– “Δεν είμαι καλά.”
-“Τι εννοείς;”
-“Δεν ξέρω, νιώθω ότι βουλιάζω. Νιώθω άσχημα. Δεν νιώθω καλά.”
-“Υπερβάλλεις. Δεν σου λείπει τίποτα. Κοίταξε γύρω σου τι γίνεται στον κόσμο. Έχεις την υγεία σου, την οικογένειά σου, έχεις φαΐ να φας, σπίτι να μείνεις. Μην είσαι αχάριστος, άλλοι δεν έχουν τίποτα. Δες πόσο ευλογημένος είσαι. ”

Πόσο απογοητευτική απάντηση: “Δεν σου λείπει τίποτα.” Πόσο επικίνδυνο να υποτιμάει κάνεις το μαύρο σύννεφο της κατάθλιψης και πόσο εύκολο να το αγνοεί, όσο δεν βρίσκεται πάνω από το δικό του κεφάλι. Έχουμε μια τάση εμείς οι άνθρωποι, ειδικά στην Ελλάδα, να γειώνουμε τις ψυχικές ασθένειες, να τις θεωρούμε αποκυήματα της φαντασίας, καταστάσεις που δεν ανήκουν στον κόσμο αυτόν, αλλά σε κάποιον άλλον, που δεν θα τύχουν ποτέ σε εμάς αλλά σε κάποιον άλλον. Θλιβερή νοοτροπία.

 

Όσο ασθένεια είναι ο καρκίνος, άλλο τόσο είναι και η κατάθλιψη. “Μα ο καρκίνος σε σκοτώνει.” “Και η κατάθλιψη σε σκοτώνει.” Ο καρκίνος τρώει τα σωθικά σου όπως και η κατάθλιψη ρουφάει από το μεδούλι σου τη δύναμη για ζωή. Ξυπνάς κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς και δεν συνειδητοποιείς ότι αργοπεθαίνεις όσο συνηθίζεις αυτό το βάρος. Ναι, η κατάθλιψη είναι σαν ένας τυφώνας που στο πέρασμα του, καταστρέφει το οικοδόμημα του εαυτού σου και σε αφήνει γυμνό απέναντι στον πόνο. Και όχι, δεν μπορείς μέσα σε μια μέρα “να γίνεις καλά”, “να γιατρευτείς”. Θέλει πολύ κόπο και δύναμη και υπομονή να μαζέψεις κάθε πετρούλα, όλα τα κομμάτια που έχουν πέσει κάτω και στέκονται σκόρπια.Η κατάθλιψη είναι ασθένεια εξίσου σοβαρή με τις σωματικές, τις οποίες βέβαια πάντα φροντίζουμε έγκαιρα.

 

Κάθε στιγμή, περίπου το 5% του πληθυσμού των ανεπτυγμένων χωρών, αναφέρει ένα μέτριας ή μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο. Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή είναι τόσο συνηθισμένη που εκτιμάται ότι ένας στους έξι ανθρώπους, θα τη βιώσει σε κάποιο σημείο της ζωής του.

Όσο το αγνοούμε αυτό, τόσο πιο δύσκολος ο αγώνας των ανθρώπων που παλεύουν μαζί της. Αισθάνονται ότι παλεύουν με τέρατα αόρατα, που κανείς άλλος δεν βλέπει, παρά μόνο αυτοί. Θέλει πολύ δύναμη να ξεκολλήσεις από τον πάτο και να αναδυθεί στην επιφάνεια. Και η ανάδυση αυτή δεν είναι ταξίδι μιας μέρας, ούτε μιας κατεύθυνσης.

Να αγκαλιάζετε τους ανθρώπους που για να δουν το φως πρέπει να διασχίσουν τόσο σκοτεινά μονοπάτια, αν μη τι άλλο, να τους αγαπάτε.