Χάρης Αττώνης - Το θέατρο για μένα ήταν μια συνειδητή επιλογή

Χάρης Αττώνης – Το θέατρο για μένα ήταν μια συνειδητή επιλογή

May 30. 2019

Ο Χάρης Αττώνης, εκτός από ταλαντούχος ηθοποιός, είναι ένας καλός φίλος προσωπικός αλλά και του UrbanLife.gr. Μπορεί να μη βρισκόμαστε κάθε μέρα, αλλά είτε θα τον θαυμάσω σε κάποια παράσταση που θα συμμετέχει, είτε εντελώς ξαφνικά θα βρεθώ μαζί του κάπου στην Αθηνάς, να μιλάμε σα να είχαμε βρεθεί και εχθές!!!

Φέτος ο Χάρης Αττώνης μετακόμισε – ευχόμαστε για λίγο – στην Κύπρο για το ανέβασμα του Βαφτιστικού.. Κάπου ανάμεσα στις πρόβες, την κούραση και την ανάγκη για ξεκούραση, του έστειλα ερωτήσεις για να μάθετε μετά από 3 χρόνια, τι έχει κάνει αυτό το ταλαντούχο αγόρι, τι ετοιμάζει αλλά και ποιες είναι οι σκέψεις του για το μέλλον…

Πριν 3,5 χρόνια σε είχαμε αφήσει παρέα με την Σοφία Φιλιππίδου, στο καρφίτσες στα γόνατα! Δώσε μου έναν μικρό απολογισμό αυτών των 3 και κάτι χρόνων.
Αυτό το διάστημα τα είχε όλα. Συνέχισα να κάνω τα πιο προσωπικά, «μικρότερά» μου πρότζεκτ. Μετέφρασα για πρώτη φορά θεατρικό έργο από τα αγγλικά, τον Πίθηκο του Κάφκα του ColinTeevan, στο οποίο και έπαιξα, σε σκηνοθεσία του ΆκιΒλουτή, ο οποίος και με ενθάρρυνε να κάνω τη μετάφραση.

Aκολούθησε η μετάφραση και σκηνοθεσία του έργου «Λαμπρά Παράσιτα» του PhilipRidley, στο οποίο έπαιξα επίσης. Αλλά βρέθηκα και σε μεγάλες παραγωγές. Το InsomniaGreca του Κωνσταντίνου Ντέλλα, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το HighandLow του EdMcBain, σε σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα και Γιούλας Μπούνταλη, στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στο Βαφτιστικό του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πέτρου, με την Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και αισίως στο Βαφτιστικό και πάλι, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λάρκου, στο Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.

Φέτος σε είδαμε στην παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής / ο Βαφτιστικός και πριν καν ξεκινήσει το καλοκαίρι, συναντιέσαι για 2η με το ίδιο έργο, αλλά αυτή τη φορά στην Κύπρο! Μίλησε μας για αυτό..
Είχα μεγάλη επιθυμία να δουλέψω με την Καμεράτα, μια και αγαπώ το μουσικό θέατρο και οι δουλειές της είναι πάντα υποδειγματικές. Η πρόταση ήρθε την κατάλληλη στιγμή, αμέσως μετά την ατυχή ακύρωση μιας δουλειάς που είχα πιστέψει και επιθυμούσα πολύ. Η συνεργασία λοιπόν με την Καμεράτα στο Μέγαρο Μουσικής ήταν άριστη και ήταν από τις φορές που η δουλειά λειτουργεί θεραπευτικά και σε τονώνει σε τέτοιο βαθμό, που όλος ο κόσμος είναι μια αγκαλιά και η αγάπη ξεχειλίζει από τα καμαρίνια και τα παρασκήνια, μέχρι τη σκηνή και τους θεατές.

Η Κύπρος προέκυψε αμέσως μετά, σε μια κομβική στιγμή που είχα ανάγκη να κρατήσω κάποιες αποστάσεις από τα όσα συνέβαιναν στην Αθήνα. Και ήμουν πραγματικά τυχερός γιατί όλα ήταν πέραν κάθε προσδοκίας. Οι άνθρωποι του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου μα και η ίδια η ομάδα του Βαφτιστικού με πρωτεργάτη τον πολυσχιδή και αμείλικτα ταλαντούχο Παναγιώτη Λάρκου που με εμπιστεύτηκε και μου προσέφερε ένα ρόλο που τόσο αγαπώ και του δίνουμε σάρκα και οστά παρέα, με τόση αγάπη και όρεξη για πειραματισμό και δημιουργία.

