Ο Χρήστος Δάντης, είναι καλλιτέχνης που έχει εισβάλλει με επιτυχία σε πολλά είδη μουσικής και τα άλμπουμ που έχει κάνει ήταν και είναι καθοριστικά για την πορεία του ίδιου αλλά και για την πορεία της μουσικής στην Ελλάδα. Ο αισιόδοξος και χαμογελαστός Χρήστος Δάντης, είναι ο άνθρωπος που είναι μόνιμα ερωτευμένος με πράγματα και καταστάσεις, εμπνέεται και δημιουργεί αφήνοντας το δικό του μοναδικό στίγμα στη μουσική.

 

 

Τι μνήμες σας έρχονται από αυτά τα 26 χρόνια σας στο τραγούδι;
Δε μπορώ να καταλάβω πως πέρασαν 26 χρόνια, έβλεπα τις προάλλες ένα βίντεο από το προσωπικό αρχείο της Ελένης Δήμου που ανέβασε η ίδια που της κάνω σε κάποια τραγούδια δεύτερη φωνή και είδα ένα παιδί που δεν αναγνώρισα. Θυμάμαι τον δίσκο που είχε κάνει με τον Λάκη Παπαδόπουλο και γενικώς όλα της τα τραγούδια τότε είχαν φοβερή απήχηση και η Ελένη ήταν τόσο μπροστά από την εποχή της που άνοιγε το πρόγραμμα της με τραγούδια της Sade. Aυτό που θυμάμαι επίσης ήταν πως ό,τι προχωρημένο γινόταν στην Ελλάδα, δεν αγκαλιαζόταν. Και δυστυχώς, αυτό συμβαίνει ακόμη.

 

Γενικά, έχουμε σαν λαός μια χρονοκαθυστέρηση στο να δεχτούμε και να αγκαλιάσουμε καθετί καινοτόμο και καινούργιο. Γιατί θεωρείτε πως κάτι πρέπει να γίνει μόδα για να το αγκαλιάσει το ελληνικό κοινό;
Είμαστε βουτηγμένοι στο πασέ, στο φανταχτερό, το χρυσό κι όλο αυτά μαζί τελικά μας κάνουν γκρίζους. Πραγματικά δε ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Εγώ το καλοκαίρι πήγα στην συναυλία των Black Keys και είδα τους 1000 mods και τρελάθηκα. Δεν ξέρω γιατί με τέτοιες εκπληκτικές μπάντες δεν γίνεται χαμός αλλά άλλοι που θυμίζουν κάτι (μιας και για το αυτί του Έλληνα είναι πολύ σημαντικό να θυμίζεις κάτι για να σε αποδεχτεί και να σε ακούσει) χωρίς να έχουν κάποιον ιδιαίτερο μουσικό χαρακτήρα, τελικά αποκτούν αναγνωρισιμότητα και αποδοχή.Δυστυχώς στην Ελλάδα το κάτι προχωρημένο ακόμη μας τρομάζει.

 

Εν έτη 2016 ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο πράγμα που έχει συμβεί στην μουσική;
Το χειρότερο που της έχει συμβεί ξεκάθαρα είναι πως δεν υπάρχει δισκογραφία με την παραδοσιακή της μορφή. Πλέον τον ρόλο του παραγωγού είτε για την χρηματοδότηση είτε για την προώθηση ενός άλμπουμ τον έχει αναλάβει ο καλλιτέχνης. Αυτό μοιραία έχει αύξηση τους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει πλέον ένα φιλτράρισμα. Το θετικό όμως που δημιουργείται από αυτό είναι αρκετά μεγάλο μιας και κάποιοι οι οποίοι θα “κόβονταν” από παράγοντες εταιριών οι οποίοι δεν είναι οξυδερκής, (πολλά τέτοια σφάλματα συνέβησαν κατά καιρούς στις δισκογραφικές εταιρίες, κάποιος να μην αναγνωρίσει ένα ταλέντο ή να μην “περάσει” κάποιο άλμπουμ), αυτή τη στιγμή έχουν την ευκαιρία να κάνουν επιτυχία. Η αμεσότητα του youtube δημιουργεί ένα σκαλοπάτι σε όλους αυτούς που έχουν ταλέντο να το προβάλουν ευκολότερα. Είναι φοβερό που πλέον κάνεις ένα τραγούδι στην Ελλάδα μα με ένα κλικ μπορεί να ακουστεί στο άλλο ημισφαίριο.

