Στα 35 μου χρόνια έχω προσπαθήσει πολλάκις να δω αυτή την ταινία. Με μια γρήγορη καταμέτρηση νομίζω πως είναι σίγουρα 3 οι φορές που προσπάθησα μα δε τα κατάφερα.

Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο. Την μια ήμουν πολύ κουρασμένη και κάπου στα μέσα με πήρε ο ύπνος. Την δεύτερη -πάλι κάπου στα μέσα- με κούρασε και την έκλεισα. Ίσως έφταιγε η ψυχολογική μου κατάσταση, η ηλικία, η διάθεση, δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, μα την άφηνα πάντα. Καιρό μετά βρισκόμουν σε παρέες να την εκθειάζουν κι εγώ σαστισμένη απορούσα.” Έχω κάποιο πρόβλημα; Τι είναι αυτό που δε μπορώ να δω;” Και κάπως έτσι περνούσαν μήνες, για την ακρίβεια πέρασαν χρόνια.

Κι η στιγμή έφτασε. Προχθές είπα να ξαναπροσπαθήσω. Και πραγματικά νιώθω τυχερή που την ολοκλήρωσα. Και χαζή που τόσο καιρό την αγνόησα.

 

Η Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.

 Μια ταινία άκρως ρομαντική από τον ρομαντισμό που δε περιέχει όμως σκηνές στον πύργο του Άιφελ με το ζευγάρι να χορεύει τάνγκο κάτω από το φως των κεριών (ωραία είναι και αυτά αλλά μεγαλώνοντας θες από τις ταινίες πιο “αληθινές” εικόνες για να ταυτιστείς και να σε συνεπάρουν).

Εδώ ο ρομαντισμός ξεχειλίζει από απλές στιγμές του ζευγαριού, από τσακωμούς και εικόνες που θυμίζουν κάτι από εσένα. Με ένα αληθοφανές σενάριο και εξωπραγματικό ταυτόχρονα που σε κάνει να αγαπήσεις το ζευγάρι που θα μπορούσε να είναι της διπλανής πόρτας. Ή εσύ ο ίδιος.

 

Γιατί την αγάπησα..

• Δανείζεται το όνομα της από το ποίημα του Pope “Eloisa to Abelard” που το λατρεύω.
• Η σκηνοθετική ματιά που σε μπερδεύει μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας κι αυτού του πήγαινε έλα στην ιστορία του ζευγαριού σου δίνει χρόνο να σκεφτείς και να αγωνιάς για το τι τελικά είναι αληθινό και ποια θα είναι η κατάληξη τους.
• Απεικονίζει απλές καθημερινές στιγμές που με κάποιο τρόπο όλοι έχουμε ζήσει. Σε κάνει να αναπολείς. Να θυμηθείς. Να αναρωτηθείς.
• Γιατί όλοι κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί πόσο τέλειο θα ήταν να μπορούμε να σβήσουμε μνήμες και εικόνες που μας έχουν συνθλίψει (κι ας το μετανιώνουμε την ίδια ακριβώς ώρα που το σκεφτόμαστε). Εδώ λοιπόν ταυτίζεσαι με την διαδικασία η οποία αποδεικνύει περίτρανα πόσο μεγάλη μπούρδα θα ήταν αν υπήρχε αυτή “η μηχανή”.
• Γιατί υποτιμάμε το υποσυνείδητο μας και δε πρέπει. Και η ταινία μας υπενθυμίζει πως ότι κι αν κάνεις, κάποιες στιγμές σου θα είναι πάντα βαθιά ριζωμένες μέσα σου no matter what.
• Παρουσιάζει ωμά και σταδιακά την φθορά σε μια σχέση και το πόσο την αφήνουμε να μας καταβάλει ενώ δε θα έπρεπε.
• Η σθεναρή αντίσταση του μυαλού του Τζόελ στην οριστική λήθη της σχέσης του ακόμα κι αν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας σε κάνει να πιστεύεις ακόμη περισσότερο στην πραγματική αγάπη (πολύ κοριτσίστικο, το ξέρω.)
• Η ατάκα: “Η άμμος είναι υπερτιμημένη. Μικροσκοπικές πέτρες είναι.” Πολλά τσιγάρα κι αρκετό τζιν την ακολούθησαν.
• Είναι μαγικό πως παρουσιάζει μια σχέση φορτωμένη με τόσα εφέ μα σε κάνει να νιώθεις πως έχει τραβήξει πλάνα από κάποια περίοδο της ίδιας σου της ζωής.
• Γιατί ακόμη δε ξέρω αν με μελαγχόλησε ή με έκανε πιο αισιόδοξη.
• Η σκηνή που το ζευγάρι είναι ξαπλωμένοι στον πάγο θέλω να γίνει πόστερ και να φιλοξενηθεί, για πάντα, πάνω από το κρεββάτι μου.

 

Γιατί στην τελική στην αγάπη παραδίδεσαι με την καρδιά κι όχι με το μυαλό. Μεγάλη αλήθεια, την ξέρουμε όλοι όσο κι αν προσπαθούμε κάποιες φορές να το “ξεχάσουμε”. Το μυαλό απλά μας μολύνει με ρεαλιστικές αηδίες.#fact