Ξαφνικά, βρίσκομαι στη γη της θεατρικής επαγγελίας, με συνεργάτες που έχουν γίνει ήδη φίλοι και είμαστε μια παρέα που καμαρώνουμε ο ένας τον άλλον και χαιρόμαστε να κάνουμε πρόβα. Που δε φοβόμαστε να δείξουμε τις αδυναμίες μας, μα κυρίως να δηλώσουμε τον αμέριστο θαυμασμό μας στο ταλέντο των συναδέλφων μας. Και πώς θα μπορούσες να μην το κάνεις, όταν έχεις την τύχη να δουλεύεις για παράδειγμα πλάι στην Τζίνα Πούλου, μια ερμηνεύτρια τόσο σπουδαία και παράλληλα τόσο αφοπλιστικά απλή και έτοιμη να βοηθήσει ανιδιοτελώς και να τιμήσει την ομάδα που είναι μέρος της. Και το λέω με αληθινή ταπεινότητα, γνωρίζοντας από χρόνια τις δυσκολίες αυτής της δουλειάς και πόσο σπάνιο είναι να πετυχαίνει η συνταγή σε κάθε συστατικό της.

Είναι μια πλέον απαιτητική δουλειά και δε βλέπω την ώρα να περιοδεύσουμε στην Κύπρο. Μα παράλληλα, ευχαριστιέμαι τόσο πολύ τη διαδικασία, που εύχομαι να μην τελειώσει. Το ότι φιλοξενούμαι μέσα στο ΘΟΚ, σε ένα από τα διαμερίσματα που έχει για τους καλεσμένους του, είναι επίσης ένα σημαντικό κομμάτι της ολοκληρωτικά καθηλωτικής εμπειρίας που ζω, μια και κυριολεκτικά ζω μέσα στο θέατρο – ένα όνειρο που είχα ανέκαθεν. Ευχαριστώ το σύμπαν.

Έχουμε δει πολλούς ηθοποιούς να παίζουν σε παραγωγές της Κύπρου! Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Κύπρος αυτή τη στιγμή είναι η γη της επαγγελίας για τους ηθοποιούς;
Όπως ανέλυσα ήδη διεξοδικά, νομίζω, για μένα σίγουρα. Για τη συγκεκριμένη δουλειά και για αυτό που ζω με αυτήν την υπέροχη ομάδα. Το ότι ανακάλυψα ξανά τη χαρά του να κάνεις θέατρο. Δεν μπορώ να μιλήσω για τη γενικότερη κατάσταση, ούτε και γνωρίζω μια και είμαι πολύ μικρό διάστημα στην Κύπρο. Υποθέτω όμως ότι και εδώ υπάρχουν αντίστοιχες δυσκολίες με την Ελλάδα. Μια και οι ηθοποιοί είναι πολλοί και καλοί και οι παραγωγές όχι αρκετές για να τους απασχολήσουν όλους. Αν μιλάμε για Έλληνες ηθοποιούς, σίγουρα προσφέρει κάποιες ευκαιρίες, κυρίως στην τηλεόραση, κατά κύριο λόγο όμως σε εκείνους που είναι ήδη γνωστοί τηλεοπτικά και που σαφώς τους ενδιαφέρει να δουλέψουν στην τηλεόραση.

Ήρθαν στιγμές που σκέφτηκες να τα παρατήσεις όλα και να αλλάξεις επαγγελματική κατεύθυνση;
Ουκ ολίγες, είναι η αλήθεια. Και νομίζω είναι κάτι που στοιχειώνει πολλούς, ίσως τους περισσότερους, ηθοποιούς. Μα όσο περνάνε τα χρόνια, συνειδητοποιώ όλο και πιο πολύ, ότι αυτό ξέρω να κάνω και αυτό θέλω να κάνω. Το θέατρο για μένα ήταν μια συνειδητή επιλογή, πρωτίστως ως σπουδή και κατ’ επέκταση ως επαγγελματική ενασχόληση.

Η φύση της δουλειάς όμως είναι τέτοια, τόσο στη δημιουργική της διαδικασία όσο και στην προσωρινότητά της, που είναι λογικό να μην μπορείς να νιώθεις ασφαλής διαρκώς. Και η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές υπάρχει ο κίνδυνος να τα βάζεις με τον εαυτό σου, να νιώθεις ανεπαρκής, να μην ξέρεις τι φταίει, να σκοτεινιάζεις, να σκέφτεσαι ότι πρέπει να ενηλικιωθείς κάποια στιγμή και να κάνεις μια «σοβαρή» δουλειά, όπως σου έλεγε και η μαμά. Μα αυτό το παιδί που πάντα θα είσαι, θα αρπάζει το μπαλόνι την τελευταία στιγμή και θα συνεχίζει το ταξίδι στα σύννεφα.

