Πως «έμπλεξες» με την μουσική;
Μάλλον ήμουν τυχερός, ανήκω σε μία πολυάριθμη οικογένεια που τα περισσότερα μέλη της είναι μουσικοί η την αγαπάνε πολύ, τραγουδάνε (σχεδόν ασταμάτητα), παίζουν, ακούνε και διαβάζουν γι αυτή, οπότε σχεδόν μοιραία έγινα κι εγώ μουσικός και ακολούθησε η πορεία με τις μπάντες μου, το πάθος για τα μουσικά όργανα που συλλέγω όπως και τους δίσκους και κατόπιν το ραδιόφωνο. Όσο αφορά το πιο εγκυκλοπαιδικό κομμάτι της, με θυμάμαι γύρω στα οκτώ-εννιά μου χρόνια να είμαι χαμένος μέσα σε μεγάλες δισκοθήκες συγγενών με αγαπημένο μου παιχνίδι το να με ρωτάνε τραγούδια των Beatles και να τους λέω σε ποια άλμπουμ είναι.

 

Ξεκινώντας τη δουλειά αυτή, ποια ήταν τα όνειρα και οι βλέψεις που είχες;
Ήθελα να παίζω, ακούω και να συζητάω για τη μουσική, το ότι κατάφερα να ζω κιόλας από αυτό ήρθε σαν ένα απρόσμενο και ανεκτίμητο δώρο.

 

Στιγμιαίο επάγγελμα, ή πεπρωμένο;
Μάλλον πολύ δουλειά, θάρρος και λίγη τύχη, δεν πιστεύω σε “πεπρωμένα”, άποψη μου είναι ότι καθορίζουμε το μέλλον με τις καθημερινές επιλογές και προτεραιότητες μας.

 

Μια μουσική εμπειρία που σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;
Κάποτε ρώτησα τον πρώην κιθαρίστα των Rolling Stones Mick Taylor αν θα προτιμούσε να ήταν ιδρυτικό μέλος σε κάποια από τις δύο ιστορικές μπάντες που συμμετείχε, στους John Mayall & the Bluesbreakers η στους Rolling Stones; Μου απάντησε με άνεση “Στους Beatles”.

 

Ποια είναι η πιο τρελή ή απρόοπτη στιγμή της καριέρας σου;
Έχω αρκετές, μία σχετικά πρόσφατη ήταν όταν με ξύπνησαν μ’ ένα τηλεφώνημα από τους Violent Femmes για να τους δανείσω ένα ακουστικό μπάσο μου προκειμένου να παίξουν live στο ραδιόφωνο

 

Αν μετά την συνέντευξη μπαίναμε στο αυτοκίνητό σου τι μουσική θα ακούγαμε στη διαδρομή;
Κάποιο Mixtape με Elvis, Tom Petty, Crosby Stills Nash, Doc Watson, Beatles, Tennessee Ernie Ford, Bing Crosby, Johnny Cash, Bob Dylan, Dion & The Belmonts, Black Stone Cherry, Traveling Wilburys, Ennio Morricone.

 

Βινύλιο, cd ή laptop; Τι προτιμάς;
Βινύλιο χωρίς δεύτερη σκέψη, cd και MP3 μόνο για να γράφω συλλογές α-λα κασέτα.

 

Που βγαίνεις στην Αθήνα; Που σου αρέσει να πηγαίνεις;
Βόλτες στο κέντρο για δίσκους και κιθάρες, “επιδρομές” στο Μοναστηράκι και αλλού για παλιά αντικείμενα φαγητό καφέ και κουβέντα κι επίσης λίγο πιο έξω από την Αθήνα στα αγαπημένα μου Λαύριο και Σούνιο.

 

Τελικά ο ρόλος του μουσικού παραγωγού να ψάχνει για νέα ταλέντα και μουσικές να παρουσιάσει στο κοινό υφίσταται ακόμη ή όλα πλέον βασίζονται σε έτοιμες λίστες που απλά τις ακολουθεί ο ραδιοφωνικός παραγωγός; Υπάρχει αυτού του είδους η ανεξαρτησία από μέρους σας;
Υπάρχει, όπως και η τεράστια πλέον προσφορά (κυρίως μέσω internet) από νέους καλλιτέχνες, ξέρετε είναι εύκολο να παίξεις στην εκπομπή σου κάτι που “σου κάνει”, λίγο δύσκολο όμως το να καταφέρεις να προβλέψεις με τι από αυτά θα μπορούσε να ταυτιστεί και να εκτιμήσει ο μέσος Έλληνας ακροατής στον οποίο και τελικά απευθύνεσαι.

