# εισβολή στο Κραουνακίδιον σύμπαν#

Ο Σταμάτης Κραουνάκης τι αγαπάει στην Ελλάδα του 2016;
Τους αισιόδοξους. Μετά από μία μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα το καλοκαίρι είδα την ψυχή των Ελλήνων πολύ όρθια και όχι μόνο. Το κοινό, οι άνθρωποι των media, παιδιά σαν κι εσάς με υπέροχα site, με ψαγμένη δουλειά, με ωραία ελληνικά, καλοί δημοσιογράφοι στα ραδιόφωνα, υπέροχες θεατρικές ομάδες, παιδιά με τρομερή όρεξη στη μουσική.

Τι είναι αυτό με μία λέξη που δεν σας έχει κάνει να μένετε στάσιμος στα βάθη των χρόνων;
Ο εφησυχασμός. Τον σιχαίνομαι.Όταν έρχεται ο εφησυχασμός εγώ βαριέμαι πάρα πολύ.Όταν έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσω κάτι που έχω κάνει παλιά, να χρησιμοποιήσω κάτι ίδιο ή να ανατρέξω σε μια συνταγή που είχε παλιά επιτύχει ένα βατράχι μέσα μου, κάπου στο στομάχι μου, με κοιτάζει στα μάτια και μου φωνάζει «φύγε, όπως είσαι φύγε». Αυτό με βάζει πάντα στην έρευνα, είμαι και σε τρομερή καλωδίωση με το τι συμβαίνει στην υφήλιο, στη μουσική, στο θέαμα, στην τέχνη, στο σινεμά. Παρακολουθώ πάρα πολύ τη ζωή των σύγχρονων μου καλλιτεχνών και φυσικά τους επιλεγμένους, αγαπημένους μου και όλο πάω και σκαλίζω κάτι για να πάω τον εαυτό μου πιο πέρα. Αυτό δε με έκανε να γίνω νωθρός και να κάτσω στα κεκτημένα και να τα ανακυκλωθώ.

 

 

//Το ΟΛΟΙ ΕΝΑ που έκανα πέρσι και συνεχίζω να κάνω για λίγο ακόμα ήταν ουσιαστικά ένα rebirth, ξανά γέννημα των κομματιών μου σε μια καινούργια εποχή, σε ένα καινούργιο δικό μου παραμύθι αν θες.//

 

 

Έχετε γίνει στόχος ποτέ αυτής της ιδιομορφίας;
Βασικά έχω χάσει χρήματα αυτό, τίποτα άλλο. Όσον αφορά τον κόσμο, είναι τόσο συνηθισμένος να τρώει το ίδιο φαΐ συνέχεια που απολαμβάνει το κάτι διαφορετικό, αυτή μου την ανησυχία αν θες. Ο κόσμος πάντα με ακολουθεί. Με ακολουθούν ακόμα και σε βήματα που ήταν πολύ επικίνδυνα όπως την Αληθινή απολογία του Σωκράτη. Πολύ αλλού η παράσταση αυτή, με άλλον σύνθετη να γράφει μουσική, εγώ να παίζω Βάρναλη και παρόλα ταυτά στην πρεμιέρα του Κακογιάννη ήμασταν γεμάτοι. Για κάποιο λόγο και νομίζω πως πέρα από τον ρόλο του καλλιτέχνη, που σαφώς από εκεί εισπράττω μια μεγάλη εκτίμηση από τους συμπατριώτες μου, νομίζω πως η στάση μου έχει παίξει μεγάλη σημασία επίσης. Βλέπουν έναν άνθρωπο που στο βάθος των χρόνων η πορεία του είναι σταθερή.

 

 

#Ο κόσμος που έρχεται να με δει, ο κόσμος που συζητάω μαζί του μου συμπεριφέρεται λες και είμαι άνθρωπος του σπιτιού τους. Και το πιο σημαντικό για εμένα είναι ότι αυτό συμβαίνει και με τις νεότερες γενιές. 

#Θεωρώ ότι εσύ σαν καλλιτέχνης δίνεις το έναυσμα να σε νιώθει ο άλλος δίπλα του κι όχι απέναντί του.

#Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έχω μια «σημαντική» θέση. Τηρώ με πάρα πολύ μεγάλη επικινδυνότητα την εφηβική, παιδική μου πλευρά ζωντανή γιατί από εκεί κι εγώ αντλώ το επόμενο μου βήμα.

#Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο μπορεί η επόμενη εποχή που θα ακολουθήσει να μας κάνει όλους χώμα, να μη μείνει τίποτα. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση θα ήθελα να είμαι καλή κοπριά, καλό λίπασμα.

