Ζούμε κάτι και αυτόματα το μυαλό αρχειοθετεί! Την στιγμή! Την εικόνα! Βάζει μουσική, συναίσθημα, μυρωδιά, ατάκα & αρχειοθετεί. Είναι δικά μας πια! Είναι αυτές οι στιγμές που δημιουργούν την μνήμη.
Μνήμη!
Είναι αυτό που μας φτιάχνει! Μας κρατάει! Μας δένει με ανθρώπους – πράγματα! Μας ξεχωρίζει από το σύνολο! Είναι αυτό που έχεις μοιραστεί με κάποιον, με κάποιους και κάποιοι άλλοι όχι! Είναι η μνήμη που μας αλλάζει! Είναι η μνήμη που θα γίνει εμπειρία!
Εμπειρία!
Μνήμες μαζεμένες. Αρχειοθετημένες! Καλά κρατημένες! Την χρησιμοποιεί το μυαλό για να μας προφυλάξει, να μας προστατέψει, να μας καθοδηγήσει! Η εμπειρία φτιάχνεται με τα χρόνια! Όσο περισσότερα – κάποιες φορές καλύτερα! Μέσα από αυτά μεγαλώνουμε!
Μεγάλωσα!
Γνώρισμα είναι η αλλαγή στον τρόπο σκέψης! Ένα κίτρινο παπάκι μπάνιου, κάποτε ήταν ένας μικρόκοσμος, ενα παιχνίδι, η παρέα στην μπανιέρα! Τώρα πια είναι το παπάκι μπάνιου – ωραίο – διακοσμητικό – τέλος! Γνώρισμα η πονηριά! Η αλλαγή στο πως σε είδα όταν ερχόσουν! Τότε χαιρόμουν – τώρα το σκέφτομαι αν έπρεπε! Κατεστραμμένη παιδική αφέλεια!
Αφέλεια!
Αυτό που όλα κάποτε ήταν όμορφα! Όλα ήταν ευγενικά! Όλα μύριζαν λεβάντα! Η εποχή ήταν καλοκαίρι! Ο ήλιος μόνιμα απογευματινός – η στιγμή που σε φωτίζει σαν προβολέας! Που λάμπεις! Που έχεις ένα φως!
Φως!
Αυτό είναι που τυφλώνει και οχι ο έρωτας! Το φως είναι και δεν βλέπεις τίποτα! Δε θες να κλείσεις τα μάτια – το φως είναι ζωή! Φοβάσαι τα σκοτάδια! Έτσι σε έμαθαν – έτσι έμαθα και εγώ.
Σκοτάδι!
Είναι η περίοδος μετά το φως! Ο μικρός θάνατος που σε αλλάζει! Η περίοδος που με άλλαξε ριζικά! Οι μνήμες μου, οι στιγμές μου, η εμπειρία μου, τα χρόνια μου, στάθηκαν αδύναμα μπροστά στο σκοτάδι που ήρθε! Έπεσα! Μόνος! Έκατσα εκεί στα σκοτεινά καιρό! Μετά είδα φως ψηλά! Ξεκίνησα να σηκώνομαι, σιγά – σιγά!
Σηκώθηκα!
Το back up που είχα κρατήσει δεν έχει πάθει τίποτα! Όλα επανήλθαν στη θέση τους! Και εσύ; Στιγμή που έγινε μνήμη! Μνήμη που χτίστηκε εμπειρία! Εμπειρία που με βοηθάει να μεγαλώνω! Φως ξανά! Δικό μου πια! Όσο για σένα; Ρε άντε μου στο διάολο!
