Κι αν εκεί που σ αφησα, εσύ ξεχάστηκες, δεν φταίω εγώ!

Εγω προχώρησα, συνέχισα μια ζωή. Ακατόρθωτη την επόμενη μερα του χωρισμού! Δύσκολη στο μετά! Οπως και να έχει όμως… προχώρησα!! ‘Αξιο θαυμασμού δεν είναι πως το έκανα αλλά η ανάγκη για επιβίωση της ψυχής. Πέρα και πάνω απο μένα.. πιο δυνατή!

Εσυ όμως εκεί! Σε ενα σαλόνι, ενός σπιτιού, να με κοιτάς και να δείχνεις πως δεν καταλαβαινεις ότι σου λέω: – Θέλω να χωρίσουμε! Πνίγομαι! Τίποτα δεν ακουσες απ ότι σου ειπα! Τίποτα! Μετά τη φράση θέλω να χωρίσουμε, όλες οι αισθήςεις πάγωσαν! δια μαγειας! και έμεινες! Εκεί! Και ξέρεις! Όλα τα επόμενα χρόνια που σε συνάντησα προσπάθησα να σου πω ότι δεν άκουσες τότε, αλλά έμενες πάντα στο – μου ‘λειψες! και έχανες την ουσία! → Και μου έλειψες! Σαν ανθρωπος, σαν μορφή! Σαν καρδιά! Τα μάτια σου! Μην το παραρμηνευεις! Μου λείπει ο άνθρωπος. Εσυ!

 

• Η αναγκη μας να υπάρχουμε κάπου και να έχουμε κάτι που δεν μας ανήκει – πιά – είναι μια τεράστια δύναμη. Το μεγάλο λάθος είναι ότι σ εκείνο το σαλόνι, εκεί – τότε πριν χρόνια – έπρεπε να ακούσεις. Οχι για να μπεις στη σκέψη να βρεις την λύση αλλά για να καταλάβεις ακριβώς τι σου λέω. Αλλά δεν άκουσες! Εμεινες με απορίες! Εμεινες με θέλω, με ανάγκες ανεκλπήρωτες, που όσο κι αν θα ‘θελες, εγώ, δεν μπορώ να στις εκπληρώσω! …

 

Πέρασε ο καιρός! Ξανά μαζί! Σ έναν καφέ! Σε μιά συνάντηση εσκεμένη! Εσύ για άλλη μια φορά τα θέλω σου, εγώ σου μιλάω! Πρώτη φορά με ακους! Πάγωσες! Η αληθεια μου! Αυτο σε τρόμαξε! Σε ταρακούνησε! Ειναι η πρώτη φορά που με άκουσες! Μη σου κάνει εντύπωση, ότι σου είπα. Είναι τα ίδια από τότε – ίσως με μια γλύκα από μένα γιατι εγώ προχώρησα!

Τώρα απλά εσυ κουνήθηκες! Ξεκίνησες!
Και η φόρα σου είναι πιο μεγάλη από τη δική μου!
Εγω βλέπεις ήρθα βαδίζοντας, εσύ έρχεσαι τρέχοντας!