 

Στην εποχή που ζούμε αν είχατε τη δύναμη να αλλάξετε ένα πράγμα ποιο θα ήταν αυτό;
Μιλάμε συνέχεια για μια προβληματική εποχή και σαφέστατα είναι μια προβληματική εποχή. Αλλά τελικά πότε δεν ζούσαμε προβληματικά; Κάθε εποχή έχει να πει για τον εαυτό της ότι είναι μια προβληματική εποχή. Η ανθρωπότητα έχει περάσει Νταχάου, πολέμους κι αυτή τη στιγμή ζούμε κάτι σκληρότερο από ένα πόλεμο. Γιατί τώρα βλέπετε τα συστήματα και τα σπίτια πέσαν προς τα μέσα, η επίθεση έφαγε τα σπίτια από μέσα. Δεν τα γκρέμισαν απ’ έξω με μια μπουλντόζα αλλά μπήκε η υγρασία και έφαγε τους τοίχους, φαγώθηκε ο οικογενειακός ιστός. Φαγώθηκαν οι σχέσεις. Έφυγαν ξαφνικά τα λεφτά και δεν έμεινε τίποτα, ούτε σχέσεις, ούτε φιλίες, ούτε μπέσα. Πραγματικά έχω εκπλαγεί ακόμα και με ανθρώπους που ήταν για πολλά χρόνια καθημερινότητά μου.
Πολύ λίγοι είναι αυτοί που αντέξαμε να είμαστε επικοινωνιακά το ίδιο.

 

Θεωρείται πως τελικά ήταν ένα απαραίτητο ξεκαθάρισμα αυτό;
Η κρίση έγινε ξαφνικά η αιτία μιας παθογένειας που υπήρχε και χωρίς την κρίση. Ερχότανε. Εγώ το έβλεπα από το 2000, πριν τους Ολυμπιακούς, ότι ερχότανε και όπου το συζητούσα με θεωρούσαν γραφικό.

 

 

//Φυσικά ουδείς έχει πληρώσει γι’ αυτό που ζούμε. Το εντυπωσιακό είναι πως και αυτή κυβέρνηση δυστυχώς παριστάνει ότι παίζει πινκ πονκ με τα λυκόσκυλα. Τα λυκόσκυλα ή τα δίνεις στον μπόγια ή τα ταΐζεις μπριζόλες. Δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους. Είναι γνωστό πως τα λυκόσκυλα θα σου πάρουν ένα χέρι, ένα πόδι και σίγουρα δεν θα σε αφήσουν ακέραιο. //

 

 

Όταν είστε στην δημιουργική διαδικασία ενός τραγουδιού πρώτα γράφετε τα τραγούδια και μετα τους στίχους, έχετε καποια ροή που ακολουθείτε;
Πρώτα έχω στα χέρια μου τον λόγο. Μπορεί να μου έρθει ένα μοτίβο αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει ένας λόγος που θα με ιντριγκάρει. Και κυρίως η ατμόσφαιρα. Τι θέλουμε να δημιουργήσουμε, τι θέλουμε να πούμε.  Αυτό που ξέρω είναι πως ο καθένας οφείλει να κάνει τη δουλειά του αθόρυβα να σκάβει το χωράφι του καθημερινά να βλέπει αν ο ίδιος είναι καθαρός γιατί αν είσαι καθαρός εσυ σίγουρα κάτι καθαρό θα γεννήσεις ή αυτό που λέω πολλές φορές. Φροντίζω αυτά που τρώω μουσικά από την τέχνη να είναι ένα φαΐ που θα μου γεννήσει καθαρή γεννά.

 

Τι ακούτε αυτή την περίοδο;
Ακούω συνεχώς τα Σονέτα του Ρούφους Γουέινραϊτ που είναι μια εξαιρετική παραγωγή. Έχει καταπληκτικές ύλες.

 

Μια παράσταση που είδατε και σας καθήλωσε;
Είδα στο εθνικό θέατρο την Δωδέκατη νύχτα του Καρατζά. Είχα χρόνια να δω έναν νέο δημιουργό με όραμα. Μου λείπει αυτό πολύ, ειδικά από τους νεότερους.

 

 

Ποιος νέους μουσικούς ξεχωρίζετε;
Οι αγαπημένοι μου είναι ο Δεληβοριάς και ο Λειβαδάς που είναι και φίλοι μου και τους ξεχωρίζω αισθητά για τον πολιτισμό τους και για τον κόσμο που κουβαλάνε και ίδιοι σαν δημιουργοί. Για το μυαλό τους, την κουλτούρα και την ευαισθησία τους. Για μένα το μόνο που έχει σημασία όταν είσαι δημιουργός και ξέρεις τι σου γίνεται είναι να είσαι συνέχεια σε μία τρελή, δημιουργική αμφιβολία.

 

Πριν από 10 χρόνια το περιοδικό Δίφωνο είχε στο εξώφυλλο του ως «οι νέες φωνές της γενιάς μας» την Ζουγανέλη, την Μποφίλιου, τον Χαρούλη και τον Μαραβέγια. 10 χρόνια μετά έπεσε μέσα;
Όλοι έδειξαν κάτι. Όλα τα παιδιά έχουν ταλέντο, έχουν κάνει μια διαδρομή. Έχω μια αδυναμία στην φωνή της Ελεονόρας γιατί πιστεύω ότι είναι η νέα μεγάλη λαϊκή μας τραγουδίστρια. Όσο αρχίζει να διαμορφώνει, μεγαλώνοντας , την ψυχή της σαν ερμηνεύτρια πιστεύω ότι αν πει λαϊκά τραγούδια θα κάνει θέμα. Εγώ της έδωσα ένα χασάπικο να πει στην ταινία του Αθερίδη επίτηδες έτσι για να την δηλητηριάσω με την καλή έννοια. 

