Δραματική ταινία της Columbia σε σκηνοθεσία Ζακ Ντεμύ, με τους Γκάρυ Λόκγουντ, Ανούκ Αιμέ, Αλεξάντρα Χέυ. Ελληνικός τίτλος: Το φωτομοντέλο.
Στα 26 του χρόνια, ο Τζωρτζ ζει στο Λος Άντζελες των χρόνων του Βιετνάμ τη ζωή που δεν έζησε. Αρχιτέκτονας που τα έχει παρατήσει γιατί βαρέθηκε να σχεδιάζει σωλήνες και να μην δημιουργεί δικά του, σπουδαία κτίρια, μένει στο μικρό σπίτι της κοπέλας του που ονειρεύεται να γίνει σταρ του Χόλυγουντ και περιμένει τη μέρα που θα του έρθει το χαρτί της στρατολόγησης. Εκείνο το πρωινό πάντως, αυτός που έρχεται είναι ο εισπράκτορας από την εταιρεία χρηματοδοτήσεων που του ζητά τα $100 των οφειλόμενων δόσεων εντός της ημέρας αλλιώς θα του κατασχέσουν το αυτοκίνητο. Ο Τζωρτζ ζητά μια μικρή παράταση λίγων ωρών και αρχίζει να οδηγεί στην πόλη ζητώντας τα λεφτά από τους φίλους του. Και κάπως έτσι πέφτει επάνω στη Λόλα, μια Γαλλίδα που εργάζεται σε ένα κατάστημα μοντέλων.
Το wtf ολόκληρης της ταινίας είναι ακριβώς αυτό το μοντελομάγαζο. Όχι πρακτορείο, μαγαζί. Μπαίνεις μέσα, σου δίνουν φωτογραφική μηχανή και φιλμ κι εσύ ανάλογα με τον χρόνο της επιλογής σου φωτογραφίζεις όπως θέλεις, τα διαθέσιμα μοντέλα του μαγαζιού. Δηλαδή, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Αλλά προφανώς, τέλη ’60s υπήρχε, ενδεχομένως σαν “πονηρό” κατάλοιπο σεξουαλικών υποκατάστατων του ’50. Εκεί λοιπόν δουλεύει η Λόλα που ναι, είναι η “Λόλα, η γυναίκα της ακολασίας” από το 1961 που στο μεταξύ έχει έρθει στην Αμερική για να βρει την τύχη της. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι εσφαλμένα θεωρούν το “Φωτομοντέλο” ως συνέχεια της Λόλας. Καθόλου όμως. Ο Ζακ Ντεμύ είναι γνωστό πως αρεσκόταν να μεταφέρει τους ήρωές του από τη μία ταινία στην άλλη. Αυτό κάνει και εδώ, ενισχύοντας μάλιστα το μικροσύμπαν των κινηματογραφικών του χαρακτήρων με ένα φωτοάλμπουμ που καθώς το ξεφυλλίζει η Λόλα συναντάμε και την Κατρίν Ντενέβ από τις “Ομπρέλες του Χερβούργου”. Τ
ο “Φωτομοντέλο” όμως είναι ξεκάθαρα μια ταινία για τον Τζωρτζ, και πιο συγκεκριμένα μια ταινία για ένα και μόνο 24ωρο του Τζωρτζ, ο οποίος τυγχάνει κάποια στιγμή να συναντά τη Λόλα. Δική του είναι η ταινία, δική του και η οπτική, δική του και η όποια αναζήτηση για λύτρωση. Το αμάξι του προσπαθεί να σώσει ο Τζωρτζ αλλά κατά πως φαίνεται η τυχαία του συνάντηση με τη Λόλα τού αλλάζει τις προτεραιότητες, όπως επίσης τα υπόλοιπα γεγονότα της ημέρας θα του αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή. Εξαιρετική φιγούρα ο Τζωρτζ, εξαιρετικός και ο Γκάρυ Λόκγουντ, ολίγον αλήτης, ολίγον σέξυ, ολίγον καταθλιπτικός, ολίγον je m’en fous, αλλά κυρίαρχη παρουσία στην οθόνη ο κερατάς.
Ο Ντεμύ άλλους είχε στο μυαλό του για πιθανούς πρωταγωνιστές, μα τον Λόκγουντ τον επέβαλλε η Cοlumbia, λόγω της συμμετοχής του στο “2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος” την προηγούμενη χρονιά. Και καλά έκανε και τον επέβαλλε, τελικά. Υπέροχος. Όπως και η ταινία που κι αυτή πάσχει από μια υπαρξιακή κατάθλιψη κι ένα επίσης je m’en fous που ξετυλίγεται στους δρόμους του Λος Άντζελες και κατοικεί σε εκείνο το μικρό σπίτι, που ήταν κάποτε παλιός σιδηροδρομικός σταθμός, μπροστά από μια πετρελαιοπηγή. Και ο κερατάς ο Ζακ Ντεμύ με το πρώτο και μόλις πλάνο της ταινίας είναι σαν να αφηγείται ολόκληρη την ιστορία της πόλης και της Καλιφόρνια.
cinemano.gr | instagram
