Περνάει ο καιρός! πέρασε και δεν θυμάμαι το πότε σε πρωτοείδα, φαντάζει χρόνια. Σχεδόν μου έρχεται να πω, από “τότε” μαζί! περίεργο; κι αυτό ακόμα φαντάζει φυσιολογικό!! Αγάπη. Έτσι το λένε!!

Αγάπη τελικά πρέπει να είναι μια ματιά, πρέπει να είναι αυτό το νεύμα της ασφάλειας. Το “είμαι εδώ “, το ουσιαστικό, το μεγάλο, το ασφαλές. Αυτό είναι αγάπη.

 

Αγάπη είναι το μετά από μια μεγάλη “μπόρα”, το αποτέλεσμα, του «από τότε – μέχρι τώρα» . φτιάχνεται από τον πόνο . από την ανάγκη να έχεις δίπλα σου αυτό το δικό σου . το κομμάτι σου . και σου λείπει αλλά θες χρόνο, να δεις αν είναι συνήθεια – ρουτίνα αυτό που ζητάς . & εκεί δίνεις χρόνο, απομακρύνεσαι, πονάς. Πονάς πολύ. Εκεί όμως φαίνεται, εκεί θα δεις τι μένει – στο ξεσκαρτάρισμα. Άσε τον πόνο, είναι του ανθρώπου η φύση, δες τι μένει στην καρδιά, αγάπη καθαρή, δυνατή, ειλικρινή. Έχει φτιαχτεί, εκεί ήταν πάντα. Σε περίμενε, απλά δεν την είχες δει. Τώρα σου ανήκει και σου δείχνει ότι δεν είσαι μόνος. Η αγάπη είναι αποτέλεσμα, δέξου το..

Αγάπη είναι το μετά της εμπειρίας. Το μετά από τα μοναχικά βράδια που δεν μας καταλαβαίνει κανείς. Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Δεν είσαι, δεν υπήρξες ποτέ μόνος. Απλά έχεις επιλέξει να μην βλέπεις. Πονάς. Ανθρωπινή φύση.. είναι η περίοδος που κανείς δεν υπάρχει για σένα. Λες, φαντάζεσαι. Όλοι παραμένουν εκεί. Οι δικοί σου, οι άνθρωποι σου, σε περιμένουν. Εκεί πάλι θέλει χρόνο, ξανά. Κλάψε, καθαρίζει η ψυχή.

 

Αγάπη είναι η δύναμη που “παράγουν” δυο άνθρωποι. είναι το “εμείς”, το “μαζί”, πιο ουσιαστικά πια! Αντίθετα με τον έρωτα. Στον έρωτα δεν υπάρχεις, υπάρχει ο άλλος και εσύ έχεις δύναμη απλά για προφυλάξεις, να προλάβεις, να προστατεύεις. Τον άλλον άνθρωπο. Εσύ είσαι ευάλωτος, έρμαιο. Εκεί είσαι μόνος, για αυτό πονάς στο μετά, γιατί ήσουν μόνος. δεν σε προστάτεψε κανείς. Ο έρωτας είναι κατάσταση, η αγάπη είναι αποτέλεσμα. Η αγάπη είναι μαζί, εμείς, ουσία. Σε κοιτάζω και νιώθω καλά, ασφαλής, ότι ανήκω κάπου. Σ εμάς.

Αγάπη είναι νομίζω ότι πιο δυνατό, παντού. Αλλάζει τον άνθρωπο, την φύση, αλλάζει τα πάντα. Αλλάζει ο άνθρωπος; όχι! ποτέ! για κανέναν! Aγαπάει όμως και αυτό τον μαλακώνει, τον ευαισθητοποιεί, τον προσαρμόζει σε άλλα μέτρα, γιατί θέλει να ανήκει σ ένα δικό του “εμείς”, που μπορεί να είναι οικογένεια, μια σχέση, ένας φίλος, ένα παιδί, ένα σκυλί…. κοινός παρανομαστής; το εμείς! το μαζί!! [πόσο πιο δυνατό το “μαζί” από το “μόνος”… ]

 

Σ αγαπώ & νιώθω ασφαλής. Ανήκω κάπου. Σ αγαπαώ. Ουσιαστικά, καθαρά, για το εμείς! Καλή σου μέρα…