 

Γιώργος Μαρίνος.
Ένας από τους φίλους –δάσκαλος μου. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα κοντά στο Γιώργο και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος από το θέαμα ο Γιώργος και ο Λάκης με εμπιστεύθηκαν εν λευκώ. Είχαμε μία πολύ γερή και όμορφη συνεργασία και πιστεύω πως παρέα αφήσαμε στίγμα. Ήταν ένας μάγος που μπορούσε να κάνει τα πάντα.

Βίκυ Μοσχολιού.
Αυτό νομίζω πως ήτανε από τις μεγάλες μου τύχες, ότι βρέθηκαν στο δρόμο της. Ήθελα και επεδίωξα να είναι η τραγουδίστρια που θα μπω μαζί της στο τραγούδι.Ήταν μεγάλη μου επιθυμία και η ζωή μου το φέρε. 

Δημήτρης Μητροπάνος.
Τι να πεις για τον Δημήτρη Μητροπάνο. Έφυγε και έκλεισε την πόρτα. Είμαι ευτυχής που πρόλαβα και συνεργάστηκα μαζί του.

 

 

  

//Όσοι με βάζουν στη διαδικασία να τους υπενθυμίσω ποιος είμαι γίνονται αυτομάτως και εχθροί μου //

 

 

Ποιό είναι το αγαπημένο σας τραγούδι, αυτό που μετά από τόσα χρόνια σας μιλάει ακόμη;
Έχω κάποιο λόγο, για εμένα πολύ προσωπικό, που το αγαπώ τόσο κι είναι τα Καινούργια φτερά. Μου θυμίζει έντονα τον πατέρα μου να επιστρέφει στο σπίτι τα μεσημέρια αργά, έβαλε και η Λίνα τον συγκλονιστικό αυτόν στίχο επάνω κι απογειώθηκε. Είναι ένα τραγούδι χωρίς επαναλήψεις, χωρίς αρχή μέση και τέλος και το είπε η Άλκηστις ανεξίτηλα και συνταρακτικά.

 

Έχετε δώσει σε κάποιον τραγούδι σας χωρίς να τον συμπάθειτε ιδιαίτερα ή χωρίς να το θέλετε πολύ;
Οχι. Γι’ αυτό και όλες μου οι συνεργασίες ήταν επιλεκτικές και τρομερά αποδοτικές. Ό,τι γεννήθηκε μιλήσε στα σπίτια, μπήκε στις καρδιές των ανθρώπων.

 

Άλκηστις, Λίνα και Σταμάτης Κραουνάκης. Θα υπάρξει συνάντηση πάλι;
Καταλαβαίνω ότι αυτός είναι ένας καημός αναμνήσεων αλλά είναι πραγματικά ένας καημός αναμνήσεων. Δεν θέλω να πω όχι, γιατί σαφέστατα μπορεί αύριο να γεννηθεί κάτι που θα μας κάνει πανευτυχής όλους (και μας και σας), μα αυτή τη στιγμή είμαι σε μια έρευνα άλλου χαρακτήρα, θέλω να κάνω πιο σύνθετα θεάματα. Έκανα λιμπρέτο για τα παιδιά στην εξουσία του Βιτράκ Ροζέ, έκανα το Όλοι ένα όπου πιστεύω ότι έτσι έκλεισα μια παρτίδα αρκετά σοβαρή με αυτό που θα λέγαμε «πως διαχειρίζομαι το έργο μου σήμερα». Το «Όλοι ένα» είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο και δεν είναι καθόλου ρετροσπεκτίβα.

 

 

//Η τέχνη τροφοδοτείται από την πληγή του καλλιτέχνη //

 

Ο χειμώνας του Σταμάτη.
27 Γενάρη η παράσταση «Όλοι ένα» θα ταξιδέψει στο Λονδίνο να παιχτεί σε μια καταπληκτική εκκλησία. Τέλος Γενάρη ανεβαίνει το «Βίκτορ» στο Τέχνης. Στο τέλος του Νοέμβρη θα εκδώσουμε διαδικτυακά ένα πάρα πολύ ωραίο cd μαζί με τον Στέλιο το Καρπαθάκη με ένα rock κουαρτέτο τα σωζόμενα από τα έργα του Σαίξπηρ στις original μουσικές σε μια εκπληκτική ελληνική απόδοση του Ερρίκου Μπελιέ. Επίσης ετοιμάζω άλλη μια σειρά με έναν ποιητή που αγαπώ πολύ,τον Λόρκα, με τραγούδια που είχα γράψει νεότερος και που τα κάνω με τον συνεργάτη μου τον Κώστα Μπουγιώτη και τον εξαιρετικό Παναγιώτη Μάργαρη στις κιθάρες. Παραμένω σταθερά ανήσυχος!