 

Μια μουσική ανακάλυψη σου;
Το καλό της εποχής μας είναι πως με ένα πάτημα ενός κουμπιού, μπορείς να ανακαλύψεις διαμάντια. Προσωπικά μέσω του spotify και του  napster έχω ανακαλύψει απίθανες ελληνικές μπάντες. Μέσω του bandcamp πριν 2 χρόνια “γνώρισα” τους Villagers of Ioannina City.

 

Αν κάναμε ένα εξώφυλλο τώρα με τους καλλιτέχνες της χρονιάς του 2020, ποιους θα επιλέγατε να μπουν;
Είμαστε τόσο βραδυφλεγής στο ξεκαθάρισμα μας που νομίζω το 2020 θα υπάρχουν ακόμη οι ίδιοι.
Το 2030 θεωρώ πως θα έχει παραμείνει η Ελεωνόρα Ζουγανέλη μιας και πλην της αξίας της είναι μια κοπέλα που βαδίζει με σταθερά βήματα και δεν είναι επηρμένη.

 

“Γράφοντας για μία αγάπη που πέρασε ουσιαστικά την αρχειοθετείς μέσα στην συνείδηση σου και με αυτό τον τρόπο την κρατάς και ζωντανή.”

 

 

Ποια λογική σας παρακινεί μουσικά να ορίσετε την κάθε σας δισκογραφική δουλειά;
Δεν ορίζω ποτέ την κάθε μου δουλειά μιας και είμαι εξ’ ορισμού αλλοπρόσαλλος και δεν έχω πάντα στην πορεία μου την ίδια μουσική προτίμηση. Για αυτό λοιπόν, δεν ορίζω το είδος της μουσικής μου. Θεωρώ ότι έκανα σε ένα μεγάλο ποσοστό ένα ποπ-ροκ ρεπερτόριο  το οποίο κάποιες φορές άγγιξε πιο πολύ το ροκ κι άλλες το λαϊκό. Αυτό που ορίζει την διάθεση μου και το πως θα είναι κατασκευασμένο ένα άλμπουμ είναι η δίψα μου για να τραγουδήσω και να εκφραστώ.

 

