιστεί ένα συμβούλιο έλεγχου ποιότητας προϊόντος, το CRT (Consejo Regulador del Tequila), προστατεύοντας την ποιότητα του αποκλειστικού τους προϊόντος. Πέρα όμως από την ένδειξη CRT στα μπουκάλια μας, καλό θα ήταν να ξέρουμε και τι σημαίνουν οι άλλες ενδείξεις για να ξέρουμε τι πίνουμε.

 

 

Οι τύποι της Tequila σύμφωνα με την μεξικάνικη νομοθεσία είναι:

→Silver, Blanco, Plata: λευκή τεκίλα που εμφιαλώνεται αμέσως μετά την απόσταξή της ή μέσα σε 60 μέρες. Μπορεί να αποθηκευθεί μέχρι την εμφιάλωση σε ανοξείδωτες δεξαμενές, αλλά όχι σε ξύλινα βαρέλια.

→Gold, Oro, Suave, Joven ή Joven abocado: κίτρινη τεκίλα, ίδια με τη Silver, με μόνη διαφορά ότι γίνεται προσθήκη βελτιωτικών συστατικών, συνήθως καραμέλας και εσάνς δρυός, σε ποσοστό μέχρι 1% του συνολικού βάρους με σκοπό τη δημιουργία γεύσης και χρώματος που την κάνουν να μοιάζει παλαιωμένη.

→Rested ή Reposado: τεκίλα που έχει ωριμάσει σε δρύινα βαρέλια για 2 με 12 μήνες πριν από την εμφιάλωση.

→Aged ή Aρejo: τεκίλα που αποθηκεύεται και αφήνεται να ωριμάσει σε δρύινα βαρέλια περιεκτικότητας το πολύ 350 λίτρων, για περισσότερο από ένα χρόνο πριν να εμφιαλωθεί. Η παλαίωση μπορεί να διαρκέσει από 8 μέχρι και 10 χρόνια.

 

 

Μια σημαντική στιγμή στην ιστορία της Tequila ήταν τον Νοέμβριο του 1997, όταν η Ευρώπη αναγνώρισε επίσημα την μοναδικότητα της μεξικάνικης τεκίλας και την πρόσθεσε στα ποτά με Ονομασία Προέλευσης.

 

 

Υπάρχουν δύο μύθοι που κυκλοφορούν για την τεκίλα. Ο πρώτος αφορά το διάσημο πλέον σκουληκάκι από κάκτο. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Καμία τεκίλα δεν περιέχει σκουλήκι. Μια κάμπια εν ονόματι guzano εμφανίζεται σε κάποια χαμηλής ποιότητας mezcal (κάτι σαν κονιάκ που παράγεται κι αυτό από αγαύη με διαφορετικό τρόπο απόσταξης), ενώ το 1940 κάποιοι παραγωγοί το χρησιμοποίησαν επίτηδες για να τραβήξουν την προσοχή του κοινού.

Ο δεύτερος μύθος που κυκλοφορεί είναι ότι η τεκίλα φτιάχνετε από κάκτους. Λάθος. Όπως αναφέραμε πριν, ή τεκίλα φτιάχνεται αποκλειστικά από την καρδιά της αγαύης. Η αγαύη δεν είναι κάκτος, αν και μοιάζει, έχει εντελώς διαφορετικό κύκλο ζωής. Στο Μεξικό υπάρχουν 136 είδη αλλά μόνο η απόσταξη από την γαλάζια αγαύη μας δίνει την τεκίλα.

#tequila #it #makesme #happy #UrbanLifegoesdrunk