 

Πώς νιώθεις όταν βλέπεις πολλά ραδιόφωνα να λειτουργούν με playlists χωρίς ραδιοφωνικούς παραγωγούς;
Το περιβόητο Playlist είναι απλά ένα εργαλείο που μπορεί να κάνει πιο εύκολη τη δουλειά των ραδιοφωνατζήδων η και να τους καταστρέψει, είναι σαν ένα μαχαίρι, εξαρτάται από το ποίος, πως και γιατί το χρησιμοποιεί.

 

Πώς αισθάνθηκες την πρώτη φορά που βρέθηκες μπροστά στο μικρόφωνο;
Ήμουν 16 ετών το 1983 που ξεκίνησα σαν “ραδιοπειρατής” οπότε κάτι η ρομάντζα, η αγάπη για τη μουσική και το ραδιόφωνο, κάτι η άγνοια κινδύνου, ένοιωθα μία παράδοξη άνεση από τότε.

 

Στο ραδιόφωνο υπάρχει ένα οξύμωρο σχήμα. Είσαι μόνος μέσα στο στούντιο κι όμως έχεις τη δυνατότητα να επικοινωνείς με χιλιάδες ανθρώπους. Tι συναισθήματα σου προκαλεί αυτό;
Ευχάριστα, είναι υπέροχο πράγμα η επικοινωνία. Βέβαια δεν ξεχνώ ότι απευθύνομαι σε περίπου 200.000 ανθρώπους σχεδόν όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων και ψυχολογικής κατάστασης που θέλουν να “κάνουμε παρέα” και να ακούσουν τραγούδια που αγαπάνε, το απολαμβάνω και προσπαθώ να μιλάω σε γενικές γραμμές όπως θα μιλούσα σε φίλους. Επίσης καλή ιδέα είναι να μην λέει κανείς στον αέρα πράγματα που δεν θα έλεγε μπροστά σε ανθρώπους που εκτιμάει.

 

Ποια είναι η προσωπικότητα που έχεις γνωρίσει από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας και σου έχει κάνει εντύπωση;
Ο θρυλικός Σκωτσέζος τραγουδιστής/τραγουδοποιός Donovan, σε κουβέντα μας τον άκουγα (μ’ εκείνο το ύφος που χαζεύαμε μικροί τους παιδικούς μας ήρωες) να μου μιλά για ιστορίες από τα 1960’s στην Ινδία που ήταν μαζί με τους Beatles και τους Beach Boys.

 

Μίλησε μας για το μουσικό σου σπίτι, τον «Rock Fm».
Είμαι τυχερός που κάνω εκπομπή στον συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό, με τους συνεργάτες μου κάνουμε παρέα και ζούμε έντονα τη μουσική, τόσο που συχνά καταλήγουμε σε ατελείωτες συζητήσεις και επικές διαφωνίες για μπάντες και καλλιτέχνες που αγαπάμε. Όσο για τους ακροατές του Rock FM, είναι τιμή, πρόκληση και ευθύνη να ξέρεις ότι σε ακούνε ανά πάσα στιγμή άνθρωποι που είναι πολύ πιθανό να γνωρίζουν περισσότερα πράγματα από σένα για τον καλλιτέχνη για τον οποίο μιλάς στον αέρα.

 

Διάλεξε μας 4 τραγούδια να ντύσουμε μια μελαγχολική μας μέρα.
Patsy Cline – Crazy
Tom Petty – Into the Great Wide Open
Chris Isaak – Blue Spanish Sky
The Beatles – Because

 

Και άλλα 4 για την πρώτη φωτεινή μέρα του καλοκαιριού.
Sam Cooke – Summertime
Smashmouth – Walkin’ On The Sun
The Beach Boys – Barbara Ann
The Eagles – Take It Easy

 

Αν ήσουν σύνθημα σε τοίχο θα ήσουν….
Το πιo πιθανό θα ήταν να μην ήμουν κάτι τέτοιο, μάλλον θα ήμουν παλιά σκουριασμένη και ξεθωριασμένη πινακίδα σε δρόμο που γράφει “ROUTE 66”