Μυστικά και αποκαλύψεις.
– Το άλμπουμ, Δαχτυλικά αποτυπώματα, στην περίοδο ακρόασης του για να βρεθεί η σειρά των κομματιών του εν λόγω cd, δεν άρεσε σε κανέναν πλην του ίδιου του Χρήστου και του παραγωγού του Γιάννη Καραλή. Χαρακτηριστικά κάποιος παράγοντας της εταιρείας είχε πει τότε “Χρήστο δε πειράζει, θα έχεις και άλλη ευκαιρία κάποια στιγμή.” Το άλμπουμ αυτό μέσα σε 5 μήνες είχε ήδη γίνει πλατινένιο.
– Το εν λόγω τραγούδι, το Δαχτυλικά αποτυπώματα, αρχικά ήταν ένα χασαποσέρβικο Κατσιμιχαίίκο που γύρισε σε πολλούς καλλιτέχνες με τελευταίο σταθμό την Λίτσα Διαμάντη. Μετά από το μεγάλο του ταξίδι κατέληξε στη φωνή του Χρήστου όπου του χάρισε μια τεράστια επιτυχία.
– Απολαμβάνει να τραγουδά στην εκπομπή “Στην υγειά μας” γιατί του δίνεται η ευκαιρία να τραγουδήσει κάτι διαφορετικό από αυτά που τραγουδά συνήθως. Το να τραγουδήσει Καζαντζίδη και Βαμβακάρη είναι ανάγκη και απόλαυση για τον ίδιο.
– Κατατάσσει τον εαυτό του στους ροκάδες. Όσο κι αν ανήκει στη ποπ μουσική σκηνή, η ροκ είναι πάντα η μουσική που απολαμβάνει να ακούει.
– Την μουσική δεν την είδε ποτέ ως δουλειά. Το τραγούδι το ξεκίνησε και συνεχίζει να το κάνει για να το απολαμβάνει ο ίδιος και μετά το κοινό του. Ποτέ δε λειτούργησε καταναγκαστικά μέσα στο τραγούδι.
– Το Κομμάτια αρχικά ήταν ένα hard rock τραγούδι που αρχικά ήταν για να βγει από το άλμπουμ γιατί δυσκολευόταν να πάρει μία τελική μορφή. Τελικά ένας από τους μουσικούς πρότεινε να γίνει μπαλάντα και έτσι γεννήθηκε αυτή η μεγάλη επιτυχία.
– Το Παλιό μου παλτό, είχε φτάσει μέχρι και στον Βασίλη Καρρά. Στον δειγματισμό είδε πως δε του πήγαινε στη φωνή. Όταν το άκουσε ο Χρήστος το ερωτεύτηκε απευθείας και κάπως έτσι το διεκδίκησε και τελικά το “παντρεύτηκε”.

 

 

Αν η ψυχή σου είναι δοσμένη στο τραγούδι, πόση διαφορά έχει αν θα τραγουδήσεις σε ένα γεμάτο ή σε ένα μετρίως γεμάτο μαγαζί;
Καμία απολύτως. Μπορεί αρχικά να είναι στενάχωρο γιατί δε πήγαμε καλά και η περιορισμένη άφιξη στον χώρο θα προκαλέσει κάποια δυσκολία στον χώρο και τον επιχειρηματία, μα μετά από λίγο το ξεχνάς και αφήνεις την ψυχή σου να μιλήσει και να συγχρονιστεί με τον κόσμο. Πολλές φορές έχει τύχει να τραγουδώ σε γεμάτο χώρο και να μην επικοινωνεί κανείς.

 

“Νιώθω τυχερός που είμαι αποδεκτός από όλες τις πλευρές και τα είδη της μουσικής.
Έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.”

 

 

Είναι οι επιλογές ή οι συνθήκες που καθορίζουν την πορεία μας;
Προσωπικά, έκανα τις χειρότερες επιλογές που θα μπορούσα για να διαλύσω το αποτέλεσμα της πορείας μου των 5 πρώτων μου χρόνων στον χώρο. Θεωρώ πως αν κάτι είναι να συμβεί, θα συμβεί και κανείς δε θα μπορέσει να το καταστρέψει. Ούτε εσύ ο ίδιος από μέσα.

 

Στα live σας, πότε αποδίδετε καλύτερα; Όταν είστε καλοδιάθετος ή στεναχωρημένος;
Εξαρτάται. Συνήθως όταν βιώνω έντονα συναισθήματα, το τραγούδι είναι ένας τρόπος να εκτονώσω όλα αυτά που νιώθω και να πάψει πλέον να με βαραίνει το συναίσθημα αυτό που νιώθω. Και μόνο όμως που τραγουδάς, σε κάνει πιο χαρούμενο και σε γεμίζει τόσο που τελικά δε παίζει μεγάλο ρόλο το πως είσαι ψυχολογικά την περίοδο εκείνη. Κλίνω ένα 60% προς το στενάχωρο αλλά όχι απαραίτητα.

