Η Κάρμεν ξεκίνησε το 1961 σε μια γειτονιά που σήμερα ενδεχομένως να μην τολμούσε κανείς να χτίσει θερινό σινεμά. Τότε, όμως, τα σινεμά ξεφύτρωναν παντού, ήταν μέρος της γειτονιάς και κομμάτι της ζωής των κατοίκων της. Γωνιακό το οικόπεδο, γωνιακή και η είσοδος, ένα στενό πιο εκεί από την Κατεχάκη, 5 τετράγωνα πιο επάνω από τη Μεσογείων, στη μέση περίπου της διαδρομής προς την Κηφισίας, εκεί στην Ελληνορώσων, όταν τα παραπάνω σημεία αναφοράς δεν σήμαιναν και πολλά πράγματα.
Γειτονιά που πήρε το όνομά της χάρη στους πρόσφυγες από τη Ρωσία που πρωτοεγκαταστάθηκαν εκεί, την εποχή που η Κατεχάκη δεν ήταν ούτε περιφερειακός ούτε σταθμός του μετρό και όταν η Μεσογείων στο ύψος αυτό είχε να επιδείξει μόνο κάτι στρατόπεδα και αργότερα την έδρα της ΥΕΝΕΔ. Ο προγραμματισμός της ήταν ανάλογος της εποχής και της περιοχής, λαϊκός ως επί τω πλείστον, στη Β΄ Προβολή κατά το ξεκίνημά του, λίγο πιο προς Α’ Προβολή (όχι μόνιμα) τη δεκαετία του ’70, όταν κάτι τέτοιο δεν είχε και μεγάλη σημασία.
Μαράζωνε μέσα στα χρόνια, και το 1988 ακολούθησε τη μοίρα αμέτρητων άλλων και έκλεισε. Δέκα χρόνια αργότερα, περνάει στα χέρια του σημερινού ιδιοκτήτη του Μικρόκοσμου, ο οποίος το επαναλειτουργεί με ιδιαίτερη φροντίδα, σε μια εποχή που ναι μεν τα θερινά άρχισαν να έρχονται πάλι στο προσκήνιο, αλλά πρωτίστως αυτά που για πολλούς και διάφορους λόγους είχαν γίνει της μόδας. Με επιμονή και αγάπη, πάντως, η δεύτερη ζωή της Κάρμεν άντεξε για μια εξαετία, όταν μετά το τέλος της σαιζόν του 2004 κλείνει για ακόμη μία φορά και μάλιστα όλα έδειχναν πως αυτό θα ήταν και το τέλος.
Και ξαφνικά, το καλοκαίρι του 2019, η Κάρμεν μετράει ξανά τα αστέρια, όπως δηλώνει η διαφημιστική επικοινωνία των νέων ιδιοκτητών, του γραφείου διανομής WeirdWave, που είναι υπεύθυνο για την ανάσταση άλλων τριών κινηματογράφων (Άστορ, Ανδόρα, Στέλλα). Έτσι, η φωτεινή νέον επιγραφή της Κάρμεν ανάβει ξανά, εκεί στη γωνιακή και ελαφρώς υπερυψωμένη -λόγω ανηφοριάς- είσοδο, με τα ταμπλώ των “προσεχώς” δεξιά και αριστερά και ένα πάνω στον δρόμο, να δηλώνουν πεισματικά πως η Κάρμεν είναι εδώ και λειτουργεί.
Το ταμείο ακριβώς απέναντι από την είσοδο, σε έναν μικρό χώρο υποδοχής που διακοσμεί ένα κομψότατο σαλονάκι. Λίγα σκαλάκια ακόμα σας ανεβάζουν στην αίθουσα, που παρ’ ότι έχει πολυκατοικίες ολόγυρα (ο πλαϊνός δρόμος είναι στενός) δεν είναι καθόλου ψυχοπλακωτική -το αντίθετο εντελώς. Κάτι ο φαρδύς ακάλυπτος της πολυκατοικίας στα αριστερά, κάτι οι κομψοί ξύλινοι φράχτες με τα αναρριχητικά φυτά, κάτι η άπλα του οικοπέδου κάνουν το μάτι να ξεχνά τις πολυκατοικίες. Πράσινο στην κορνίζα της οθόνης και στις πλαϊνές επιφάνειες, μπεζ-καφέ στις πολυθρόνες σκηνοθέτη και στον φράχτη, χαλίκι στο πάτωμα και δύο κάθετοι γκρι τσιμεντένιοι διάδρομοι ανάμεσα στα δύο μπλοκ των θέσεων δίνουν τον χρωματικό τόνο στο σινεμά.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη ο κρυφός φωτισμός της μεγάλης οθόνης που αλλάζει αργά χρώματα. Για όσα πάρετε από το μπαρ που βρίσκεται στην πλάτη της αίθουσας, συνεχόμενα από το ταμείο, θα σας εξυπηρετήσουν τα πολυάριθμα τραπεζάκια, όλα τους με γλαστράκι να τα διακοσμεί. Η διάταξη των θέσεων και της οθόνης είναι λίγο παράξενη, αφού τα δύο μπλοκ δεν είναι κεντραρισμένα απέναντί της, καθώς βρίσκεται πιο αριστερά από το κέντρο, λόγω της αντίστοιχης θέσης της καμπίνας προβολής.
Η ψηφιακή εικόνα είναι ολόλαμπρη και χωρίς ίχνος από τεχνουργήματα, παρά την απόσταση και το μέγεθος της οθόνης, ενώ ο ήχος ακούγεται σε ικανοποιητική ένταση, στερεοφωνικός, από τα δύο ηχεία της οθόνης.
• Κάρμεν – Κουσιανόφσκυ&Παπαδά 40 (από Κατεχάκη 37-39), Ελληνορώσων