Έχεις πει όχι σε πρόταση, που ενώ ήξερες ότι μπορεί να σου δώσει δουλειά, δεν ήταν αυτό που ήθελες;
Ευτυχώς ή δυστυχώς, αρκετές φορές. Και η αλήθεια είναι, αν είχα κάνει όλα όσα μου έχουν προταθεί, ήδη με το που αποφοίτησα από τη σχολή, τώρα πιθανώς να βρισκόμουν αλλού. Αλλά συχνά προτιμώ να είμαι εκτός δουλειάς ή να συγκεντρωθώ και να κάνω κάτι δικό μου, από το να υπάρχω απλώς σε μια δουλειά που δε με εκφράζει και άρα δεν μπορώ να την υποστηρίξω. Και δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ποιότητα της δουλειάς ή τους συνεργάτες, μα το που με βρίσκει τη δεδομένη στιγμή και τι ανάγκες έχω.

Με πιο κριτήριο θα πεις ναι ή όχι σε μια επαγγελματική πρόταση;
Όσο κι αν αγαπάω το θέατρο, ποτέ δεν είχα την ανάγκη απλώς να υπάρχω σε μια δουλειά. Ήταν πάντα πολύ συγκεκριμένο αυτό που είχα στο μυαλό μου και μπορώ να πω ήμουν αρκετά τυχερός να το ακολουθήσω, με όποιο προσωπικό τίμημα. Γιατί τα πράγματα δεν ήρθαν αβίαστα και είναι εύκολο να βρεθείς αποκλεισμένος, αν δεν δηλώνεις διαρκώς παρών. Η απόφασή μου να είμαι σε μια δουλειά, εξαρτάται σαφώς από τους συνεργάτες, πρώτα και πάνω από όλα, το είδος της δουλειάς και το κατά πόσο νιώθω και πιστεύω ότι μπορώ να την υποστηρίξω και αν θα με πάει ένα βήμα πιο πέρα. Είναι ευχή να βγαίνω κερδισμένος από κάθε συνεργασία και κάθε δουλειά να είναι και μια μαθητεία.

Τι είναι ηθοποιός;
Η διαρκής παρατήρηση, μελέτη και απεικόνιση της ανθρώπινης ύπαρξης, της δικής σου σε συνάρτηση με κάθε φανταστικής. Αλλιώς, ένα άλλο είδος τρέλας.

Θέατρο vs τηλεόραση! Με ποιο από τα δυο θα ήθελες να είχες μόνιμη σχέση και με ποιο αρπαχτή!
Αρπαχτή δε θα μπορούσα να κάνω σε κανένα είδος, ειλικρινά. Ακόμα και τηλεόραση, όταν έκανα, ειδικά στις Ηρωίδες που είχα βασικό ρόλο, προέκυψε «παρεϊστικα», με ένα ρόλο και μια ομάδα που αγάπησα, δεν έκανα κανένα οικονομικό «παζάρι» γιατί ήταν μικρή παραγωγή και βεβαίως δεν είναι τυχαίο το ότι δεν πληρώθηκα ποτέ! Είμαι ωστόσο περήφανος για αυτήν τη δουλειά και αυτό κρατάω.

Τι να ευχηθούμε για το μέλλον;
Να έχουμε αγάπη. Σε όσα μας συμβαίνουν. Και να μη ντρεπόμαστε να την δείχνουμε. Αυτό έμαθα στην Κύπρο ενάμιση μήνα τώρα. Δεν είναι δύσκολο να μηδενίσουμε. Να απαλλαγούμε από φοβίες και προσωπικά αδιέξοδα. Να κάνουμε χώρο για νέους ανθρώπους στη ζωή μας. Να νιώσουμε ξανά χρήσιμοι και σημαντικοί. Και κυρίως να αγαπήσουμε τους εαυτούς μας.

Τι να περιμένουμε;
Για την ώρα, απλώς περιμένουμε. Και απολαμβάνουμε τα επιούσια. Δεν είναι και λίγα.

• Η φωτογραφίες Χάρη Αττώνη είναι του Τάκη Λυκοτραφίτη.