 

Υπάρχει καλή ποπ στην Ελλάδα;
Αυτή τη στιγμή, δυστυχώς δεν υπάρχει μιας και ο στίχος είναι σκουπίδια. Μετά τον Χατζηγιάννη, που θεωρώ πως η κορύφωση της ποπ έφτασε σε αυτόν, ξεκίνησαν να κάνουν καλή ποπ ο Γιώργος Παπαδόπουλος, ο Δήμος Αναστασιάδης, ο Γιώργος Σαμπάνης. Τελευταία έχει αλλάξει η σκηνή της ποπ κι έχει μετατοπιστεί σε κάποιου τύπου dance είδος κι ο στίχος έχει παραμεληθεί τελείως. Το παν είναι το τι έχεις να πεις μέσα από το τραγούδι σου και δυστυχώς τα τελευταία κομμάτια μιλούν με αδιάφορο στίχο. Δεν αποκλείω τον πιο ανάλαφρο και “χαζό” στίχο, μιας και η μέρα μας έχει και τις πιο χαλαρές και ανάλαφρες στιγμές της, αλλά δε μπορείς να λες μόνο αυτό.

 

Πέρα από ένα καλό μουσικό αυτί, ποιο είναι το σημαντικότερο προσόν για έναν παραγωγό που θα σας κάνει να του εμπιστευτείτε τα τραγούδια σας και τον δίσκο σας;
Σπάνια εμπιστεύομαι σε παραγωγούς την δουλειά μου. Έφαγα πολλές ώρες σε αυτό, μελέτησα πάρα πολύ την συγκεκριμένη δουλειά και θεωρώ πως οι σπουδαίοι παραγωγοί στον χώρο μας είναι το πολύ τέσσερις οι οποίοι είναι ενεργοί μέσα στον χώρο. Παλιότερα υπήρξαν αρκετοί σπουδαίοι παραγωγοί που περισσότερο σε συμβούλευαν για το κομμάτι παρουσίασης του στίχου μέσα στο κομμάτι ή για το πως θα εξελίσσεται το κάθε κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου.
Είμαι λίγο περίεργος και θέλω ο δίσκος μου να έχει ένα ενιαίο άκουσμα από την αρχή μέχρι το τέλος του στο άλμπουμ μου για αυτό και χρησιμοποιώ περισσότερο τις κιθάρες μου γιατί οι κιθάρες συνοδεύουν τη φωνή κατά πως το έχω εγώ στο κεφάλι μου. Οπότε σπάνια τα βρίσκω με έναν παραγωγό. Τελευταία ωραία συνεργασία μου ήταν με τον Ηλία Μπενέδο.

 

Κυνηγοί ταλέντων υπάρχουν πια στην μουσική;
Ο άνθρωπος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Μάνος Ξυδούς ένα πολύ έμπειρο αυτί, που με τον ήχο που είχε στο μυαλό του, ο οποίος ήταν πολύ προχωρημένος για την εποχή εκείνη, δημιούργησε και ανέδειξε τους Πυξ Λαξ. Θυμάμαι τότε εμείς οι ροκάδες, είχαμε σαστίσει που έβαζε ακορντεόν μέσα σε τραγούδι με λαϊκά ακόρντα. Κι όμως αυτό το τόσο παράξενο για εμάς τότε, ήταν η μοναδικότητα της παραγωγής του εκπληκτικού Μάνου Ξυδούς.

 

“Δεν έχω υπηρετήσει την ροκ μουσική όπως θα ήθελα.”

 

 

Ποια λέξη σας χαρακτηρίζει περισσότερο;
Ξεροκέφαλος. Για αυτό δε κάνω εύκολα συνεργασίες. Οι συνεργάτες μου ταλαιπωρούνται!

 

Ο πιο αρεστός και όμορφος τρόπος να επικοινωνείτε με το κοινό σας ποιος είναι;
Aναμφισβήτα τα live. Παρόλα αυτά επειδή είμαι και παραδοσιακός δισκάς και απολαμβάνω την ενασχόλησή μου με τη παραγωγή, θα επιλέξω και την επικοινωνία με το κοινό μέσω των δίσκων.

