Το 2017 φεύγει σε λίγες μέρες και δεν νιώθω την ανάγκη να του πω κάτι βαρύγδουπο.

Θα ήθελα να ήταν άνθρωπος που καταλαβαίνει και να τον κοιτούσα στα μάτια. Να του τα έλεγα όλα με ένα φορτισμένο βλέμμα. Και αυτός να μου έγνεφε..”message received” και να έφευγε, αργά, καθόλου απειλητικά.. ολοκληρωμένα.

Και να ήξερα ότι μαζί του θα έπαιρνε και το βλέμμα μου.  Το πλημμυρισμένο από εικόνες και λέξεις και μουσικές και αρώματα και φόβους και δάκρυα και παιδικότητα και ωριμότητα και αγκαλιές και ερημιά και ερωτηματικά και αντοχή.

→ Αν το 2017 ήταν ένας άνθρωπος που καταλάβαινε …

 

Καιρό τώρα έχω μια τεράστια ανάγκη να ορίσω την έννοια της απώλειας ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ!

ΟΧΙ με βλέμματα. Αυτά έγιναν σαρωτικά και χρειάζομαι να τα αποφορτίσω, να τα ξεκουράσω από την πληροφορία, να τα ξανακάνω αθώα και ανάλαφρα.

Η πληροφορία πρέπει να περάσει στις λέξεις. Για να αναπνεύσει το βλέμμα. Για να περιπλανηθεί στον κόσμο από την αρχή. Χωρίς πληροφορία.

 

Στο ντουλάπι μου λοιπόν, έληξε το αλεύρι.
Λήγει το αλεύρι;
Δεν το ήξερα…!

Γιατί πίστευα πως θα έφτιαχνα παρά πολλά γλυκά, οπότε δεν κοίταξα ποτέ αν το αλεύρι έχει ημερομηνία λήξης.
Τελικά όμως δεν έφτιαξα τόσα γλυκά όσα πίστευα ότι θα φτιάξω και γέμισα ληγμένα αλεύρια.

Που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ.
Που δεν προστέθηκαν μέσα τους αυγά.
Που δεν φούσκωσαν στον φούρνο.
Που δεν ένιωσαν χέρια να τα αναμειγνύουν.
Που δεν πλάστηκαν.
Που δεν πετάχτηκε ποτέ η άδεια τους συσκευασία στα σκουπίδια…

 

Όταν η ΤΟΣΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ πεθαίνει με την ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΟΛΗ ΜΕΣΑ ΤΗΣ, ΑΘΙΚΤΗ, ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΗ τότε γίνεται ΑΠΩΛΕΙΑ.

Το καημένο το αλεύρι που πέταξα παρα πολύ το λυπάμαι. Νομίζω ότι αν είχε φωνή θα ήθελε να γίνει έστω υλικό γιουχαρισματος, να πεταχτεί σε κάποιον πολιτικό μαζί με αυγά, επίσης ληγμένα, να γίνει κάτι χρήσιμο, να μην πεταχτεί με όλες τις προοπτικές μέσα του, να πραγματώσει έστω τη χειρότερη εκδοχή του…

Από τότε που συνειδητοποίησα την τεράστια θλίψη που νιώθω κάθε φορά που πετάω στα σκουπίδια κάτι που έχει λήξει, όντας στην αρχική μορφή που μπήκε στο ντουλάπι μου, άρχισα να παρατηρώ τα υλικά που τελειώνουν τον κύκλο τους αξιοποιημένα πλήρως. Κουρασμένα και σε τσαλακωμένη μορφή. Και άρχισα να βλέπω ποση ομορφιά έχει το στημένο πορτοκαλι, η χωρίς νεύρο μπανανόφλουδα, το κατακερματισμένο τσόφλι του αυγού, τα διασπαρμένα ψίχουλα του ψωμιού.

 

 

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΙΑ! Έτσι απελευθερώνεται το βλέμμα από την φορτισμένη πληροφορία…
Αλλιώς μένει φορτισμένο, να ψάχνει ασφάλεια σε ένα φρούριο ανεκμετάλλευτων προοπτικών.
“Keep walking” λέει χρόνια ο Johny Walker ο άνθρωπος.
Οι Ελεύθεροι Τσαλακωμένοι!