Η παράσταση Φαίδρα, είναι μυθικό δράμα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, με τους Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Νίκο Μάνεση, Μιχάλη Σαράντη.
Ο Ιππόλυτος, γιος του Θησέα και της αμαζόνας Ιππολύτης, επιστρέφει στην Τροιζήνα, στο παλάτι του πατέρα του, όπου βρίσκεται η Φαίδρα, η μητριά του. Τρίτη κατά σειρά γυναίκα του Θησέα που είχε υπάρξει παντρεμένος και με την αδελφή της την Αριάδνη, η Φαίδρα πέφτει θύμα της ομορφιάς του Ιππόλυτου, που όμως απαρνιέται με αποστροφή τον έρωτά της, ξεδιπλώνοντας έτσι την τραγωδία.
Το σπαρακτικό κείμενο της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, στην εξαιρετική μετάφραση του Χρήστου Χρυσόπουλου, μεταμορφώνεται από τον Δημήτρη Καραντζά σε μια ανυπέρβλητης ομορφιάς παράσταση, με μια δύναμη απόκοσμη που μετουσιώνεται σε βιωματική εμπειρία. Η ίδια η σκηνή του θεάτρου μοιάζει να ανοίγει μια πύλη στον χώρο και στον χρόνο για να μας γνωρίσει πλάσματα αρχέγονα και να ξυπνήσει μνήμες προπατορικές, από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, όταν ακούγονται οι πρώτες νότες της μουσικής του Γιώργου Πούλιου και όταν η κατάμαυρη αυλαία που καλύπτει από παντού τη σκηνή αποκαλύπτεται κάθετα, πλάθοντας ένα υπερ-πανοραμικό πλάνο που κάνει τη δράση και τα πλάσματα να εκτείνονται στο χάος.
Και κάπως έτσι είναι που αυτές οι μορφές οι μυθικές έρχονται από το τότε τους στο τώρα μας, μέσα από λέξεις που συγκρούονται σε αυτήν την αλλόκοτη έναρξη, σαν χορός διονυσιακός μα και κολασμένος που σηματοδοτεί την εκκίνηση αυτής της τραγωδίας της αρχαίας μα και της σημερινής, που αγκαλιάζει τους τραγικούς της μυθολογίας με έναν σύγχρονο ρομαντισμό.
Ο Δημήτρης Καραντζάς μοιάζει να οραματίζεται τη Φαίδρα σαν ασπρόμαυρο έπος που το κατευθύνουν οι λέξεις αυτού του ποιήματος που αποζητά τον έρωτα για να βρει εν τέλει την απώλεια. Το πνεύμα έναντι στης σάρκας, η αφοσίωση έναντι της επιθυμίας, το καθήκον έναντι της προδοσίας, η συμφορά έναντι της λύτρωσης συμπυκνώνονται σε ένα δράμα πέντε προσώπων που είναι εσαεί παρόντα στη σκηνή, μαζί με εκείνη τη μυρτιά στο κέντρο της που πλάθεται κλαρί-κλαρί, φύλο-φύλο από την κάθε πράξη τους και την κάθε λέξη τους, χαμένοι ο καθένας τους στα ψέματα και τις αλήθειες τους, στον έρωτα, τον θάνατο και τη θλίψη.
Με φωτισμούς (Λευτέρης Παυλόπουλος) υποδειγματικούς για αυτό το θεατρικό (μα και τόσο κινηματογραφικό) σαν ασπρόμαυρο κάδρο (σκηνικά: Μαρία Πανουργιά), κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη) σαν από αρχαίο δράμα του μέλλοντος που ντύνουν και μαζί γυμνώνουν, και αυτό το αχανές σινεμασκόπ της σκηνής κρατούν μάτι και ψυχή σε εγρήγορση, καθώς σε οδηγούν να αναζητάς λεπτομέρειες, με το βλέμμα να μην μπορεί να μείνει ποτέ ξεκούραστο αφού πρέπει να ψάχνει στα σημεία, να κινείται από τα δεξιά στα αριστερά ή ακόμα και να συμπληρώνει μαζί με το μυαλό όλα όσα δεν μπορεί να δει, καθώς τα κορμιά των ηρώων συσπώνται από τον πόνο, την κάψα και την πείνα της επιθυμίας, σε μια χορογραφία ανείπωτη (κίνηση: Τάσος Καραχάλιος), γεμάτη λατρεία και οδύνη και επίγνωση του τέλους.
Συγκλονιστικός ο Μιχάλης Σαράντης, φέρνει ρίγη με την πληρότητα της θέσης, του ρόλου και της αφοσίωσης του Ιππόλυτου, με βλέμμα και στάση αρχαίου γλυπτού που κουβαλά επάνω του μνήμες, ευθύνες και τιμές. Παραδομένη στην απόγνωση της Φαίδρας η Στεφανία Γουλιώτη, σπαράζει από τον πόνο, το πάθος και τη συνείδηση του αδιάφορου της ύπαρξής της, απέναντι στη μαινάδα και μαζί μάνα που δεν την γέννησε, τροφό, της Αλεξίας Καλτσίκη που για να της δώσει ζωή ξανά της βυζαίνει γάλα της φρούδας ελπίδας και της συμφοράς.
Ο αγγελιοφόρος του Νίκου Μάνεση έχει κάτι το εφηβικά επείγον στην ορμή του και τη λατρεία του προς τον Ιππόλυτο, ενώ ο Θησέας του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη, κόντρα στις κραυγές και την ένταση, απαντά στο έρημο παλάτι του και τη νεκρή τη Φαίδρα με μια γαλήνη που γεννά η σοφία του ήρωα και μια πραότητα ιερέα, ακόμα κι όταν τιμωρεί, ακόμα κι όταν συγχωρεί μετανοημένος, ακόμα κι όταν θρηνεί από μέσα του την άδικη μοίρα που επέβαλε στον γιο του.
• Προσκήνιο – Καπνοκοπτηρίου 8 & Στουρνάρη, Πολυτεχνείο
Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & 21:00, Κυριακή στις 19:00, Τετάρτη στις 20:00