 

Ο συχνός διαχωρισμός έντεχνου και λαϊκού, ποιοτικής και ανάλαφρης μουσικής, πόσο σας αγγίζει και πόσο σας αφορά;
Ποιοτικοί άνθρωποι και μουσικές υπάρχουν σε όλες τις διαστάσεις και σε όλα τα είδη μουσικής. Είτε έντεχνος, είτε λαϊκός, είτε ποπ καλλιτέχνης, όλοι υπηρετούν την μουσική και την τέχνη απλώς με διαφορετική προσέγγιση, σκοπιά και στίχο.

 

Ποιο άλμπουμ σας ξεχωρίζεται περισσότερο;
Θεωρώ πως το 4, το Παλιό μου παλτό, το Δωμάτιο, το Τα δικά μας τραγούδια, που δυστυχώς αδικήθηκε, και το Τσουβάλι. Καλύτερο λαϊκό μου άλμπουμ είναι για εμένα το Καταβάθος. Αυτά τα 5 τα θεωρώ τα highlights της ζωής μου.

 

“Το Δάντης rock and live από το mad secret conserts ήταν για εμένα αριστούργημα και το απήλαυσα απόλυτα κάνοντας διασκευές ντυμένες με υπέροχο ήχο και τραγουδώντας παρέα με καλούς μου φίλους”.

 

 

Χρήστος Δάντης και Σύρος.
Την Σύρα την ερωτεύεσαι με το που την αντικρίσεις. Είναι από τα ελάχιστα νησιά που έχουν διατηρήσει την ελληνικότητα τους. Εγώ ερωτεύτηκα και αγάπησα την γυναίκα μου που έχει καταγωγή από τη Σύρο και συνήθως όταν ερωτευτείς κάποιον, ερωτεύεσαι αυτομάτως και τον τόπο του!

 

Το πιο περίεργο μέρος που έχετε κάνει live;
Σε ένα καζίνο στα Σκόπια. Περίεργο και άβολο μιας και είχα να κερδίσω ένα κοινό που δεν ήταν εξοικειωμένο με τα τραγούδια μου και τη μουσική μου. Ήταν ένα μεγάλο μου προσωπικό στοίχημα.

 

Μια συνεργασία που έχετε να θυμάστε;
Νιώθω τυχερός που έπαιξα δίπλα στον Ντέμη Ρούσσο, έναν διεθνή καλλιτέχνη παγκόσμιας αποδοχής.

 

Υπάρχει αισιοδοξία για το μέλλον και τις εποχές που έπονται;
Θα ήθελα πολύ να είμαι υποθηκευμένος εγώ έτσι ώστε τα παιδιά μου να μπορούν να ζήσουν καλύτερα και λιγότερο επώδυνα. Αυτό προσπαθεί η γενιά των ανθρώπων της ηλικίας μου αυτή τη στιγμή. Τουλάχιστον να μην είναι υποθηκευμένη η δική τους ζωή. Αυτό εύχομαι. Να είμαστε οι πρώτοι που όπως μπήκαμε σε αυτή την κολεκτίβα, να καταφέρουμε πρώτοι και να βγούμε από αυτή.  Θα συνεχίσει να παίζει μέχρι τον Μάρτιο το RELOAD, έχει στα σχέδια του κάποιο unplugged πρόγραμμα και ένα νέο cd, το Τσουβάλι που ήδη έχει αγαπηθεί από τον κόσμο.  Ακούγοντας το πάντως, ξεκίνησα να το σιγοτραγουδώ όλη την ημέρα!

 

“ΜΑΖΙ Ν’ ΑΔΕΙΑΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ
ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ Μ’ ΕΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ
Η ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΠΛΗΓΗ”