Την Καίτη Κωνσταντίνου την γνωρίσαμε μέσα από το θέατρο και την γνωστή παρέα του Θεάτρου Αποθήκη. Το 1998 προβάλλονται για πρώτη φορά τα «Εγκλήματα» και εμείς γνωρίζουμε τον πιο dark χαρακτήρα της ελληνικής τηλεόρασης, την Σωσώ. Ακολούθησαν θεατρικές επιτυχίες, τηλεοπτικές σειρές, λίγες συμμετοχές στον κινηματογράφο. Η παράσταση «Ριχάρδος ο Γ’», που συνεχίζεται για 2η χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο, είναι μια πρόκληση για εκείνη, αφού καλείται να ενσαρκώσει τον πιο σκοτεινό ήρωα του Σαίξπηρ. Η επιλογή της Καίτης Κωνσταντίνου για τον ρόλο του Ριχάρδου από τον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαργιά είναι η ιδανική, αφού από τα πρώτα κιόλας λεπτά της παράστασης καταφέρνει να σε κάνει να δεις έναν άνθρωπο μοχθηρό, ειρωνικό και – για τις ανάγκες του ρόλου – άσχημο. Σε κάνει να ξεχνάς ότι παίζει μια γοητευτική γυναίκα..

 

 

Ριχάρδος! Ένας άνθρωπος εγωιστής, αιμοσταγής, δολοφόνος, άσχημος, σκοτεινός. Δεν σε τρόμαξε η πρόταση για αυτό τον ρόλο;
Όχι δεν με τρόμαξε. Θεωρώ ότι είναι ένα τεράστιο έργο και τεράστιος ρόλος. Είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να παίξει τον Ριχάρδο και πόσο μάλλον για εμένα που δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό μου να κάνω έναν αντρικό ρόλο αλλά ήμουν πλήρως προστατευμένη από τον σκηνοθέτη Τάκη Τζαμαριά. Παραξενεύτηκα λίγο στην αρχή, στο πως του ήρθε αυτή η ιδέα αλλά έμεινα στην τεράστια πρόκληση αυτού του ρόλου, ενός άφυλου πλάσματος της εξουσίας.

 

Υπήρξε στιγμή που μπορεί να φοβήθηκες για το κοινό σου; Είναι ένας ρόλος κόντρα σε ότι έχουμε δει από εσένα στο παρελθόν.
Όχι, όχι. Δεν σκέφτομαι έτσι. Νομίζω ότι ένας ηθοποιός δεν πρέπει να ακολουθεί περπατημένες αλλά πρέπει να είναι σε θέση να προσπαθεί σε διάφορους ρόλους. Το πώς και αν θα τα καταφέρει είναι μια άλλη υπόθεση αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ αν θα χάσω το κοινό μου ή όχι, για να κάνω κάποιον ρόλο και δε, έναν τόσο μεγάλο όπως ο Ριχάρδος. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι που θα με προχωρήσει σαν καλλιτέχνη και όχι να με πάει πίσω..

Έχει ο άνθρωπος ανάγκη την τέχνη;
Νομίζω ότι είναι ένα πολύ σωτήριο πράγμα. Ο άνθρωπος μέσα από την τέχνη μπορεί και ξεχνιέται, ψυχαγωγείται, τον πάει σε άλλα μονοπάτια. Έχει να κάνει με την πραγματικότητα δοσμένη μέσα από έναν άλλο τρόπο – πολλές φορές δεν έχει να κάνει με την πραγματικοτητα. Νομίζω ότι από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν απαραίτητη στον άνθρωπο, είναι καλλιέργεια ψυχής.

 

Σε μια οικονομική κρίση, βλέπουμε ότι υπάρχει και πολιτιστική. Περάσαμε μια τέτοιου είδους κρίση  – όχι τόσο στο θέατρο αλλά νομίζω ότι σιγά σιγά ανακάμπτουμε.

 

 

Σε μια Αθήνα του 2016, οι θεατρικές σκηνές είναι πιο πολλές από ποτέ. Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί σε αυτή την κατάσταση; Θεωρείς ότι κάποιοι παίρνουν ¨μερίδιο¨ από κάποιους άλλους;
Δεν πιστεύω ότι παίρνει κανείς την μερίδα κάποιου άλλου. Ότι αντιστοιχεί στον καθένα θα το πάρει. Πολλές σκηνές θα τις αναδείξει – ή το αντίθετο, ο κόσμος, οπότε έτσι κι αλλιώς αυτό θα φανεί. Δεν είναι κάτι το οποίο με ενοχλεί. Τώρα παρατηρείται πιο έντονα το φαινόμενο γιατί δεν υπάρχει τηλεόραση. Κάποτε υπήρχαν σήριαλ και απασχολούσαν πάρα πολλούς ηθοποιούς, τώρα πια δεν γίνονται δουλειές με αποτέλεσμα να στρέφονται περισσότεροι στο θέατρο. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, καλό είναι να υπάρχουν πολλές σκηνές και από κει και πέρα αν θα αντέξουν, θα το δείξει ο κόσμος. Έτσι κι αλλιώς με την τέχνη ασχολούνται, πόσο μπορεί να με ενοχλεί αυτό…

 

Σε ενοχλεί που ακόμα και σήμερα, ο κόσμος σε φωνάζει Σωσώ;
Καθόλου δεν με ενοχλεί. Ήταν ένας ρόλος που αγαπήθηκε από τον κόσμο και ένας ρόλος που αγαπήθηκε πολύ από εμένα. Η τηλεόραση καλώς ή κακώς σε βάζει μέσα στα σπίτια του κόσμου και σε γνωρίζει μέσα από αυτές τις δουλειές. Τυπώνεται στην μνήμη του και αν είναι μια πετυχημένη δουλειά, νομίζω πως τους μένει. Αγαπήθηκε από πολλούς, δεν θα μπορούσε να με ενοχλεί.

 

Είναι καλό όμως ένας ηθοποιός να χαρακτηρίζεται από έναν ρόλο;
Όταν κάνεις κάτι στην τηλεόραση – και αναφέρομαι στην τηλεόραση, γιατί το βλέπει ο κόσμος πολύ πιο εύκολα –  που έχει μείνει στην μνήμη του,  έχει αγαπηθεί ή που δεν έχει αγαπηθεί, χαρακτηρίζεσαι έτσι και αλλιώς. Από κει και πέρα είναι στο χέρι του κάθε ηθοποιού το τι θα κάνει στην πορεία αλλά δεν νομίζω ότι στόχος είναι να διαγραφεί από την μνήμη του κοινού κάτι που είχες κάνει παλιότερα και είχε μεγάλη επιτυχία. Εμένα δεν με αφορά αυτό, δεν με ενδιαφέρει. Θέλω να έχουν στην μνήμη τους πράγματα που έχω κάνει και από κει και πέρα, το να σε συνδέουν με έναν ρόλο που μπορεί να ήταν ένας μεγάλος σταθμός, είναι επόμενο..

 

 

Το θέατρο κάνει το πέρασμα των χρόνων πιο γλυκό;
Είναι λίγο σαν ψυχοθεραπεία κάποιες φορές το θέατρο. Κλείνεσαι στο χώρο αυτόν και νομίζω ότι αφήνεις όλα τα πράγματα – το κατά δύναμη – απ έξω. Ναι, το κάνει. Σε πολλές περιπτώσεις έχει λειτουργήσει σαν βάλσαμο μια θεατρική παράσταση, τουλάχιστον για μένα αλλά δεν είναι υποκατάστατο. Δεν θέλω να πιστεύω ότι μόνο η δουλειά μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ή η ενασχόληση με το επάγγελμα σου. Καλό είναι να διαχωρίζεις καποια πράγματα, για να υπάρχει μια ισορροπία.

 

Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματογράφος;
Δεν νομίζω ότι μπορώ να διαλέξω, δουλειά μου είναι και τα 3 είδη. Το θέατρο έχει αυτή την αμεσότητα με τον κόσμο όποτε υπάρχει αυτή η μαγεία. Κινηματογράφο δεν έχω κάνει πολύ. Στην τηλεόραση, δεν έχεις την αμεσότητα του θεάτρου, το συναισθηματικό δέσιμο με τον κόσμο. Έχει την δυσκολία ότι παίρνεις ένα σενάριο και δεν έχεις χρόνο για πρόβες, πρέπει να μπεις κατευθείαν. Έχουν γίνει πολύ ωραία πράγματα στην τηλεόραση αλλά και πολύ κακά, όπως και στο θέατρο. Δεν σνομπάρω την τηλεόραση, μέσα από σήριαλ έγινα πιο γνωστή στο ευρύ κοινό.

 

Σε τρομάζει η αποτυχία μιας παράστασης, σειράς;
Δεν με τρομάζει, με στεναχωρεί. Δεν μπορώ να το παίξω χαλαρή. Δεν είναι ευχάριστο για τον ηθοποιό, να μην πάει καλά μια σειρά, μια παράσταση. Είναι όμως μέσα στο πρόγραμμα και η αποτυχία. Τι κάνουμε; πορευόμαστε και συνεχίζουμε.

 

 

Τι είναι ηθοποιός;
Ένας τρελός. Είναι μια λοξή ματιά όλου του πράγματος. Αναρωτιέμαι και εγώ πολλές φορές τι είναι ηθοποιός. Δεν ξέρω.

Εργασιομανής;
Δεν νομίζω. Όχι, όχι. Θέλω τις διακοπές μου, θέλω τον ελεύθερο μου χρόνο, την ηρεμία μου.

Αγαπημένη περιοχή της πόλης;
Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο σημείο να σου πω. Γενικά κινούμαι στο κέντρο αλλά προτιμώ εκεί που μένω, στο Φάληρο. Γενικά όπου έχει θάλασσα. Ναι, νομίζω ότι η θάλασσα είναι το αγαπημένο μου σημείο, εκεί πάω για βόλτα.

 

 

Την άφησα στο καμαρίνι, να ξεκινήσει να ετοιμάζεται.
Μέσα σε λίγα λεπτά έπρεπε να αλλάξει προσωπείο και να γίνει από την γλυκεία Καίτη Κωνσταντίνου, σ ένα σκοτεινό, ύπουλο, άφυλο πλάσμα, τον Ριχάρδο.
Ευχαριστώ.

 

( λεπτομέρειες για την παράσταση εδώ)

Ευχαριστώ την Λίνα για την πολύτιμη βοήθεια της