Η ιστορία της Μπερζέρας (βλ. bergère) ξεκινάει κάπου στο 1720, στα σαλόνια του ανακτόρου των Βερσαλλιών την εποχή του Λουδοβίκου 15ου, όπου θεωρούταν η πολυθρόνα των ευγενών και της μεγαλοαστικής τάξης. 

Η κατασκευή της από ιδιαίτερο ξύλο, σε συνδυασμό με τα πολυτελή υφάσματα της εποχής, της έδιναν την αίσθηση του θρόνου. Από τα πρώτα χρόνια της θεωρήθηκε η βασίλισσα των καθισμάτων, τόσο για την ιδιωτικότητα που προσέφερε με τα ανοιχτά μπράτσα, την ψηλή πλάτη και τα γυριστά πλαϊνά της, τόσο όσο και την κυριαρχία της στο χώρο σαν διακοσμητικό στοιχείο.

 

 

 

Tο 1985 o Philippe Starck, εμπνευσμένος από τις πεταμένες μπερζέρες στους δρόμους του Παρισιού, δημιουργεί την πολυθρόνα “Ριχάρδος ο 3ος (Richard III)”. Ένα δέσιμο του μέλλοντος με το παρελθόν, με το μπροστινό της μέρος να διατηρεί το στυλ της κλασικής μπερζέρας, ενώ στο πίσω μέρος της πλάτης της αποκαλύπτεται ένα παιχνίδι μοντέρνας τεχνολογίας.

Ο σκελετός της μπερζέρας είναι βαμμένος σε μαύρο ματ και μεταλλιζέ ασημί. Για το μαξιλάρι του καθίσματος υπάρχουν τρεις εκδοχές: διογκωμένη πολυουρεθάνη και darcon σε μαύρο τεχνικό ύφασμα, σε δέρμα ή οικολογικό δέρμα στο σκούρο πράσινο στο μαύρο και άσπρο χρώμα. Ο Ριχάρδος ο 3ος διακόσμησε τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Φρανσουά Μιτεράν.

 

 

Η πολυθρόνα Μπερζέρα με τα χρόνια – ανάλογα την εποχή και την μόδα άλλαξε εμφάνιση. Ντύθηκε με φλοράλ υφάσματα, δέρμα, πολλά διαφορετικά μοτίβα με ιδιαίτερες υφές, εως και Chesterfield. Μπορεί με τα χρόνια να είδαμε παραλλαγές της μπερζέρας σχεδιαστικά, ντύθηκαν τα μπράτσα, ανέβηκε η πλάτη, αλλάξε η διάσταση του μαξιλαριού, αλλά η βασική ιδέα της μεγάλης, άνετης πολυθρόνας, δεν άλλαξε ποτέ.

Μια μεγάλη άνετη πολυθρόνα, πολλές φορές, είναι καλύτερη από έναν ολόκληρο καναπέ.