Λίγες είναι οι λίμνες που δεν έχουν συνδέσει το όνομά τους με θρύλους και διηγήσεις για πλάσματα της φαντασίας που τις κατοικούν. Ακόμη λιγότερες είναι εκείνες που έχουν προβληματίσει την επιστημονική κοινότητα τόσο πολύ όσο η Λίμνη Βουλιαγμένης .
Έμπνευση για αμέτρητες ιστορίες, ανεξερεύνητη σε μεγάλο μέρος της, ευεργετική χάρη στο ιαματικό νερό της, δημοφιλής για το απόκοσμο τοπίο της, η μοναδική «κολυμβίσιμη» λίμνη της Αθήνας εξακολουθεί να αποτελεί ενδιαφέρουσα πρόταση για βουτιές πέρα από τα συνηθισμένα, παρά την κατά τι 80s ατμόσφαιρα που τη διαπνέει.
Μπλε ξαπλώστρες περιμένουν υπομονετικά, στοιβαγμένες σε μια γωνία, να μεταφερθούν στα λίγα τσιμεντόστρωτα σημεία που απολαμβάνουν το προνόμιο της σκιάς. Αν επιχειρήσετε να τις κατεβάσετε στα βότσαλα κοντά στη λίμνη, θα σας ενημερώσουν –ευγενικά πάντα– ότι για κάποιο μυστήριο λόγο απαγορεύεται. Το ίδιο ισχύει και για τα αντηλιακά, τις κρέμες, τα λάδια και ό,τι άλλο μπορεί να βλάψει τον ζωικό πληθυσμό της λίμνης, οπότε καλό θα ήταν να ξεχάσετε την ηλιοθεραπεία.
Η θερμοκρασία του νερού της Λίμνη Βουλιαγμένης δεν πέφτει ποτέ κάτω από τους 22 βαθμούς Κελσίου. Το καλοκαίρι κυμαίνεται από 25 μέχρι 30 βαθμούς, γεγονός που οι επιστήμονες αποδίδουν στο ότι σε μεγάλο βάθος τα υποβρύχια σπήλαια της λίμνης επικοινωνούν με το ηφαιστειακό τόξο που διατρέχει τα ελληνικά νησιά.
Τα ψαράκια της λίμνης θα σας καλωσορίσουν με μερικές ελαφριές τσιμπιές στα πόδια καθώς θα κατεβαίνετε τα σκαλάκια για να βουτήξετε στο νερό, το οποίο είναι ιαματικό, χάρη στα άλατα και τα μέταλλα που περιέχει.
Οι πρώτες, αναγνωριστικές βουτιές, γίνονται πάντα στα ρηχά, αλλά αμέσως μόλις ξεπεράσετε την αμηχανία που προκαλεί το ασυνήθιστο υδάτινο περιβάλλον, θα προσέξετε ότι η λίμνη προσφέρεται για κολύμπι. Η μειωμένη άνωση του υφάλμυρου νερού δυσκολεύει τις κινήσεις κάνοντας την άσκηση δυσκολότερη, ενώ οι εντυπωσιακοί σχηματισμοί των βράχων που υψώνονται πάνω από τα καταπράσινα νερά προσφέρουν το ιδανικό, καρτποσταλικό background.
Κολυμπώντας κατά μήκος στη Λίμνη Βουλιαγμένης και μένοντας πάντα μέσα στην περισχοίνιση, θα καταλήξετε στο στενότερο σημείο της, εκεί όπου φαίνεται να τελειώνει. Στο σημείο αυτό, το νερό είναι μαύρο, γεγονός που χάρισε στη λίμνη κατά την Τουρκοκρατία την ονομασία Καράτσι (μαύρο νερό). Δύο βράχοι κλείνουν ένα στενό πέρασμα πίσω από τα σχοινιά σε αυτό το σημείο, μία σπηλιά ανοίγεται προς την άλλη πλευρά, και η όλη εικόνα διαθέτει κάτι το απόκοσμο και γοητευτικό συνάμα.
Μην περνάτε τα σχοινιά!
Οι γιγάντιοι βράχοι που την αγκαλιάζουν, οι μυστηριώδεις σπηλιές που ανοίγονται στα πόδια τους, και κυρίως η περισχοίνιση με τις κόκκινες σημαδούρες και τις πινακίδες που προειδοποιούν τους λουόμενους να μην τις πλησιάζουν, είναι που προσδίδουν στη λίμνη τον μυστηριακό χαρακτήρα της, ο οποίος με τη σειρά του αποτελεί σημαντικό μέρος της γοητείας της.
Τα θανατηφόρα ατυχήματα δυτών που χάθηκαν στον λαβύρινθο των υποθαλάσσιων σπηλαίων και δε βρέθηκαν ποτέ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι μεγάλο κομμάτι της λίμνης παραμένει ανεξερεύνητο –παρά τις επισταμένες έρευνες που ξεκίνησαν το 1998, με επικεφαλή τον Ελβετό Πρόεδρο της διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών Ζαν Ζακ Μπολάνζ– οδήγησαν στην απαγόρευση των ερασιτεχνικών καταδύσεων και την οριοθέτηση της ασφαλούς περιοχής της λίμνης, στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Ναυαγοσώστες σε ετοιμότητα βρίσκονται διαρκώς στους ξύλινους πυργίσκους δίπλα στη λίμνη, απ’ όπου συχνότερα καλούνται να νουθετήσουν φωνάζοντας όσους γοητεύονται από την μυστηριακή αύρα των σπηλαίων και περνούν τις σημαδούρες, παρά να βγάλουν κάποιον που κινδυνεύει από το νερό. Η τελευταία αυτή περίπτωση, αν και σπάνια, δεν είναι ανήκουστη, γι’ αυτό καλό θα ήταν να τηρείτε ευλαβικά τους κανόνες περί ασφαλούς κολύμβησης και να μην αφήνετε παιδιά χωρίς επιτήρηση να κολυμπούν στη λίμνη. Σχετικά με την περισχοίνιση, οι συμβουλές περιττεύουν: δε θέλουμε να αρνηθούμε ούτε τη γοητεία του κινδύνου, αλλά ούτε και την ύπαρξή του.
