Με τρόμαξες για λίγο χθες το βράδυ! Πραγματικά, πόση επιρροή έχει  το πρόσωπο σου πάνω  μου – μεγάλη, εγώ θα στο πω!! – πόσο εύκολα μπορεί να με παγώσει μια σου ματιά – πολύ εύκολα, εγώ θα στο πω.

Και εκεί που σου μιλώ  η μυρωδιά σου – όχι το άρωμα σου –  η μυρωδιά σου…  Σαν ένα μωρό που κοιμάται και πας από πάνω του να το δεις και σου έρχεται αυτή μυρωδιά ύπνου που σε συνδυασμό με την κοιμισμένη του ανάσα σου δίνουν απλόχερα, την αίσθηση της ηρεμίας, της γαλήνης!!! Κάτι τέτοιο, κάπως έτσι. 

 

Με τρόμαξες για λίγο χθες το βράδυ! Και κάπως έτσι συνειδητοποίησα ότι ακόμα είμαι ερωτευμένος μαζί σου και δεν είναι ότι το είπα για να το ακούσω, είναι ότι το ένιωσα, το αισθάνθηκα!! Πόσο όμορφο τελικά!

Και όσο και αν ξέρω ότι δεν αισθάνεσαι ότι εγώ – γιατί αλίμονο, δε μπορούμε πάντα να έχουμε αυτό που θέλουμε – το ζω και το νιώθω ακόμα, με αξιοπρέπεια για μένα, με κατανόηση για σένα και απίστευτο σεβασμό απέναντι σε αυτό που ένιωσα!

Και  όσο και αν ακούγεται κάπως για κάποιους, ένιωσα απίστευτα δυνατός που αυτό το συναίσθημα ακόμα δε με έχει αφήσει, γιατί όσο και να είναι μονόπλευρο, δε παύει να είναι  ενέργεια, ζωή – ούτος η άλλος, έχω πει ότι σημασία στο παιχνίδι του έρωτα δεν έχει ποιος είναι ο νικητής αλλά η συμμέτοχη σε αυτό και εγώ συμμετείχα…

 

Με τρόμαξες για λίγο χθες το βράδυ! Και χαίρομαι πάρα πολύ που μπορείς και το κάνεις ακόμα όλο αυτό, να με τρομάζεις όμορφα, να με γεμίζεις, να. Σ ευχαριστώ! – ακόμα και για το ότι είχα καιρό να γράψω κάτι και μου έδωσες το λόγο να το κάνω.. Σ ευχαριστώ!