“42497” κείμενο-σκηνοθεσία Γιώργου Καπουτζίδη, πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Μιχάλης Συριόπουλος, Γιούλη Τσαγκαράκη, Ανθή Σαββάκη, Μανώλης Κλωνάρης, Αποστόλης Ψαρρός, Ειρήνη Βαλατσού, Κατιάνα Μπαλανίκα.
Σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον όπου η ζωή έχει εξαφανισθεί από το πρόσωπο της Γης, υπόγειες κυψέλες φιλοξενούν τους τελευταίους εναπομείναντες της ανθρωπότητας. Κι αυτοί κλωνοποιημένα αντίγραφα όμως, αφού κάθε ίχνος επαφής -συναισθηματικής ή σωματικής- απαγορεύεται, ψάχνουν σαν χαμένοι το νόημα της ύπαρξής τους και τις απαντήσεις σε ένα σύστημα στημένο με αυστηρότητα και με μοναδικό σκοπό την επιβίωση, αποζητώντας τις απαντήσεις μέσα τους και στις αναμνήσεις των τελευταίων που είχαν προλάβει τη ζωή “επάνω”.
Αλλόκοτο, απρόσμενο, αισιόδοξο μέσα στη δυστοπία του και βαθιά ανθρώπινο παρά το πλήρως απάνθρωπο περιβάλλον του, το “42497” μάς επανασυστήνει τον Γιώργο Καπουτζίδη, που εξερευνά νέες συγγραφικές και δημιουργικές διαδρομές. Παρ’ ότι το νέο του έργο δεν έχει καμία σχέση με ό,τι τον έχουμε ταυτίσει στο παρελθόν, αυτό δεν σημαίνει πως ο ίδιος ξεκόβει από την Ιστορία του, καθώς ντύνει αυτό το δράμα επιστημονικής φαντασίας με την ίδια τρυφερότητα και την ίδια ανθρωπιά που χαρακτήριζαν τους ήρωες και στα κωμικά του έργα. Αν κάτι άλλωστε είχε ξεχωρίσει τον Γιώργο Καπουτζίδη όλα αυτά τα χρόνια των σερί επιτυχιών δεν ήταν απλά το χιούμορ και οι καυστικές ατάκες, αλλά η υπόσταση των ηρώων τους, η αγάπη με την οποία τους έντυνε και η ψυχούλα που τους εμφυσούσε. Τα ίδια μονοπάτια ακολουθεί και εδώ, ταξιδεύοντας σε ένα εφιαλτικό μέλλον όπου ακριβώς αυτές οι αξίες έχουν εκλείψει στο όνομα της επιβίωσης.
Εξαιρετικά σύγχρονο μέσω συνειρμών -μολονότι μελλοντολογικό- το “42497” θίγει ξεκάθαρα θέματα ταυτότητας, ηλικίας, της ίδιας μας της ανθρώπινης της ύπαρξης και της έμφυτης αγάπης που καλείται να αντιμετωπίσει το πανταχού παρόν κακό. Βυθισμένοι στα έγκατα της Γης, σε μια μικρή κυψέλη, κατοικούν και εργάζονται 8 άνθρωποι, εντός ενός περιβάλλοντος μισαλλοδοξίας, ελέγχου και απαγορεύσεων. Οθόνες επικοινωνούν ειδήσεις, αποφάσεις και ενημερώσεις για την ποιότητα του αέρα επιφανείας, η προσωπική επικοινωνία μεταξύ των συγκατοίκων περιορίζεται σε 4 γραπτά μηνύματα ημερησίως, τα ωράρια είναι αυστηρά, οι υποχρεώσεις ακόμα αυστηρότερες και το όριο ζωής προκαθορισμένο.
Η ζωή τερματίζεται στα 65 έτη για να δοθεί χώρος στους επόμενους, αφού πέραν της ηλικίας αυτής οι κάτοικοι στις κυψέλες δεν μπορούν να συμμετάσχουν κατά το μέγιστο στις υποχρεώσεις τους. Και κάπου μέσα σε αυτό το σκοτεινό από κάθε άποψη σύμπαν, ένας άντρας τολμά να αψηφήσει την καθεστηκυία τάξη, να θέσει ερωτήματα, να αφεθεί σε μικρές απολαύσεις και να ερωτευθεί.
Το εντυπωσιακό σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη μεταμορφώνει τη σκηνή του θεάτρου Ήβη σε ένα σκληροτράχηλο, πνιγηρό τοπίο, απόλυτα ρεαλιστικό και αληθοφανές, που προκαλεί φόβο και σφίγγει το στομάχι. Με την εξαιρετική χρήση των βίντεο (Κωνσταντίνος Οικονόμου) από τις οθόνες αναγγελιών και των εναλλαγών στους φωτισμούς (Περικλής Μαθιέλλης) η παράσταση αποκτά μια τρομακτική υπόσταση και στην ουσία της καθορίζει τις αντιδράσεις και τις επιλογές των ηρώων της. Σε μια υπερφιλόδοξη από κάθε άποψη απόπειρα, ο Γιώργος Καπουτζίδης εξισορροπεί το ανθρωποκεντρικό δράμα σε ένα απάνθρωπο τοπίο, καθοδηγώντας τους ηθοποιούς του σε ερμηνείες αμφίρροπες μεταξύ αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως συναισθηματικό ρεαλισμό και μιας συμπεριφοράς αποστασιοποιημένης και σκληρής, απογυμνωμένης από κοινωνικές συμβάσεις και ενταγμένης πλήρως στο ζητούμενο της επιβίωσης του ισχυρότερου.
Το σύνολο του καστ λειτουργεί ως μια καλοκουρδισμένη ομάδα και υποδύεται ρόλους απαιτητικούς, ακριβώς λόγω των συνθηκών εντός των οποίων καθορίζεται η ύπαρξή τους, εξασφαλίζοντας τη ροή, τις εντάσεις και την (απο)λύτρωση. Βάσει του κειμένου όμως, θα μου επιτρέψετε να σταθώ στον Δημήτρη Γκοτσόπουλο που επιτυγχάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα, εσωτερικής συναισθηματικής καύσης κόντρα με την εξωτερική δύναμη του ήρωα και κατ’ ουσίαν αποτελεί τον συνδετικό κρίκο του έργου και όλων των υπολοίπων χαρακτήρων. Ξεχωριστό ερμηνευτικό ενδιαφέρον έχει και η μετάλλαξή του σε κάτι νέο και διαφορετικό στις σκηνές του με τον Μιχάλη Συριόπουλο, ο οποίος με τη σειρά του υποστηρίζει και αναδεικνύει τον ήρωά του σε αυτήν τη σταδιακή ανάβαση στην ελευθερία.
Φυσικά, το “42497” δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τη συγκλονιστική Τατιάνα Μπαλανίκα, στην οποία ο Γιώργος Καπουτζίδης χάρισε εξαιρετικές σκηνές, στις οποίες βυθίζεται και μετουσιώνεται με φωνή, βλέμμα, συναίσθημα και καντάρια υποκριτικού ταλέντου.
• Ήβη- Σαρρή 27, Ψυρρή
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & στις 21:00, Κυριακή στις 19:00.
